ဝိဇၨာနီ အပိုင္း ( ၁ )

ဝိဇၨာနီ  အပိုင္း ( ၁ )
•••••
#Creditသက္ဆိုင္သူအားလံုး

ျမဴေတြ၊ ျမဴေတြ ထူထပ္စြာ ရစ္သိုင္းေနသည္။ သူေရာက္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ရန္ ေဗဒါရီ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ျမဴေတြေၾကာင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ မီးတိုင္ေတြ ထိန္ေနေအာင္ ထြန္းထားေသာ ဒီတဲႀကီးထဲတြင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျမဴေတြ ရစ္သိုင္းေနရတာလဲ သူစဥ္းစားမရ။ လူသံလိုလိုၾကားရသျဖင့္ ေဗဒါရီ ေရွ႕သို႔အသာတိုးၾကည့္သည္။ သလြန္လိုလို ေညာင္ေစာင္းလိုလိုေပၚတြင္ တကိုယ္လုံး ေခြၽးစက္ေခြၽးေပါက္မ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲေနသည့္ ခႏၵာကိုယ္ႏွစ္ခု သို႔မဟုတ္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည့္ လုလင္ပ်ိဳႏွင့္ သူမႏွင့္ သက္တူ႐ြယ္တူ လုံမပ်ိဳ။ အသက္ ၂၀ ပင္ မျပည့္တတ္ေသးသည့္ မိန္းကေလး၏ မ်က္ဝန္းတြင္ နာက်င္ျခင္းေတြကို ေတြ႕သည္။

အို … ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရသည္။

တဲနန္း၏ အျပင္ဘက္တြင္ ဘုရားထီးတင္ပြဲ က်င္းပေနၾကသည္။ ဝတ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ ပရိသတ္က စည္ကားလွသည္။ ထီးတင္ေနၾကသူမ်ားကို ေဗဒါရီ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ ေရွ႕ဆုံးက ပိုးထည္ အဝတ္ျဖဴကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ ခန႔္ညားသည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတစ္ဦး၊ သူ႔ေဘးတြင္ သူႏွင့္ သက္တူ႐ြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး … ပိုးထည္ အဝတ္ျဖဴႏွင့္ပဲ။ သူတို႔၏ ေနာက္တြင္ေတာ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္တစ္ဦးႏွင့္ နန္းဝတ္နန္းစားႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ ၃ ဦး။ လုလင္ပ်ိဳႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွ မိန္းမပ်ိဳတို႔မွာ ေစာေစာက တဲနန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္ပဲဟု ေဗဒါရီ မွတ္မိသည္။

သူတို႔လူစု၏ ေနာက္ဆုံးမွ မိန္းမပ်ိဳ၏ မ်က္ဝန္းတြင္ နာက်ည္းမႈေတြ အျပည့္၊ ခဏၾကာေတာ့ မ်က္လႊာအသာခ်ကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ သူမ ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းေနျပန္သည္၊ ဘာေတြ ဆုေတာင္းသလဲေတာ့ ေဗဒါရီမၾကား။

ေဗဒါရီ၏ ေရွ႕တြင္ သက္လတ္ပိုင္းအ႐ြယ္စုံတြဲ၊ သူမေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းဝတ္နန္းစားႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ ၃ ဦး၊ တနည္း … လုလင္ပ်ိဳ၏ ေနရာတြင္ သူမ ဝင္ရပ္ေနသည့္သေဘာ။ ျမဴေတြ ထူလာျပန္သျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရျပန္။ သတိထား ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ေရွ႕ဆုံးက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဘရေသ့အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွ မိန္းမပ်ိဳက ေတာေပ်ာ္ႀကီးအသြင္ကို ေျပာင္းသြားသည္။

“သမီး … သူ႔ေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္”

ဘရေသ့၏ စကားအဆုံးတြင္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ဘရေသ့ကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“ဘရေသ့ … ”

စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္လိုက္ရင္း ေဗဒါရီ လန႔္ႏိုးလာသည္။ သူမ တကိုယ္လုံးလဲ ေခြၽးေတြ ႐ႊဲေနသည္။ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ မနက္ ၅ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္။ ေၾသာ္ … ဘရေသ့ ဆုံးတာ ဒီေန႔ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ၿပီပဲ။ ေဗဒါရီ၏ အေတြးမ်ားက အတိတ္ဆီသို႔ …

အခန္း ၁

သနပ္ခါးကို တကိုယ္လုံး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးလိမ္းၿပီး ရင္လ်ားထားေသာ ထမီေပၚမွ ဘရာဇီယာကို အုပ္ဝတ္၊ ပင္တီထဲ ေျခဖ်ားကို ထည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထမီစကို ဘရာၾကားမွ ဆြဲထုတ္ကာ ပါးစပ္တြင္ကိုက္၍ ပင္တီကို ခါးထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲဝတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရလဲထမီကို ေဗဒါရီ ခါးတြင္ ျပန္စည္းျပန္သည္။ အခန္းထဲတြင္ သူမတေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းႏွင့္နီးသည့္ ဒုတိယထပ္က အခန္းျဖစ္သျဖင့္ အဝတ္လဲရတာ စိတ္မလုံ။ မီးပူထိုးၿပီး ခ်ိတ္ထားေသာ ပန္းႏုေရာင္ လက္စကအက်ႌႏွင့္ ထမီဝမ္းဆက္ကို ခပ္သြက္သြက္လဲဝတ္ၿပီးမွ တို႔ပတ္ပုဝါေလးျဖင့္ ေဗဒါရီ မ်က္ႏွာကို ဖြဖြေလး ပုတ္၍ သနပ္ခါးညီေအာင္ ညႇိလိုက္သည္။ မ်က္ခုံးေမႊးေပၚရွိ သနပ္ခါးဖတ္မ်ားကို သြားပြတ္တံေဟာင္းႏွင့္ ပြတ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီ ပန္းေရာင္ေလး ဆိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေဗဒါရီ အျပင္သြားရန္ အသင့္ျဖစ္ၿပီ။ ငယ္မူငယ္ေသြး ပ်ိဳျမစ္မႈအျပည့္ႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳတေယာက္အဖို႔ ေဈးႀကီးေသာ ပစၥည္းေတြႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ျပင္ဆင္ေနဖို႔ မလိုလဲ မလိုသလို သူမလို ပထမႏွစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူတေယာက္အဖို႔ တတ္လဲ မတတ္ႏိုင္ပါ။

“ေဒါက္ … ေဒါက္”

“သမီးေရ … ေဒၚႀကီး ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္။”

တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ေဒၚႀကီး၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ေဗဒါရီ သိတတ္စကတည္းက အေဖ၊ အေမဆိုတာ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ မသိခဲ့ရ။ ေဒၚႀကီး၏ လက္ေပၚတြင္သာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသျဖင့္ ေဗဒါရီအဖို႔ ေဒၚႀကီးသည္ အေဖဆိုလဲဟုတ္၊ အေမဆိုလဲ ဟုတ္၊ ေဒၚႀကီးသည္ ေဗဒါရီအဖို႔ေတာ့ ေလးစား အားက် အတုယူစရာ စံျပပုဂၢိဳလ္။

“ဟုတ္ … ေဒၚႀကီး”

ေဗဒါရီ၏ ေျဖသံအဆုံးတြင္ သူမအခန္းထဲသို႔ တံခါးကိုဖြင့္၍ ေဒၚႀကီးဝင္လာသည္။ တကိုယ္တည္းသမားပီပီ အပူအပင္မရွိ ေအးေဆးသည့္ ေဒၚႀကီးသည္ အသက္ ၅၀ စြန္းၿပီဟု မထင္ရေလာက္ေအာင္ ႏုပ်ိဳလြန္းလွသည္။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အေရးအေၾကာင္းဟူ၍ ေရးေရးမွ်ပင္ မေပၚေသး။ အသက္အ႐ြယ္အရ အဆီေတြ စုလာေသာ္လည္း အစားအေသာက္ကို ဂ႐ုစိုက္၊ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္သျဖင့္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ႀကီး ျဖစ္မလာ … ဗိုက္မပူပဲ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကီး ငယ္စဥ္ကဆို ပိုေတာင္ ေခ်ာေသးသည္။

“ေမေမႀကီးေရ … လွလိုက္တာ သမီးေလးရယ္”

အခန္းထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း တအံ့တၾသ အာလုပ္သံႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ေဗဒါရီ ရွက္ေတာင္ ရွက္သြားသည္။ ေဒၚႀကီးက တခုခုဆို သူ႔အေမကို ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ‘တ’ ေနက်။

“မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဒၚႀကီးက ပိုလွပါတယ္”

ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေဒၚႀကီးကို ေဗဒါရီ ျပန္ေျမႇာက္သည္။

“သမီးအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေဒၚႀကီး ယူခဲ့တယ္”

ထိုင္ေနေသာ ေဗဒါရီ၏ ပခုံးႏွစ္ဘက္အနီးတြင္ ေဒၚႀကီး၏ လက္ေတြ ေရာက္လာသည္။ သူမ၏ လည္တြင္ စိန္ဘရယ္တကုံး၊ ပုံစံက ေတာ္ေတာ္ေရွးက်သည္။ တန္ဖိုးလဲ အေတာ္ပင္ ႀကီးမည့္ပုံ။

“ဟာ … ဟာ … မဟုတ္တာ၊ ေဒၚႀကီးကလဲ … ဒီ … ဒီဟာက … ”

ဒီစိန္ဘရက္က ေဒၚႀကီး၏ အေမဘက္က အဘြားေပးခဲ့သည့္ အေမြ၊ ေဗဒါရီ သိသည္။ တန္ဖိုးလဲ ႀကီးသလို မိသားစု အေမြလဲ ျဖစ္သည္ေလ။

“သမီးရယ္၊ ေဒၚႀကီးမွာလဲ ေျပးၾကည့္မွ အရင္းအခ်ာဆိုလို႔ သမီးေလးပဲ ရွိတဲ့ဟာ။”

“…”

“ေဒၚႀကီးအတြက္ေတာ့ သမီးအရင္းပါပဲ။”

ေဒၚႀကီး စိတ္မေကာင္းမည္စိုးသျဖင့္ ေဗဒါရီ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဝမ္းႏွင့္ မလြယ္ခဲ့ရေပမဲ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မရွိသည့္ ေဒၚႀကီးအဖို႔လဲ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္လာသည့္ ေဗဒါရီသည္ ေမြးစားသမီးဆိုေသာ္လည္း  သမီးရင္းပါပဲ။

ခဏၿငိမ္ေနၿပီးေနာက္ ဆတ္ကနဲထ၍ ေဗဒါရီ ေဒၚႀကီးပါးကို ႁပြတ္ကနဲ နမ္းလိုက္သည္။

“တယ္ … ဒီေကာင္မေလး၊ ၾကည့္ … ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ေပကုန္ၿပီ။ ဒီပုံစံနဲ႔ ဘယ္လို အင္တာဗ်ဴးရမတုန္း။”

“အင္တာဗ်ဴး … ေဒၚႀကီး မလိုက္ဘူးလား”

“ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႔ အင္တာဗ်ဴးစရာ ၃ ေယာက္ ခ်ိန္းထားတယ္။ ေဒၚႀကီး မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမာင္းသြားခ်ည္။ သြားေတာ့ … ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္။”

အပ်ိဳႀကီးပီပီ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာ ေဒၚႀကီး၏ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္သည္ အျခား ပုဂၢလိက အေဆာင္ေတြလို လာသမွ် လူကို လက္မခံ၊ ေနရာလြတ္ေတြ ရွိေနေစကာမူ အင္တာဗ်ဴးၾကည့္ၿပီး သူစိတ္တိုင္းက်မွ လက္ခံသည္။ စာေတာ္႐ုံႏွင့္မရ၊ ႐ုပ္ရည္သန႔္ျပန႔္ၿပီး လိမၼာေရးျခားရွိသူ၊ နာမည္ပ်က္မရွိသူမ်ားကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္လက္ခံသည့္အျပင္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္လွ်င္လဲ ဒဏ္ေၾကး၊ သန႔္ရွင္းေရး အျပစ္ဒဏ္မွအစ အေဆာင္မွ ထုတ္ပစ္သည္အထိ ထိထိေရာက္ေရာက္ အျပစ္ေပးသည့္အတြက္ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္သူဆိုလွ်င္ ဘြဲ႕ရသည္ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ ရာထူး အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ားက အသင့္ေစာင့္ေနသကဲ့သို႔ အခ်စ္ေရးတြင္လဲ လိပ္ျပာဖိုေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတတ္ၾကသည္။ ေဒၚႀကီးလက္ထြက္ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္သူဆိုလွ်င္ ေခါင္းခါသူ သားရွင္မိဘ မရွိခဲ့ဖူးဘူးဟု ေဒၚႀကီးက အၿမဲ ဂုဏ္ယူတတ္သည္။

ညကတည္းက အသင့္ျပင္ထားေသာ လႉဖြယ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ စားစရာ အေျခာက္အျခမ္းမ်ားကို ေဒၚႀကီး၏ မာဇဒါ ၿပိဳင္ကားေလးေပၚတင္ကာ ေဗဒါရီ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ ဘရေသ့ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လား မသိ၊ ဘရေသ့ေက်ာင္းကို ေဗဒါရီ မေရာက္တာ တစ္ႏွစ္တိတိ ရွိၿပီ။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ဘရေသ့ေက်ာင္းမွာသာ ေဗဒါရီ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲက အရိပ္ေကာင္းလွသည့္ ဥယ်ာဥ္သည္ သူမေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနက်၊ ေန႔လည္ခင္း ေနျပင္းလို႔ ေျပးလႊားေဆာ့လို႔ မေကာင္းသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ ဘရေသ့ေျပာျပေသာ ဖာတ္ဝတၳဳေတြ၊ နိပါတ္ေတာ္ေတြကို နားေထာင္ေနက်။ တခါတေလေတာ့ နိပါတ္ေတာ္ မဟုတ္ပဲ မေကာင္းသူပယ္၊ ေကာင္းသူကယ္သည့္ သူရဲေကာင္းပုံျပင္ေတြကို ဘရေသ့က ေျပာျပတတ္သည္။ တခါတေလလဲ ဘရေသ့က ေဗဒါရီကို ဘုရားစာေတြ၊ ဂါထာမႏၲာန္ေတြ သင္ေပးတတ္သည္၊ ေနာက္အပါတ္က် ျပန္အံျပရသည္။ ေဗဒါရီ အ႐ြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ ဘရေသ့က သူ႔ေက်ာင္းကို အလာမခံေတာ့၊ တႏွစ္တခါသာ ေဒၚႀကီးႏွင့္အတူ လာခိုင္းေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းရွိရွိ အၿမဲဖ်က္ကာ လိုက္ပို႔ေနက် ေဒၚႀကီးက ဒီႏွစ္က်မွ လိုက္မလာတာေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။

××× ××× ×××

ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဝးေသာ ေက်ာင္းသခၤန္းက အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲ၊ ေအးေဆး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

“ဘရေသ့”

အသံေပးကာ ေက်ာင္းထဲ ေဗဒါရီ ေျခေဖာ့ကာ ဝင္ေတာ့ သူထိုင္ေနက် ကြၽန္းကုလားထိုင္ႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဘရေသ့ကို ေတြ႕သည္။ ဘရေသ့ေရွ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပစၥည္း အနည္းငယ္ ခ်ထားသည္။

“ေရာက္လာၿပီလား သမီး”

“ဟုတ္ … ေဒၚႀကီးကေတာ့ … ”

ဘရေသ့ လက္ကာျပသည္။

“အဘသိတယ္ … ”

ထူးဆန္းၿပီးရင္း ထူးဆန္းေနသည္။ လိုက္ေနက်လူက လိုက္မလာ၊ ဒါကို ဘရေသ့က သိႏွင့္ေနသည္ ဆိုသည္။

“ … သူ႔ကို အဘ တမင္ မလာခိုင္းလိုက္တာ၊ ထိုင္ … သမီး။ သမီးကို အဘ ေပးစရာလဲ ရွိတယ္၊ ေျပာျပစရာလဲ ရွိတယ္။”

ဘရေသ့ေရွ႕တြင္ ေဗဒါရီ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမေရွ႕တြင္ ပိတ္ျဖဴစ အေဟာင္းတစ၊ ေ႐ႊေပလႊာ ၄ ႐ြက္ႏွင့္ ဗူးသီးေျခာက္ ေရဘူးတလုံးထည့္ထားေသာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း တေတာင္း။ ေ႐ႊေပလႊာေပၚတြင္ ဗမာစာလုံးျဖစ္ေသာ္လည္း ေဗဒါရီ နားမလည္သည့္ စာေတြ ေရးထားသည္။ ပါဠိ သို႔မဟုတ္ သကၠတ ျဖစ္လိမ့္မည္။

“သမီး မိဘေတြ အေၾကာင္းကို ေဒၚႀကီး ေျပာျပဖူးသလား။”

ေဗဒါရီ ေခါင္းကိုသာ အသာခါျပမိသည္။ ေျပာျပဖို႔ ေနေနသာသာ ေမးလွ်င္ေတာင္မွ ေဒၚႀကီးက သိပ္မႀကိဳက္ဟု ထင္သည္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွ။ “ေဒၚႀကီး … မသိဘူး သမီး” ဟုသာ ဆိုသည္။ ေဗဒါရီကလဲ ကေလးဘဝတုန္းကသာ မိစုံဖစုံ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားက်လို႔ ေမးမိေသာ္လည္း သိတတ္လာသည့္အခါ ေမးလွ်င္ ေဒၚႀကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တတ္မွန္း သိသျဖင့္ မေမးေတာ့။

“အင္းေလ … သူမွ မသိပဲ။ အဘလဲ မသိပါဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ သိမယ္ မထင္ဘူး။”

ေဗဒါရီ မ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္ ဘရေသ့ကို ေငးေနမိသည္။ ဘရေသ့က စကားကို ဆက္သည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္တိတိကေပါ့။ မိုးေတြ သည္းတဲ့တည အဘ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတုန္း ကေလးငိုသံလိုလို ၾကားလို႔ မသကၤာတာနဲ႔ ေက်ာင္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဒီျခင္းေတာင္းေလးထဲမွာ သမီးကို ေတြ႕ရတာပါပဲ။ ဘယ္သူလာခ်သြားလဲ အဘ လိုက္ရွာၾကည့္ေပမဲ့ ညဘက္ကလဲ ျဖစ္၊ မိုးေတြကလဲ သည္းေနလို႔ လူရိပ္ေတာင္ မျမင္လိုက္ရပါဘူး။ သမီးေရွ႕က ျခင္းနဲ႔ ျခင္းထဲက ပစၥည္းေတြက သမီးနဲ႔ အတူေတြ႕ရတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ ဒီပစၥည္းေတြက သမီးရဲ႕ ပစၥည္းေတြပါပဲ။ ထူးျခားတဲ့ ပစၥည္းေတြမို႔ ပစၥည္းရွင္ အ႐ြယ္မေရာက္မီ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားေအာင္လို႔ အဘက ဝင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးထားတဲ့ သေဘာပါပဲ … အခု ပစၥည္းရွင္လဲ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ပိုင္ရွင္ဆီကို ျပန္အပ္ခဲ့ၿပီး အဘလဲ အဘကိစၥေတြကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ေနခ်င္ပါၿပီ။”

သူမ ေရွ႕က ပစၥည္းေတြကို ေဗဒါရီ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေငြေၾကးအားျဖင့္ တန္ဖိုး မရွိလွေပမဲ့ သူမ၏ မိဘ၊ မ်ိဳး႐ိုး၊ ဇာတိကို သဲလြန္စေကာက္ႏိုင္မည့္ ပစၥည္းေတြဆိုေတာ့ ဘရေသ့ေျပာသလို ထူးျခားတဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ သူမအတြက္ေတာ့ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းေတြပါပဲ။

“ကဲ … ေပးစရာ ရွိတာ ေပးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေျပာျပစရာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ သမီး … ေဗဒါရီ … အဘသင္ေပးထားတဲ့ မႏၲာန္ နံပါတ္ ၁၉ ကို႐ြတ္ရင္း ဒီဗူးသီးေျခာက္ထဲကို ေရျပည့္ေအာင္ ျဖည့္လာခဲ့ခ်ည္။”

“ရွင္ … ”

“သမီး ျခင္းထဲက ဗူးသီးေျခာက္ … အဲဒီထဲကို ေရျပည့္ေအာင္ သြားျဖည့္ခ်ည္။”

“ဟုတ္ … ဟုတ္”

ေသခ်ာ နားမလည္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းမရွိပဲ မေျပာတတ္ေသာ ဘရေသ့အေၾကာင္းသိသျဖင့္ ေဗဒါရီ ဗူးသီးေျခာက္ကို ယူကာ ေက်ာင္းေရွ႕ရွိ ေရတြင္းသို႔ အသာထြက္လာခဲ့သည္။ ေရတြင္းထဲမွ သူမ ဆြဲႏိုင္သေလာက္  ေရအနည္းငယ္ ငင္ယူၿပီး ေရပုံးထဲသို႔ ဗူးသီးေျခာက္ကိုႏွစ္၍ ပလုံစီမ်ား ရပ္သြားသည္အထိ မႏၲာန္ နံပါတ္ ၁၉ ကို အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ႐ြတ္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရျပည့္ေနေသာ ဗူးသီးေျခာက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ တ႐ိုတေသကိုင္ကာ ဘရေသ့ေရွ႕သို႔ ျပန္လာၿပီး အသာထိုင္လိုက္သည္။

“ဒီ ဗူးသီးေျခာက္ထဲကို မႏၲာန္ ၁၉ ကို ႐ြတ္ၿပီး သမီးလက္နဲ႔ ေရျဖည့္ရင္ ျဖည့္လိုက္တဲ့ေရက ဆုေတာင္းျပည့္တယ္။”

မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ စကားေပမို႔ ေဗဒါရီ ငိုင္သြားသည္။

“ဒီ ေ႐ႊေပလႊာေတြေပၚမွာ ဘာေတြ ေရးထားလဲ သိလား သမီး”

“ဟင့္အင္း အဘ၊ သမီး မသိဘူးရွင့္”

“မသိခ်င္ဘူးလား”

သူမ ဇာတိႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ကိစၥျဖစ္သျဖင့္ ေဗဒါရီ သိခ်င္လွပါသည္။

“သမီး သိခ်င္ရင္ သိပါရေစလို႔ ဆုေတာင္းၾကည့္ေလ။”

ေဗဒါရီ ဗူးသီးေျခာက္ထဲမွ ေရအနည္းငယ္ကို သူမ လက္ခုပ္အတြင္းသို႔ သြန္ခ်ၿပီး ဆုေတာင္းကာ ေ႐ႊေပလႊာမ်ားေပၚသို႔ ေရစက္ကေလးမ်ား ေတာက္ခ်လိုက္သည့္အခါ စာလုံးမ်ားတျဖည္းျဖည္း ပုံေျပာင္းကာ ဗမာစာလုံးမ်ားအျဖစ္ ေပၚလာေတာ့သည္။ ပထမ ေပ႐ြက္ေပၚတြင္ ေပၚလာသည္က “ေဇယ်သီရိ၏” … ဒုတိယ ေပ႐ြက္ေပၚတြင္ “သူရဲေကာင္း”။ ေဗဒါရီ ေရအနည္းငယ္ထပ္ယူကာ ဆုေတာင္းၿပီး တတိယႏွင့္ စတုတၳေပ႐ြက္မ်ားေပၚသို႔ ေရစက္ကေလးမ်ား ခ်လိုက္ျပန္သည္။ စတုတၳေ႐ႊေပလႊာတြင္ ေပၚလာသည္က …

“ဝိဇၨာနီ”

တတိယ ေ႐ႊေပလႊာေပၚတြင္ ဘာမွ ေပၚမလာ။ အင္မတန္ တည္ၾကည္ေသာ ဘရေသ့၏ မ်က္ႏွာသည္ပင္ တမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။ ေဗဒါရီ ေရထပ္ယူၿပီး ထပ္ဆုေတာင္းၾကည့္ျပန္သည္။ မရ။

“ဘရေသ့ … ”

“အေၾကာင္း တခုခုရွိလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ သမီး”

“ဘရေသ့ ဖတ္တတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ သမီးကို ဘာေရးထားလဲ ေျပာျပပါလား။”

“အင္း … ဒါေပမဲ့ အဘ ေျပာျပလို႔ မရဘူးသမီး။ တေန႔ အေၾကာင္း ညီၫြတ္လာရင္ သမီး သိလာမွာပါ။ အဘ နားလည္သေလာက္ကေတာ့ ဒီတ႐ြက္က သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဝိဇၨာနီဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အမႊန္းတင္တဲ့ နာမဝိေသသန တလုံးပဲ။ ဒီစာလုံး ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ‘ေဇယ်သီရိရဲ႕ သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ’ ဆိုတဲ့ အနက္ပါပဲ။”

“ဝိဇၨာနီ ဆိုတာကေရာ … ဘရေသ့”

“ဗူးသီးေျခာက္ကို သမီး စလြယ္သိုင္း လြယ္လိုက္”

ဗူးသီးေျခာက္ကို ေဗဒါရီ လြယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဗဒါရီအသြင္ကြယ္ကာ ဦးထုပ္နီ၊ ျမစိမ္းေရာင္ ပုဝါပါးမ်က္ႏွာအုပ္၊ ရွမ္းအက်ီနီ၊ ဒူးဖုံး႐ုံ ရွမ္းေဘာင္းဘီနီႏွင့္ ခုံဖိနပ္ အနီရဲရဲကို ဝတ္ထားေသာ ဝိဇၹာနီအသြင္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

“ၿပီးရင္ ဟိုနားက စာအုပ္ဘီ႐ိုကို ဒီဘက္ မ ေ႐ႊ႕ခဲ့ခ်ည္။”

“ဟာ … ဘရေသ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး …”

“သြားမွာသာ သြားစမ္း သမီး”

“ဟုတ္ … ဟုတ္”

စာအုပ္အျပည့္ႏွင့္ ဘီ႐ိုႀကီးသည္ ဝိဇၨာနီ၏ လက္အတြင္းဝယ္ ဝါဂြမ္းစိုင္ကဲ့သို႔ ေပါ့ပါးေနသည္။ ဘရေသ့ ၫႊန္ျပရာသို႔ အသာပင္ သယ္လာကာ ခ်ထားလိုက္ႏိုင္သည္။

“အဲဒါက ဒီဗူးသီးေျခာက္ရဲ႕ ဒုတိယ ထူးျခားခ်က္ပဲ။ မႏၲာန္စုပ္ၿပီး ျဖည့္ထားတဲ့ေရ တစက္ရွိရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဒီဗူးသီးေျခာက္ကို စလြယ္သိုင္းလိုက္ရင္ သမီး ဝိဇၨာနီအသြင္ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဝိဇၨာနီဟာ သာမာန္လူထက္ ျမန္တယ္၊ သန္မာတယ္၊ ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ ေတာ္႐ုံ တုတ္၊ ဓား၊ ေသနတ္၊ မီးေပါက္ ၿပီးတယ္။ အခု ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြ ထူေပါလြန္းလို႔ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ က်ီးလန႔္စာစား သြားလာေနရတယ္၊ ညညဆို ေကာင္းစြာ မအိပ္စက္ႏိုင္ပဲ ေျခာက္ခ်ားေနရတယ္။ ဒီ ဒုုစ႐ိုက္သမားေတြကို ဝိဇၨာနီရဲ႕ အစြမ္းနဲ႔ ႏွိမ္နင္းၿပီး ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြရဲ႕ အားကိုးရာ၊ ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီအျဖစ္ သမီး တာဝန္ ေက်ေစ့ခ်င္တယ္။ ဒီတာဝန္ကို ေက်ႏိုင္ပါ့မလား သမီး …  ေဗဒါရီ၊ အဘကို ကတိေပးခဲ့စမ္းပါ၊ အဘ စိတ္ခ်စမ္းပါရေစ။”

ဒီေန႔က ေဗဒါရီအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ အျပည့္ႏွင့္ေန႔ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေဒၚႀကီး ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးေသာ စိန္လည္ဆြဲမွအစ … သူမ၏ ေမြးရာပါ ထူးဆန္းသည့္ ပစၥည္းမ်ား အလည္ … ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕၏ ဒုစ႐ိုက္ ႏွိမ္နင္းေရး တာဝန္အဆုံး။ ဘရေသ့က ကတိကို အေလာသုံးဆယ္ ေတာင္းေနျပန္သည္။ ဘရေသ့ စကားေျပာတာ ဒီေန႔ အဆန္းေတြခ်ည္း၊ တစုံတခုကို ေလာေနသလိုမ်ိဳး၊ အခ်ိန္ကိုလုေျပာေနရသလိုမ်ိဳး။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းသာ ေျပာတတ္သည့္ ဘရေသ့သည္ ဒီေန႔စကားေျပာတာ နည္းနည္း ပိုျမန္ေနသလိုပဲ။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဘရေသ့၊ သမီး အတတ္ႏိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္။”

စကားအဆုံးတြင္ သူမ၏ အစြမ္းမ်ား ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘရေသ့ေဘးမွာ ေတာေပ်ာ္ ဝိဇၨာႀကီး၊ သူ႔လက္ထဲတြင္ေတာ့ သူမ၏ ဘူးသီးေျခာက္။

“ဦးရီး … ဘာလုပ္တာလဲ သမီး ဘူးသီးေျခာက္ ျပန္ေပး”

ေတာေပ်ာ္ဝိဇၨာႀကီးကို ေဗဒါရီ မေၾကာက္၊ သူမ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘရေသ့ေက်ာင္းမွာ ေတာေပ်ာ္ႀကီးႏွင့္ မၾကာခဏ ဆုံေနက်။ တေယာက္တည္းေဆာ့ရမွာ ပ်င္းလွ်င္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက သူမကို အေဖာ္လုပ္ကာ ေဆာ့ေပးတတ္သည့္အျပင္ တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရရွိလွ်င္ သိုင္းသင္ေပးေသးသည္။ ဘရေသ့ ကိစၥရွိလို႔ ပုံမေျပာျပႏိုင္သည့္အခါမ်ားတြင္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ဟိမဝႏၲာေတာတြင္းက အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို ေျပာျပတတ္သည္။ ယခုလဲ သူမကို စေနာက္ေနသည္ပဲ ထင္မိသည္။ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ဘူးသီးေျခာက္အတြင္းမွ ေရအနည္းငယ္ကို သူ႔လက္ေပၚေလာင္းခ်လိုက္သည့္အခါ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဓားရွည္တေခ်ာင္း ေပၚလာသည္။

“ဝိဇၨာနက္ … မင္းကြာ၊ မင္းျပန္မိုက္ေတာ့မလို႔လား။”

ဘရေသ့က ေတာေပ်ာ္ႀကီးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ေဗဒါရီ နားမလည္။ ဘယ္က ဝိဇၨာနက္လဲ။

“က်ဳပ္က ဘယ္တုန္းကမွ မလိမၼာခဲ့တာဗ် ရေသ့ႀကီးရ။ ဒီဘူးသီးေျခာက္ကို သူငယ္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေရျဖည့္မလဲလို႔ ေစာင့္လိုက္ရတာ။ အခုမွပဲ … ”

ေဗဒါရီ သူမ ဘူးသီးေျခာက္ကို ျပန္လုရန္ ေရွ႕ကို သြက္သြက္ေလး ေျပးသြားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္လွမ္းပင္ မလွမ္းရေသးမီ ဝိဇၨာနက္က ေျခကို ေဆာင့္လိုက္ရာ ဝုန္းကနဲ အသံျမည္ၿပီး သူမ အေနာက္ဘက္ကို ျပန္လြင့္သြားသည္။ ဖင္ထိုင္လ်က္က်တာ ေတာ္ေတာ္နာသျဖင့္ ပါးစပ္က အင့္ကနဲ အသံထြက္လာသည္။ သူမ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘရေသ့၏ လည္မွာ ဝိဇၨာနက္၏ ဓား။

“ေကာင္မေလး … နင္ ေရွ႕တလွမ္း ထပ္တိုးရင္ ရေသ့ႀကီး ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အိုးစားကြဲၿပီမွတ္”

ဘရေသ့၏ မ်က္ႏွာ ႐ုတ္တရက္ တည္သြားသည္၊ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ႏွစ္ခ်က္မွ် ၿငိမ့္ၿပီး ၿပဳံးေယာင္သန္းလာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဗဒါရီကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး …

“သမီး … သူ႔ေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္”

ဘရေသ့၏ စကားအဆုံးတြင္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ဘရေသ့ကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“ဘရေသ့ … ”

ယေန႔ေတြ႕ႀကဳံရသမွ်ထဲတြင္ အထူးဆန္းဆုံးမွာ ဘရေသ့ကို ဓားျဖင့္ခုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဝိဇၨာနက္ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ထြက္ေျပးသြားျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

“သမီး … ဘရေသ့ကို ေပးထားတဲ့ ကတိ … တည္ပါေစ။”

ေဗဒါရီ ေခါင္းၿငိမ့္အျပတြင္ ဘရေသ့ ကြယ္သည္။ ေသြးစြန္းေသာ ဖန္ေရဆိုး အဝတ္သည္သာလွ်င္ ႂကြင္းက်န္ရစ္ေလသည္။

ဟိုေန႔က စတားဝါးစ္ အေဟာင္းျပန္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ အာ့နဲ႔ ဒီနားက ဇာတ္ကြက္ကို နည္းနည္းေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေသမွာကေတာ့ တူတူပါပဲ။

အခန္း ၂

အိပ္မက္ဆိုးေတြေၾကာင့္ အေစာႀကီး လန႔္ႏိုးေနၿပီး ႐ုတ္တရက္ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္၊ မနက္လင္းခါမွ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသျဖင့္ ေဗဒါရီ အိပ္ယာထ အေတာ္ ေနာက္က်သည္။ သူမ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲ၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ လူအေတာ္ စုံေနၿပီ။ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ျမၾကာျဖဴအေဆာင္မွာ မနက္စာႏွင့္ ညစာကို လက္ဆုံစားတာ အစဥ္အလာျဖစ္ေနၿပီ။ စားရင္းေသာက္ရင္း မိန္းကေလးေတြ တိုးတိုးတမ်ိဳး၊ က်ယ္က်ယ္တမ်ိဳး စကားစျမည္ ေျပာၾကသည္၊ ေက်ာင္းစာ၊ အလုပ္ကိစၥအျပင္ ရည္းစားသနာ ကိစၥေတြအထိ အေတြ႕အႀကဳံ ဖလွယ္ၾက၊ အႀကံဉာဏ္ေပးၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။

“ေဗဒါေလး … ဒီေန႔ အတန္းရွိတာလား။ လာထိုင္၊ လာ။”

မဟန္ဆုေဝက သူ႔ေဘးက ခုံလြတ္ကို ဆြဲၿပီး ေဗဒါရီကို ေခၚထိုင္သည္။ မေဝအလုပ္က ေလယာဥ္မယ္လား၊ တိုးဂိုက္လားေတာ့ ေဗဒါရီ ေသခ်ာ မသိ၊ ခရီး မၾကာခဏ ထြက္ရသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။  ျမၾကာျဖဴအေဆာင္တြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေက်ာင္းသူမ်ားသာ လက္ခံတတ္ေသာ္လည္း စမတ္က်က် ေနထိုင္တတ္ၿပီး လွလွပပ ျပင္ဆင္တတ္သည့္ မေဝကို ေဒၚႀကီးက အေတာ္ သေဘာက်သျဖင့္ အရင္လကမွ လက္ခံထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မေဝကလဲ မိန္းမခ်င္းပင္ ေငးရေလာက္ေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္သည္။

“ဟုတ္ … မေဝ”

ဟု ျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဂ်င္းဂ်ာကင္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ရွည္ကို စည္းထားသည့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဧည့္သည္ တေယာက္ႏွင့္အတူ ေဒၚႀကီးဝင္လာသည္။ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္ ထုံးစံအရ ေယာက္်ားေလး ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခန္းမွာပင္ ဧည့္ခံရသည္၊ ထမင္းစားခန္းထဲကို ေခၚခြင့္ မရွိ၊ ေဒၚႀကီးသည္ပင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင္းႏွီးသည့္ ဧည့္သည္ျဖစ္ေစကာမူ အတြင္းခန္းထဲ ေခၚမလာတတ္။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသည္။

“အားလုံးပဲ၊ က်ေနာ္က ဒီနယ္က ဆားပုလင္းပါ။”

ဧည့္သည္က သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္သည္။ အသံက မာေရေက်ာေရ ရွိေသာ္လည္း ေယာက္်ားသံမဟုတ္။ သူမ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက သိသာေသာ္လည္း ထင္ထင္ရွားရွား မဟုတ္။ စားပြဲက ထိုင္ခုံတလုံးကို ဆြဲလွည့္ၿပီး ကားယားခြထိုင္ကာ စားပြဲေပၚက စမူဆာတခုကို ယူစားေတာ့ မေဝက ႏွာေခါင္းရႈံ႕သည္။

“ဒီႏွစ္ဆန္းက … ရက္အတိအက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မသိဘူး … သီရိၿမိဳင္ဘက္မွာ အိမ္ငွားေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၄ ေယာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အိမ္ရွင္လင္မယားက အိမ္လခ လာမေပးတာ အခ်ိန္အေတာ္လြန္ေနလို႔ သြားၾကည့္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးေတြ ေပ်ာက္ေနတာ သိတာ။ အဲဒါနဲ႔ လူေပ်ာက္မႈ ဖြင့္ထားတာ … ”

ေျပာရင္းႏွင့္ ဆားပုလင္းမက မႏွင္းႏွင္းသြင္ေရွ႕က ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူၿပီး တက်ိဳက္က်ိဳက္သည္။ ဘာမွ မေျပာေသာ္လည္း ေဒၚႀကီးမ်က္ႏွာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ သူ စကားစကို ဆက္သည္။

“အရင္လက စပါယ္ဦး အေဆာင္က ေကာင္မေလးေတြ အားလုံး ညတြင္းခ်င္း ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ညဘက္ ဧည့္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ အေဆာင္ ေသာ့ခတ္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ပုံမွန္ပဲ။ မနက္ အေဆာင္တံခါး ဖြင့္ေတာ့ တေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သီရိၿမိဳင္က အိမ္လိုပဲ၊ ႐ုန္းတဲ့ ကန္တဲ့ လကၡဏာမရွိဘူး၊ ပစၥည္းေတြလဲ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ဘူး၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူခ်ည္း ေပ်ာက္သြားတာ။ သီရိၿမိဳင္က အိမ္နဲ႔ မတူတာက အေဆာင္ ဧည့္ခန္းမွာ လိင္ဆက္ဆံထားတဲ့ သဲလြန္စေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕တာပဲ။”
လက္က်န္ စမူဆာကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ဝါးသည္။ ဆီေပေနေသာ လက္ကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္စုပ္သည္။ ဒီလို ကိစၥကို အစားအေသာက္မပ်က္ ေျပာေနႏိုင္ေသာ ဒီဆားပုလင္းမကို ေဗဒါရီပင္ အျမင္ကပ္သြားသည္။

“မေစာရွင္ေကေသာ္ … ဒီကိစၥေတြနဲ႔ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ေနပါသလဲ။”

ဝင္ေမးေသာ ေဒၚႀကီးသည္လည္း အေတာ္ပင္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနပုံရသည္။

“ေၾသာ္ … ဒါလား။”

စမူဆာ ေနာက္တခုကို ထပ္ယူၿပီး တကိုက္ကိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ မနက္စာ စားရေသးပုံ မေပၚ။

“မေန႔က ျပည့္တန္ဆာမႈနဲ႔ က်ေနာ္ ဖမ္းလိုက္တဲ့ အထဲမွာ သီရိၿမိဳင္က ကေလးမတေယာက္ ပါလာတယ္။ သူ႔ကို စစ္ေဆးေတာ့ ေျဖတာေတြကလဲ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာပါ၊ ပေရာဂလိုလို၊ ေအာက္လမ္းလိုလို ဟာေတြလဲ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ နားလည္တာကေတာ့ တို႔ေဆးမိၿပီး နယ္စပ္မွာ ေရာင္းစားခံရတယ္ေပါ့။ သူေျပာတာေတာ့ သူ႔ကို ဖမ္းတဲ့ လူကုန္ကူးဂိုဏ္းကပဲ စပါယ္ဦး ေက့စ္ကို လုပ္သြားတာတဲ့။ အဲဒါေလးက ေတာ္ေတာ္ထူးတယ္။ အမႈလိုက္ရတာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ္တို႔ ဖုံးဖိထားလို႔ စပါယ္ဦး ေကစ့္ကို ရဲထဲမွာေတာင္ လူတိုင္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို သူက သိေနတယ္။ ေနာက္တခုက … ”
မေဝက အေတာ္ပင္ စိတ္ညစ္ေနပုံ ရသည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ဆားပုလင္းမကို မၾကည့္ပဲ ေဗဒါရီဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ေနသည္။ စမူဆာ ၂ ခုတိတိ ဗိုက္ထဲဝင္မွ ဆားပုလင္းမက စကားဆက္သည္။

“အဲ … ေနာက္တခုက အဲဒီ လူကုန္ကူးဂိုဏ္းရဲ႕ ေနာက္ပစ္မွတ္က ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္လို႔ ေျပာတယ္။”

ထမင္းစားခန္းတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ေကာင္မေလးေတြ အေတာ္ပင္ တုန္လႈပ္သြားၾကသည္။ မေဝတေယာက္သာ သိပ္မတုန္လႈပ္ပဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည္။ ဖမ္းၿပီး ေရာင္းစားခံရမွာ မေၾကာက္တဲ့ မိန္းကေလး ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ ေစာရွင္ေကေသာ္ဟုေခၚေသာ ဆားပုလင္းမက ေဒၚႀကီးဘက္ လွည့္ၿပီး …

“သိပ္လဲ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔၊ သတိ ဝီရိယနဲ႔ေတာ့ ေနၾကေပါ့။ ျမၾကာျဖဴက က်ေနာ့္ အပိုင္ထဲမွာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လဲ သတိထားၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေပးမွာပါ။ ခြင့္ျပဳပါဦး။”

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေဒၚႀကီးကိုပင္ သီးသန႔္ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ပဲ ထထြက္သြားေသာ ေစာရွင္ေကေသာ္၏ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ေဗဒါရီတို႔တေတြ မနက္စာပင္ စားမဝင္ေတာ့။

xxx xxx xxx

ညေနပိုင္း ေဗဒါရီ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးက မ်က္ရိပ္ျပၿပီး ဘုရားခန္းထဲ ေခၚသြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘုရားဦးခ်ၿပီးေတာ့ ေဒၚႀကီးက စကားစလိုဟန္ျဖင့္ …

“သမီး … ”

“ရွင္”

“မနက္က လာသြားတဲ့ ရဲေမေျပာတာ … ”

“ဟုတ္ … ေဒၚႀကီး သမီးသိပါတယ္။”

တကယ္လဲ ေဗဒါရီ သိပါသည္၊ ေစာာရွင္ေကေသာ္ ေျပာသြားသည့္ မႈခင္းေတြက သူမလက္ႏွင့္ ျဖည့္ထားသည့္ ေရျပည့္လုနီးနီး အစြမ္းထက္ ဘူးသီးေျခာက္ကို လက္ဝယ္ရထားသည့္ ေတာေပ်ာ္ႀကီး တျဖစ္လဲ ဝိဇၨာနက္အတြက္ ထမင္းစား၊ ေရေသာက္ဆိုသလို က်ဴးလြန္ႏိုင္ေသာ အမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဒီအမႈေတြ ျဖစ္ရတာ သူမစနက္ပင္ မကင္းသလို ခံစားရသည္။

“အို … သမီးေလးက ဒါေတြ ေခါင္းထဲ ထည့္မေနနဲ႔။ ေဒၚႀကီးလဲ သနားေပမဲ့ သတၱဝါတခု ကံတခုပဲေလ။ အခု အေရးႀကီးတာက ေဒၚႀကီးကို အားကိုးၿပီး လာေနတဲ့ ကေလးမေတြ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။”

“မေစာရွင္ကေရာ … ”

ေဒၚႀကီးက သက္ျပင္းခ်သည္။

“သူက သူျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ဘဝ အေတြ႕အႀကဳံအရ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ မရွိေပမဲ့ စိတ္ထားေလးေတာ့ ေကာင္းရွာပါတယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ ေဒၚႀကီး ယုံတယ္။”

အေဆာင္သူ အားလုံးရဲ႕ လုံၿခဳံေရးကို စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္းႏွင့္ သူ႔လက္ထဲ အပ္ရေလာက္ေအာင္ ေဒၚႀကီး ယုံလို႔လားဟု ေမးခ်င္ေသာ္လည္း ေဗဒါရီ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေဒၚႀကီးက စကားစကို ဆက္သည္။

“ျမင္အပ္တဲ့ အႏၲရာယ္အတြက္ေတာ့ သူရွိရင္ စိတ္ေအးရပါတယ္။ မျမင္အပ္တဲ့ အႏၲရာယ္အတြက္သာ … ”
ဆက္မေျပာေသးပဲ ေဒၚႀကီးက သက္ျပင္းခ်ျပန္သည္။ ၿပိးမွ …

“အဲ … အဲဒီ ဝိဇၨာနက္ရဲ႕ မျမင္အပ္တဲ့ အႏၲရာယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ သမီးမွာ နည္းလမ္း မရွိဘူးလား။”

ေဗဒါရီ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အႀကံတခုရသည္။ သူမ ငယ္စဥ္က ဘရေသ့ သင္ေပးခဲ့ေသာ ပထမဆုံး မႏၲာန္မွာ အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာတပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ရာမယဏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ပါရွိေသာ ဟာႏုမာန္ေမ်ာက္မင္းက သီတာေဒဝီကို အႏၲရာယ္မက်ေရာက္ရေအာင္ စည္းခ်ခဲ့စဥ္က စုတ္ခဲ့ေသာ ဂါထာဟု ဆိုသည္။ အစြမ္းထက္ ေမွာ္ဝင္ပစၥည္းတစ္ခုကို စိမ္ထားေသာ ေရကို အဆိုပါ ဂါထာျဖင့္ မန္းမႈတ္ စည္းခ်ထားပါက ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္ကို ဝိဇၨာနက္၏ လူကုန္ကူးဂိုဏ္းရန္မွ ကာကြယ္ႏိုင္ေလာက္သည္ဟု တြက္ဆမိသည္။ ေမွာ္ဝင္ပစၥည္းမွာလဲ ေဝးေဝးရွာစရာ မလို၊ ဘရေသ့ ခ်န္ထားရစ္ေသာ သဃၤန္းကို အမွတ္တရအေနႏွင့္ ေဒၚႀကီးက သိမ္းထားသည္မို႔ အဆင္သင့္ပင္ ယူငင္ အသုံးျပဳႏိုင္သည္။ ေဒၚႀကီးကို ေျပာျပရာ သေဘာတူသျဖင့္ ေဗဒါရီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကေတာ့သည္။

xxx xxx xxx

ေမွာ္ဝင္ပစၥည္းကို ေရစိမ္သည္က မခက္၊ ခက္သည္က စည္းခ်ဖို႔ရန္ ဂါထာကို စုတ္ရတာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ လုပ္ခ်င္သည္မို႔ သူ႔ကို ေဗဒါရီ ႏႈတ္တိုက္ ခ်ေပးရသည္။ ေဗဒါရီက ေရွ႕ကတိုင္၊ ေဒၚႀကီးက ေနာက္က လိုက္႐ြတ္ေနစဥ္ ဘုရားခန္းထဲ ေမ၀ ဝင္လာသည္။ မေဝက ခရီးမသြားလွ်င္ တေနကုန္ အေဆာင္မွာ ေနသည္မို႔ ညေန ေက်ာင္းသူေတြ ျပန္မေရာက္မီကပင္ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္လဲၿပီးႏွင့္ၿပီ။

“ေဒၚႀကီးတို႔ ဘာေတြ ႐ြတ္ေနတာတုန္း။”

ေဒၚႀကီးက ေဗဒါရီကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ မေဝကို ျပန္ေျဖသည္။

“အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာေလ၊ သမီးသိတဲ့အတိုင္း အခုေခတ္ကာလက မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ႐ြတ္ၿပီး စည္းခ်မလို႔။”

အႏၲရာယ္ကင္း ဂါထာမွန္း သိသြားေသာအခါ သူလဲ တတ္ခ်င္သည္၊ သင္ေပးပါဆိုေတာ့ လူအုပ္ ပိုေတာင့္သြားသည္။ ဂါထာက တိုသည့္အျပင္ ေဒၚႀကီးေရ မေဝပါ ဉာဏ္ေကာာင္းၾကသည္မို႔ ခဏေလးႏွင့္ ဂါထာကို အလြတ္ရသြားၾကေတာ့သည္။ ေဒၚႀကီးက လမ္းမဘက္က  အေဆာင္ေရွ႕ မ်က္ႏွာစာ၊ ေဗဒါရီက အေဆာင္ ေနာက္ေဖးႏွင့္ မေဝက ေဗဒါရီႏွင့္ သူမတို႔ အိပ္ခန္မ်ား ရွိရာ လမ္းသြယ္ဘက္ျခမ္းကို အသီးသီး တာဝန္ယူ စည္းခ်ၾကသည္။

အခန္း ၃

တေဝါေဝါႏွင့္ ညေနေစာင္းကတည္းက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ႐ြာေနသည့္ မိုးက သိန္းေခါင္ယံတိုင္ မတိတ္ႏိုင္ေသး၊ ဆန္းသစ္စ လေကြးေကြးေလးမွာ တိမ္မည္းမည္းေတြ ဖုံးအုပ္ထားသျဖင့္ ေခါင္းမျပဴႏိုင္ရွာ။ လူ၊ သူ မဆိုထားႏွင့္၊ ေခြးတေကာင္၊ ေၾကာင္တၿမီးမွ မရွိေသာ လမ္းမမ်ားက သုသာန္ တစျပင္ကဲ့သို႔ ေျခာက္ကပ္လွ်က္ရွိသည္ကို တခ်က္တခ်က္ ေပၚထြက္လာတတ္ေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ မိုးၿခိမ္းသံမ်ား၏ ေရွ႕ေျပး လွ်ပ္စီးေရာင္ တဝင္းဝင္းေအာက္တြင္ ေျခာက္ျခားစဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။

အေမွာင္ထုအတြင္းတြင္ ျမၾကာျဖဴအေဆာင္ကို မမွိတ္မသုန္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစုံ … ပို၍ တိတိက်က် ေျပာရပါလွ်င္ လမ္းသြယ္အတြင္းရွိ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ မီးကင္းေလးေပၚတြင္ အေအးဒဏ္ကို အံတုကာ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ေလး ထိုင္ေနေသာ ဆားပုလင္း ေစာရွင္ေကေသာ္၏ မ်က္ဝန္းတစုံ၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ ျမၾကာျဖဴအေဆာင္အေပၚ မည္သည့္ ျမင္အပ္ေသာ အႏၲရာယ္မွ က်ေရာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။

သို႔ေသာ္ မျမင္အပ္ေသာ အႏၲရာယ္သည္ လမ္းမဘက္မွ မီးကင္းရွိရာ လမ္းသြယ္အတြင္းသို႔ ေျခလွမ္းမ်ားကို ေရတြက္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာၿပီးလွ်င္ တေနရာအေရာက္၌ ၿခံစည္း႐ိုးကို ခုန္ေက်ာ္၍ ပိတ္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ကို အသာပင္ တြန္းဖြင့္ကာ ေဗဒါရီ၏ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္သြားေလသည္။

xxx xxx xxx

လည္ပင္းတြင္ ေအးေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ေဗဒါရီ ႏိုးလာသည္။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူမအေပၚ မိုးကာရပ္ေနေသာ လူတေယာက္၊ သူမ မေအာ္ႏိုင္မီမွာပင္ လူစိမ္း၏ သန္မာေသာ လက္မ်ားက သူမပါးစပ္ေပၚ ေရာက္လာသည္။

“ဘာတံမွ မထြက္နဲ႔၊ အတံထြက္တာနဲ႔ လည္ပင္းျပတ္ၿပီတာမွတ္။ နားလည္လား ေကာင္မ”

“ … ”

“နားလည္ရင္ မ်က္လုံးမွိတ္ျပ။”

အားမတန္သည္မို႔ မ်က္လုံးကို အသာမွိတ္ျပလိုက္ရသည္။

“ထ … ”

ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ သူခိုင္းသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနရသည္။ မတ္တပ္ရပ္မိသည့္အခါ လူစိမ္း၏ ဘယ္လက္က ေဗဒါရီ႕ ခါးကိုဖက္၍ ညာလက္က ဓားကိုကိုင္၍ လည္ပင္းမွာ ေထာက္ထားသည္။

“ေအာက္ဆင္း … ”

ေအာက္ထပ္ကို ေရာက္ေတာ့ …

“တီခါးဖြင့္”

လမ္းမႀကီးဘက္က အေဆာင္တံခါးကို ဖြင့္ခိုင္းေနျခင္း။ မင္းတုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲျဖဳတ္ကာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ တံခါးဝမွာ လူတစု။ ေခါင္းတုံးေျပာင္ေျပာင္၊ ကုတ္အက်ီႏွင့္ လူႀကီးက အရပ္အေတာ္ျမင့္သည္၊ ၆ ေပမဟုတ္ေတာင္ ၅ ေပ ၁၀ ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆုံးရွိသည္။

“ေကာင္မ … အထဲဝင္လို႔ ေခၚလိုက္ေလ။”

ေဗဒါရီ သိလိုက္ၿပီ၊ သူတို႔ စည္းခ်ထားလို႔ ဒီလူစု အထဲကို အင္အားသုံးၿပီး ဝင္မလာႏိုင္တာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီတ႐ုတ္ကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သူမအခန္းထဲ ဝင္လာႏိုင္တာလဲ မသိ။

“ဟင့္အင္း … ”

သူမ လည္ပင္းကို ေအးစက္စက္ ဓားသြား လာထိသည္။ ေသခါမွ ေသေစေတာ့၊ အေဆာင္သူအားလုံး၏ အႏၲရာယ္ကို အေဆာင္တြင္းသို႔ သူမ ဖိတ္မေခၚႏိုင္။ ေလွခါးထိပ္မွ အသံၾကားရသည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒၚႀကီးတို႔ ႐ုပ္႐ုပ္သဲသဲသံေၾကာင့္ ႏိုးလာၾကပုံရသည္။ ေဗဒါရီ အားေတြ ရွိလာသည္။ ေဒၚႀကီး၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ရွိေသာ အေဆာင္သူေတြအတြက္ သူမတေယာက္ အသက္ေပးလိုက္ရမွာ တန္ပါသည္။ သူမ စိတ္ကိုေလွ်ာ့၍ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။

“သမီး … ”

စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္လိုက္ေသာ ေဒၚႀကီး၏ အသံႏွင့္အတူ …

“ေခၚလိုက္ပါ … ေဗဒါေလးရယ္၊ ရွင္တို႔ ေလးေယာက္ ဝင္ခဲ့ပါ။” ဟု ဖိတ္ေခၚလိုက္ေသာ မေဝ၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“နင္တို႔အကုန္လုံး ဆင္းလာၾက၊ နင္တို႔ လာၾက။”

သူ႔လူေတြ အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တ႐ုတ္က ေဒၚႀကီးတို႔ဘက္လွည့္၍ အမိန႔္ေပးသည္။ ေဒၚႀကီးက သိပ္တုန္လႈပ္ဟန္ မျပေသာ္လည္း မ်က္ႏွာ အေတာ္ႀကီး ပ်က္ေနသည္။ ေၾကာက္တာထက္ ေဒၚႀကီး ေဒါသထြက္ေနပုံရသည္၊ ေဒၚႀကီး ေဒါသထြက္တာ ေတြ႕ရခဲပါသည္။

xxx xxx xxx

“မင္းတို႔ အကုန္လုံး နားေထာင္၊ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး မင္းတို႔ဟာ ေက်ာင္းသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လခစား ဝန္ထမ္းလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ မားကတ္တင္း၊ ဘဏ္ဝန္ထမ္း၊ တိုးဂိုက္ … ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းတို႔ဟာ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ‘ဖာ’ ျဖစ္သြားၿပီ။ မင္းတို႔အလုပ္က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လွေအာင္ ျပင္ဖို႔ရယ္၊ ဧည့္သည္ ဧည့္ခံဖို႔ရယ္ပဲ ရွိတယ္။ က်န္တာ မင္းတို႔ အလုပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ … ”

မ်က္ႏွာမွာ ေက်ာက္ေပါက္မာ သဲ့သဲ့ႏွင့္ လူက ေျပာသည္။ ေဗဒါရီတို႔တေတြကို ဧည့္ခန္းအလည္ ၾကမ္းျပင္မွာ စုထိုင္ခိုင္းထားၿပီး သူတို႔ ၅ ေယာက္က ဝိုင္းကာ ရပ္ေနၾကသည္။ အားလုံးက ေၾကာက္လန႔္ကာ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ေဒၚႀကီးႏွင့္ မေဝက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိေနသည္။ အထဲေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တံခါးမႀကီးကို မင္းတုတ္ခ်ကာ ျပန္ပိတ္လိုက္သျဖင့္ တေဝါေဝါႏွင့္ ႐ြာေနေသာ မိုးသံေတြၾကားထဲမွာ သူတို႔အားလုံး အျပင္ေလာကႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနၾကသည္။

“ … အလွျပင္တာ မင္းတို႔ကို ေထြေထြထူးထူး သင္စရာမလိုဘူး၊ ဧည့္သည္ကို စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႕ေအာင္ ဘယ္လို ဧည့္ခံရသလဲဆိုတာေတာ့ သင္ေပးရမယ္။ မ

ပူပါနဲ႔၊ လက္ေတြ႕ သ႐ုပ္ျပၿပီး သင္ေပးမွာပါ။ … မင္း … ဟုတ္တယ္၊ မင္း လာခဲ့၊ ဒီကို”
ေက်ာက္ေပါက္မာႏွင့္ မ်ိဳးေဇာ္ဆိုသူက ေဗဒါရီတို႔တေတြကို ေဝ့ၾကည့္ရင္း မဟန္ဆုေဝကို လက္ညိဳးထိုးကာ ေခၚသည္။ မေဝက ေစာေစာက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိရာက ဒုတိယအႀကိမ္ လက္ညိဳးထိုးကာ အေခၚတြင္ ေျခကာ လက္ကာႏွင့္ ျငင္းသည္။

“ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း … မလာဘူး။”

တ႐ုတ္ႏွင့္ ဖိုးနီဆိုသူက မေဝကို အတင္းဆြဲထူသည္။ မေဝက ေၾကာက္လန႔္တၾကား အတင္း ျငင္းဆန္ ႐ုန္းကန္ေနသည္။ တ႐ုတ္က သူ႔အက်ီအိတ္ထဲမွ ေလာက္စာလုံးလို မဲမဲလုံးေလးကို ထုတ္သည္။

“တီေဆးလုံးေလး စားလိုက္၊ ၿပီးတာနဲ႔ နင္ ျငင္းခ်င္စိတ္ စိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။”

“ဟင့္အင္း … ရွင္တို႔ မွားေနၿပီ၊ လူမွားေနၿပီ။ က်မက ရွင္တို႔ လူေလ။”

အခုမွ ေဒၚႀကီးဘာကို ေဒါသထြက္ေနလဲ ေဗဒါရီ ရိပ္မိသည္။ သစၥာေဖာက္တဲ့သူရွိလို႔ စည္းေပါက္ၿပီး သူမအခန္းထဲ တ႐ုတ္ဝင္လာႏိုင္ျခင္းပင္။

“မမွားပါဘူးဗ်၊ မင္းက ငါတို႔လူမွန္း သိပါတယ္။ ဆရာႀကီးက ငါတို႔ကို ေသခ်ာမွာလိုက္တယ္၊ မင္းရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ရည္အတြက္ ေက်းဇူးဆပ္၊ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ နယ္စပ္မေရာက္ခင္ ေသခ်ာ ျပဳစုေပးရမယ္တဲ့။ ဒီေကာင္ႀကီးကိုေတာင္ မင္းကို ျပဳစုဖို႔ သက္သက္ ေခၚလာခဲ့တာ။”

“ဟင့္အင္း … က်မ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေျပာ … အု … ဝု … ဂလု”

မေဝအလစ္တြင္ တ႐ုတ္က ပါးစပ္ထဲ ပီယ ေဆးလုံး ထည့္ပိတ္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို တဆက္ထဲ ညႇစ္လိုက္ရာ မေဝခမ်ာ မျငင္းဆန္ႏိုင္ပဲ ေဆးလုံးကို ၿမိဳခ်မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

“ရွင္ … ရွင္ … က်မ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ ဆရာႀကီးကို ေခၚေပးပါ။”

“ဆရာႀကီးက မင္းကို ျပဳစုရေလာက္ေအာင္ မအားဘူး၊ မင္းကို ျပဳစုမွာက ဟိုမွာ … လ်န္ယြီလို႔ ေခၚတယ္။”
ကုတ္အက်ီႏွင့္ လူထြားႀကီး လ်န္ယြီသည္ တေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ တလုံးေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ေမွာ္ပညာႏွင့္ ေဖာ္စပ္ထားသျဖင့္ ပီယေဆးမွာ ခ်က္ခ်င္း အစြမ္းျပသည္၊ မေဝ၏ မ်က္ႏွာေတြ ပန္းေရာင္ သန္းလာသည္၊ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို သူကိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွဴသံေတြလဲ ျပင္းလာသည္။ လ်န္ယြီက သူ႔ေပါင္ကို ပုတ္ျပသည့္အခါ ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚ ေမ၀ တက္ထိုင္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္ရသူ ေဗဒါရီတို႔အားလုံး မွင္တက္မိေနၾကသည္။

လူထြားႀကီး လ်န္ယြီက မေဝကို ဆြဲဖက္လိုက္ရာ သူ႔ပခုံးေပၚသို႔ မေဝေခါင္းလန္က်သြားသည္။ လ်န္ယြီက မေဝ၏ နားသယ္စပ္မ်ားကို ဖြဖြနမ္းသည္၊ ထို႔ေနာက္ သူ႔ဘက္လွည့္လာေသာ မေဝ၏ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ လွ်ာႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ လ်န္ယြီ၏ ထူးျခားခ်က္မွာ လွ်ာအလြန္ရွည္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ သရဲကားထဲက သရဲႀကီးေတြေလာက္ မရွည္ေသာ္လည္း ေဗဒါရီ ေတြ႕ဖူးသမွ် လူေတြထဲတြင္ အရွည္ဆုံးျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ လွ်ာခ်င္းကစားကာ နမ္းေနၿပီးမွ သူ႔လွ်ာႀကီးက မေဝ၏ လည္တိုင္ေလးမ်ားေပၚတြင္ ေျပးလႊားေနျပန္သည္။ မေဝမွာ တဟင္းဟင္းႏွင့္ အဖ်ားတက္သလို ညည္းရင္း ေျခလက္ေတြ လႈပ္ရွား လူးလြန႔္ေနရာ ဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္မွာ ေပါင္လယ္ေလာက္ထိ လန္တက္ေနၿပီး အက်ီၾကယ္သီးမ်ားမွာလဲ လ်န္ယြီလက္ခ်က္ႏွင့္ ျပဳတ္ေနၿပီျဖစ္၍ ေပၚေနေသာ အထက္ေအာက္ ဝမ္းဆက္ ပန္တီႏွင့္ ဘရာကို မ်ိဳးေဇာ္တို႔ လူစု မ်က္စိစားပြဲထိုင္ေနၾကသည္။

“ၾကည့္ၾက၊ ၾကည့္ၾက။ ေကာင္မေလးေတြ။ မ်က္ႏွာလႊဲမထားနဲ႔။ ေနာက္ဆို မင္းတို႔လဲ ဒီလိုပဲ ေနရမွာ။”

ဓားတဝင့္ဝင့္ႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေနေသာ မ်ိဳးေဇာ္ကို ေၾကာက္လို႔သာ ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ေကာင္မေလးေတြက မေဝကို က်ိတ္သနားေနၾကသည္။ ေဒၚႀကီးမ်က္ႏွာေပၚက ေဒါမာန္ေတြပင္ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့လာသေယာင္ေယာင္။ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ ၾကည့္မိေတာ့ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းေတာင္ ျဖစ္တဲ့သူက ျဖစ္လာသည္။ ေသြးသားဆူၿဖိဳးစ အ႐ြယ္ေလးေတြမွာ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြ ျမင္ရတာေၾကာင့္ရယ္၊ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာသည့္ ေလေအးေၾကာင့္ရယ္ အေဆာင္သူ ေကာင္မေလးေတြ ညအိပ္ဝတ္ အက်ီပါးေလးေတြေအာက္မွာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ ေထာင္ေနတာကို ျမင္မွ ထြက္ေျပးရန္ အဆင္သင့္ ဝတ္စားထားသည့္ မေဝကို ေဒၚႀကီး စက္ဆုပ္ ေဒါသထြက္ကာ သနားစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ရျပန္သည္။

လ်န္ယြီက မတ္တပ္ထၿပီး ဆိုဖာထိုင္ခုံေပၚမွာ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ မေဝတကိုယ္လုံးကို လွ်ာႏွင့္ လ်က္သည္၊ ေျခဖ်ားအထိ၊ ေျခေခ်ာင္းကေလးေတြကို တေခ်ာင္းစီ ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ စုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚသို႔ ျပန္ဆန္တက္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး မေဝ၏ နား႐ြက္ကေလးကို ငုံလိုက္ေတာ့ မေဝလက္မ်ားက ကုလားထိုင္လက္ရန္းကို တင္းတင္းဆုတ္ကာ ပါးစပ္မွလဲ တအီးအီး အသံေတြ ထြက္လာသည္။ နား႐ြက္ထဲကို ရွည္လ်ားလွသည့္ သူ႔လွ်ာႀကီး ဝင္သြားသည္ႏွင့္ မေဝခမ်ာ ေလဟာနယ္ထဲ ျပဳတ္က်သြားသလို ခံစားရသည္မို႔ အီးကနဲ အသံတခ်က္ထြက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို တင္းေနေအာင္ ကိုက္ထားလိုက္ရေလသည္။
နား႐ြက္ကို ေသခ်ာျပဳစုၿပီးသည္ႏွင့္ လူထြားႀကီးက မေဝ၏ ဘရာကို ဖယ္ကာ ႏို႔တလုံးခ်င္းကို အက်အန ျပဳစုျပန္သည္။ လက္ကလဲ သူမ ပိပိကေလးတခုလုံးကို ပန္တီေပၚမွ အုပ္ကိုင္ကာ ပြတ္ေပးသည္။ ပီယေဆးက စြမ္းလြန္းသည့္အျပင္ လ်န္ယြီ႕ အျပဳအစုမ်ားမွာ ပညာသည္အဆင့္ကိုပင္ ေက်ာ္လြန္သည္မို႔ စိတ္က မႏွစ္သက္၊ မလိုခ်င္ေသာ္လည္း မေဝ၏ ခႏၵာကိုယ္ကေတာ့ ပန္တီ႐ႊဲသည္အထိ တုံ႔ျပန္ေနသည္၊ ႏႈတ္မွ “ဘယ္လို လုပ္တာလဲ၊ မေနတတ္ဘူး၊ ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ” ဟု တဖြဖြ ေရ႐ြတ္ေမးျမန္း အာလုတ္သံေပးေနရသည္အထိပင္။

ခဏေနေတာ့ လ်န္ယြီက ကြိစိကြစိျဖင့္ တ႐ုတ္လို ေျပာလဲေျပာ၊ ေျခဟန္လက္ဟန္လဲ ျပေနသည္။ မေဝက ခ်က္ခ်င္းသေဘာမေပါက္သည္မို႔ တ႐ုတ္က ၾကားဝင္၍ …

“နင္ ထိုင္ခုံေပၚ ကုန္းေပးလိုက္၊ ေလးဘက္ကုန္းေပးလိုက္”

… ဟု ဘာသာျပန္ေပးရသည္။ မေဝက ထိုင္ခုံေနာက္မွီဘက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ ေလးဘက္ေထာက္၍ ကုန္းေပးလိုက္ေတာ့ လ်န္ယြီက မေဝ၏ ဘေလာက္စ္အက်ီႏွင့္ ဘရာကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး လည္ကုတ္မွစ ေက်ာတျပင္လုံးကို လွ်ာႏွင့္ က်က်နန တလက္မ မက်န္ေအာင္ လွ်က္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပန္တီကို အနည္းငယ္ခြၽတ္ကာ မေဝ၏ ပိပိေလးကို လွ်ာျဖင့္ထိုး ကလိကစားရင္း ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို လက္ျဖင့္ ဆြဲကစားေပးရာ မေဝ၏ ကာမခလုတ္အားလုံး ဖြင့္စရာမက်န္ေလာက္ေအာင္ ပြင့္သြားေလေတာ့သည္။

“အင္း … ရွင္ရယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္တာလဲ … အီး ေ၀ မေနတတ္ဘူး။” ဟု ညဳတုတုသံျဖင့္ ညည္းေနရာ …

“အလိုးခံခ်င္ၿပီလား ေကာင္မ၊ ခံခ်င္ ခံခ်င္တယ္ ေျပာလိုက္ေလ” ဟု တ႐ုတ္က ဝင္ေျပာသည္။ ၾကားရသည့္ ေဗဒါရီတို႔ နားရွက္ေသာ္လည္း ပီယေဆးလက္သို႔ သူမခႏၵာကိုယ္ကို ဝကြက္အပ္လိုက္ရၿပီျဖစ္ေသာ မေဝကမူ ခ်က္ခ်င္းပင္ …

“လုပ္ပါ … ရွင္၊ ခံ … ခံ ပါ့မယ္” ဟု အထစ္အထစ္ႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္ကို ၾကားရသည္။

တန္ခ်င္းက တ႐ုတ္လို သူတို႔ခ်င္း ေျပာလိုက္ရာ လ်န္ယြီက ထရပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ရာ အ႐ြယ္အစားမေသးလွေသာ သူ႔အဂၤါႀကီးကို တခန္းလုံး ျမင္ရေလသည္။ လ်န္ယြီက ဒစ္ကို ေပၚေအာင္ အေရျပားကို ဆြဲခ်ၿပီး သူ႔လက္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ ကစားေနခ်ိန္တြင္ မေဝကိုယ္တိုင္က ခါးမွာပတ္မိေနေသာ ဂါဝန္ႏွင့္ ဒူးတဝက္ေလာက္ေရာက္ေနေသာ ပန္တီကို ၾကမ္းေပၚပုံလ်က္သား ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ပုံႏွင့္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေသာ မေဝ၏ ေက်ာကို လ်န္ယြီက ဖိထားၿပီး မေဝ၏ ပိပိဝႏွင့္ သူ႔အဂၤါႀကီးကို ေတာ့ကပ္ထားလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မေဝ၏ မ်က္ႏွာတခုလုံး နီျမန္းေနသည္မွာ ရမၼက္ေၾကာင့္လား၊ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လားေတာ့ သူမသာလွ်င္ သိႏိုင္လိမ့္မည္။ အားကိုးတႀကီး ေဒၚႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေသာ မေဝ၏ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုေတာ့ ေဒၚႀကီးက လုံး၀ မတုံ႔ျပန္ပဲ တဖက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ေတာ့သည္။

သူ႔အဂၤါတုတ္တုတ္ႀကီးႏွင့္ မေဝ၏ ပိပိေလးကို ၃-၄ ခ်က္ပြတ္ဆြဲလိုက္ၿပီးမွ ခါးကိုကိုင္ကာ တလက္မခ်င္း ဂူသိမ္းတိုက္ပြဲဆင္ေတာ့ မေဝ၏ ႏႈတ္မွ မခ်ိမဆန႔္ ေအာ္ျမည္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနေအာင္ ျပဳစုထားၿပီး ျဖစ္သည့္အျပင္ မိန္းကေလးမွာလဲ စိတ္ပါလက္ပါရွိသည္မို႔ အတားအဆီးမရွိပဲ ဂူသိမ္းတိုက္ပြဲမွာ ခဏခ်င္းပင္ ရာႏႈန္းျပည့္ ေအာင္ျမင္မႈ ရသြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ လ်န္ယြီက သူ႔ဘယ္လက္ႏွင့္ မေဝ၏ ညာလက္ကို လက္ျပန္လိမ္ကိုင္ၿပီး ခါးေပၚတင္၍ ဖိကာ ညာလက္ႏွင့္ မေဝ၏ ႏို႔ကို ညႇစ္ၿပီး အားရပါးရ လုပ္ေတာ့သည္၊ လုပ္သည္ဆိုသည္ထက္ တဖုန္းဖုန္း ျမည္သည္အထိေဆာင့္လိုးသည္ဟု ေျပာလွ်င္ ပိုမွန္မည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ ျပင္းလွသျဖင့္ မေဝသာ ဆိုဖာေက်ာမွီကို လက္ႏွင့္ မတြန္းထားလွ်င္ မေဝေခါင္းႏွင့္ ဆိုဖာခုံႏွင့္ တဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္မိေနေပလိမ့္မည္။

သိပ္ၾကာၾကာ မေဆာင့္လိုက္ရပါ၊ မေဝတေယာက္ ဗလုံးဗေထြးေအာ္ေနရင္း သူ႔ပိပိထဲမွ အရည္တပြက္ ဆိုဖာခုံေပၚ က်လာေတာ့သည္။ ႏႈတ္မွလဲ “အား … က်ဥ္ … က်ဥ္တယ္၊ အီး” ဟု ေအာ္သည္။ လ်န္ယြီကေတာ့ စက္႐ုပ္ႀကီးလို မရပ္မနားပဲ ဆက္ေဆာင့္ေနရာ မေဝပိပိထဲမွ အရည္မ်ား ေပါင္တေလွ်ာက္ စီးက်သည့္အခါက်၊ ပြက္ကနဲ ၾကမ္းေပၚက်သည့္အခါက်ႏွင့္ သူမ၏ ဆရာႀကီး ခ်ီးျမႇင့္လိုက္သည္ လ်န္ယြီ၏ အျပဳအစုမ်ားကို မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခံစားေနရေတာ့သည္။

သူပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္လုဆဲဆဲတြင္ လ်န္ယြီက သူ႔အဂၤါႀကီးကို မေဝထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္။ မေဝမွာ ဆိုဖာေပၚ ပုံလ်က္သား ေခြက်သြားေသာ္လည္း အတင္းထလာၿပီး ဒူးေထာက္ကာ သူမအရည္မ်ား ေပက်ံေနဆဲျဖစ္သည့္ လ်န္ယြီအဂၤါႀကီးကို ပါးစပ္ထဲထည့္၍ ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ကာ  စုတ္သည္။ ခရီးဆုံးေရာက္သြားသည့္ လ်န္ယြီက သုတ္ရည္မ်ားကို သူမပါးစပ္အတြင္း ပန္းထည့္လိုက္ရာ မေဝက အကုန္ၿမိဳခ်ပစ္လိုက္ေလသည္။

အခန္း ၄

လ်န္ယြီႏွင့္ မဟန္ဆုေဝတို႔၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ရေသာ ေဗဒါရီ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္လို႔ေနသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက စည္းကမ္းႀကီးေသာ မိန္းကေလးေဆာင္တြင္သာ ေနထိုင္လာသည္ျဖစ္၍ ဒီလိုအခ်စ္ခန္းေတြကို ျမင္ဖူးဖို႔မေျပာႏွင့္ ၾကားဖူးနားဝသာ ရွိသည္။ ခံပါ့မယ္ဟု လက္နက္ခ်လိုက္ေသာ မေဝကို လ်န္ယြီ၏ ႀကီးမားလွသည့္ ငပဲႀကီးႏွင့္ ထိုးသြင္းလိုက္တာ အေတာ္နာမွာပဲဟု တထစ္ခ် တြက္ဆမိသည္၊ ေစာေစာက ခံပါ့မယ္ဟု ပီယေဆးဒဏ္ျဖင့္ ဆတ္စလူးထေနေသာ မေဝပင္ မခ်ိမဆန႔္ေအာ္ကာ လ်န္ယြီ႕လက္မွ ႀကိဳးစား႐ုန္းသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဒီအထင္က ပိုခိုင္မာသြားသည္။ ႏူးညံ့သည့္ အသားႏုေလးေတြထဲကို ေတာင့္တင္းမာေက်ာေနေသာ ဒီငပဲႀကီးျဖင့္ တဗြက္ဗြက္ တႁပြတ္ႁပြတ္ ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ထည့္ခံလိုက္ရတိုင္း တအီးအီး တအားအား ေအာ္ျမည္ေနရေသာ မေဝကို ေဗဒါရီ သနားေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာေတာ့ မသနားလိုက္ရပါ၊ မေဝတို႔ အခ်စ္ပြဲ ပထမအခ်ီအၿပီးတြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဖိုးနီက သူမတို႔တေတြကို ပီယေဆး လိုက္ေကြၽးရာ ႐ုန္းၾကကန္ၾက ေတာ့သည္။ ဓားႏွင့္ ခုတ္မည္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ထမေျပးႏိုင္ေသာ္လည္း ေဆးဝင္သြားလွ်င္ မေဝလို မိမိစိတ္ကို မိမိမထိန္းႏိုင္ပဲ ကာမအမႈကိုသာ ေတာင့္တေနမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္မည္ကို သိထားသျဖင့္ ရတတ္သေ႐ြ႕ေတာ့ ပါးစပ္ကို တင္းတင္းေစ့ကာ ႐ုန္းကန္ၾကသည္ပင္။ ပထမ တေယာက္ အလွည့္တြင္ ဖိုးနီက ႏွာေခါင္းကို ညႇစ္ပိတ္လိုက္ရာ ေယာင္ၿပီး ပါးစပ္ဟ အသက္ရွဴမိသျဖင့္ ေဆးလုံးဗိုက္ထဲေရာက္သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေနာက္အေဆာင္သူမ်ားက ႀကိဳးစား၍ အသက္မရွဴပဲ တင္းခံၾကသည္။ လုံးဝ မေနႏိုင္မွ ေဆးတိုက္လို႔ရသျဖင့္ မ်ိဳးေဇာ္က စိတ္မရွည္ေတာ့၊ ေဒၚႀကီးကို အတင္းဆြဲထူ၍ လည္ပင္းမွာ ဓားႏွင့္ ေထာက္၍ ေဗဒါရီတို႔တေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ေတာ့သည္။

“မင္းတို႔ ေဆး မေသာက္ရင္ ဒီအေဒၚႀကီး လည္ပင္းျပတ္ၿပီသာ ေအာက္ေမ့ေပေတာ့။”

အားလုံး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေတြေဝေနစဥ္ ေဒၚႀကီးက မ်ိဳးေဇာ္လက္ကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲကာ ကိုယ့္လည္ပင္းကိုယ္ ျဖတ္ခ်လိုက္သည္၊ ျပတ္သားလြန္းလွသည့္ ေဒၚႀကီးပါေပ။ ေသြးစက္မ်ားက ျဖာကနဲ၊ ေဗဒါရီႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြ ေအာ္သံက ငရဲပြက္သလိုပင္။ မ်ိဳးေဇာ္ပင္ ခဏ ေၾကာင္သြားေသးသည္။ ေနာက္မွ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး သူႏွင့္ နီးရာ ေဗဒါရီကိုဆြဲကာ ေစာေစာကလို ၿခိမ္းေျခာက္ျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ေဗဒါရီ၏ လက္ေတြကိုပါ ေနာက္ျပန္လိမ္ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ အေဆာင္သူေတြကို ေဒၚႀကီးလို ကာကြယ္ေပးခ်င္စိတ္ ရွိေသာ္လည္း ေဗဒါရီ ကိုယ္က မပါႏိုင္ေတာ့။

အေဆာင္သူမ်ားက ေဗဒါရီကို ခ်စ္ခင္ၾကသည့္အျပင္ သူမ အသက္အတြက္ ပေယာဂမကင္း မျဖစ္ခ်င္ၾကသည္မို႔ ေဆးတိုက္ရတာ အရင္ကထက္ ပိုၿပီး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ မေဝႏွင့္ လ်န္ယြီကေတာ့ ေဗဒါရီတို႔ကိုေရာ ေဒၚႀကီးကိုပါ အမႈမထားပဲ ဒုတိယအခ်ီ ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကသည္။ ဖိုးနီက ေဆးလုံးတလုံးကို ကိုင္၍ ေနာက္ဆုံးက်န္သည့္ ေဗဒါရီအနားသို႔ ကပ္လာသည္။

မ်ိဳးေဇာ္က ေဗဒါရီ႕လည္ပင္းမွ ဓားကို အေဝးသို႔ ပစ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကို ညႇစ္ထားကာ လိမ္ထားသည့္ လက္ကိုလဲ ပို၍တင္းတင္းလိမ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးနီက ေဗဒါရီ၏ ႏွာေခါင္းကို ညႇစ္ပိတ္ကာ ေဆးလုံးကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္မည္အလုပ္တြင္ …

“ဝုန္း”

… အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္အတူ မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ ဖိုးနီတို႔ ေဗဒါရီထံမွ လြင့္သြားၾကသည္။ တ႐ုတ္က လ်န္ယြီ႕ကို ဘာေတြလဲ မသိ လွမ္းေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေဗဒါရီ မိုက္ကနဲ အေမွာင္က်သြားေတာ့သည္။

xxx xxx xxx
ၾကည့္ရတာ သိပ္ေတာ့ မူမမွန္ဟု ေစာရွင္ေကေသာ္ ထင္မိသည္။ မိုးထဲေလထဲ ေမွာင္ႀကီးမည္းႀကီးထဲတြင္ အရပ္အျမင့္ႀကီးႏွင့္ လူထြားႀကီးတေယာက္ အပါအဝင္ လူေလးေယာက္က ျမၾကာျဖဴအေဆာင္ တံခါးမႀကီးကို တဝုန္းဝုန္း ထုေနၾကသည္။ ခဏၾကာေတာ့ အေဆာင္တံခါးပြင့္ကာ သူတို႔ေလးေယာက္ အထဲသို႔ သုတ္သုတ္ဝင္သြားၾကၿပီးသည္ႏွင့္ တံခါးက ခ်က္ခ်င္းနီးပါး ျပန္ပိတ္သြားသည္။ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ၊ ညႀကီးမင္းႀကီး လူအဝင္အထြက္ႏွင့္ သိပ္မသကၤာသည္မို႔ ေက မီးကင္းေပၚမွဆင္းကာ လမ္းကူးၿပီး အေဆာင္တံခါးကို ေခါက္သည္။ အတြင္းတြင္ မီးလင္းေနသည္မို႔ အားလုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ အနည္းဆုံး တေယာက္ေတာ့ ႏိုးေနတာ ေသခ်ာသည္။ မိုးသံေၾကာင့္ မၾကားတာပဲဟု ေတြးမိသျဖင့္ အေဆာင္တံခါးကို တဒုန္းဒုန္း ျမည္သည့္တိုင္ ထုေသာ္လည္း ထူးမျခားနား။ ခဏၾကာနားၿပီး ထပ္ထုေသာ္လည္း မည္သူမွ် လာမဖြင့္၊ မိုးေတြ ေက့တကိုယ္လုံး ႐ႊဲေနတာပဲ အဖတ္တင္သည္။

အတြင္းမွာ လႈပ္ရွားသံ၊ ေအာ္သံေတြပါ ၾကားရတာေၾကာင့္ တံခါးကို ဆက္ထုမေနေတာ့ပဲ အတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္ ေကဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ တံခါးေဘးက ျပတင္းေပါက္က ျပဴၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းက လုံး၀ အေျခအေန မေကာင္း။ ဓားတဝင့္ဝင့္ႏွင့္ ရပ္ေနေသာ ေယာက္်ားေလးေယာက္၏ အလယ္တြင္ အေဆာင္သူေတြ က်ဳံ႔က်ဳံ႔ေလး ထိုင္ေနၾကရသည္။ လူထြားႀကီးက မဟန္ဆုေဝကို ဆိုဖာခုံေပၚတြင္ အပီအျပင္ လိုးေနေလသည္။ အတြင္းသို႔ ျမန္ျမန္ဝင္ၿပီး ကယ္မွ ျဖစ္မည္၊ ႏို႔မို႔ဆို ျမၾကာျဖဴအေဆာင္လဲ ေရွ႕က သီရိၿမိဳင္ႏွင့္ စပါယ္ဦးတို႔ လမ္းစဥ္လိုက္ကာ အေဆာင္သူေတြ ေရတိမ္နစ္သြားလိမ့္မည္။

အေဆာင္ေအာက္ထပ္က ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာ သံပန္းမ်ား တပ္ဆင္ထားသည္မို႔ ေကအလြယ္တကူ ဝင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္၊ တံခါးမႀကီးကလဲ ေရွးေခတ္က သစ္သားတံခါးႀကီးမို႔ ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႔ သိပ္မလြယ္။ အေဆာင္ပတ္လည္ကို အေျပးကေလး ပတ္ၾကည့္ေတာ့ ဒုတိယထပ္က ျပတင္းေပါက္တေပါက္ ပြင့္ေနသည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ၿခံစည္း႐ိုးကို အားျပဳကာ ခုန္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္မွာ တြယ္လ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ ရဲသင္တန္းဆင္းၿပီးတာ သိပ္မၾကာေသးသည္မို႔တေၾကာင္း၊ အေလ့အက်င့္ မျပတ္သည္က တေၾကာင္းေၾကာင့္ ေဗဒါရီ၏ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ေကအလြယ္တကူပင္ ဝင္ေရာက္သြားလိုက္ႏိုင္သည္။

မိန္းကေလး အိပ္ခန္းမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိသာသည့္ အခန္း၊ အိပ္ရာခင္းက အျဖဴႏွင့္ ပန္းေရာင္ အဆင္လွလွေလးႏွင့္ တခန္းလုံးက အေရာင္ႏုႏုကေလးေတြႏွင့္ သပ္ရပ္ေနသည္။ အခန္းအလည္တြင္ ကြင္းဆိုဒ္ေမြ႕ရာအထူႀကီးတင္ထားေသာ ကုတင္တလုံး၊ အေဆာင္ကို ေကလာသတိေပးစဥ္က အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးေျပာသည့္ ျမၾကာျဖဴမွာ ဘုရင္မေတြခ်ည္းဆိုသည့္ စကားကို သတိရမိသည္။ ထိုကုတင္၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ေကဝင္လာသည့္ ျပဴတင္းေပါက္၊ ျပဴတင္းေပါက္ႏွငင့္ ကုတင္၏ အၾကားတြင္ အလွျပင္ခုံတျဖစ္လဲ စာၾကည့္စားပြဲကေလး ရွိသည္။ ကုတင္၏ ညာဘက္တြင္မူ ျပဴတင္းေပါက္ကို မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ခ်ပ္ႀကီး တပ္ထားေသာ ကြၽန္းဗီ႐ိုႀကီး။ တခန္းလုံး မွန္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ေတာ္ေတာ္အလွႀကိဳက္တဲ့ ဟာမပဲဟု ေကေတြးမိသည္။ ဗီ႐ိုႀကီးၿပီးေတာ့ ေဟာခန္းသို႔ထြက္သည့္ တံခါးေပါက္။

ကုတင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအုံးတလုံးႏွင့္ ေခါက္မထားေသာ ေစာင္တထည္သာ ေတြ႕ရသည္၊ လူမရွိ။ မရွိဆိုတာထက္ အိပ္ေနၿပီးမွ ထသြားသည့္ သေဘာ၊ နည္းနည္းေတာ့ ထူးေနၿပီ။ အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ကို ရသည္မို႔ ေကဝပ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို စူးစမ္းလိုက္သည္။ ဘာမွ် မရွိ။ ကုတင္ေပၚလွိမ့္ကာ က်ားသစ္မေလးတေကာင္လို တံခါးဝကိုေျပးကာ စူးစမ္းလိုက္သည္။ ေအာက္ထပ္မွ မဟန္ဆုေဝ၏ တအီးအီး တအားအား ေအာ္သံၾကားမွ ဝုန္းကနဲ ခပ္အုပ္အုပ္ ေပါက္ကြဲသံလိုလို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေအာက္ထပ္ကို ေကေျပးဆင္းသည္။

ေလွခါးေပၚမွ ေျပးဆင္းလာသည့္ ေက၊ ေလွခါးရင္းမွာ ဓားလြတ္ကိုင္ လူဆိုးတေယာက္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ေလွခါး ၆ ထစ္ေလာက္ကို ခုန္ခ်ကာ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ကန္လိုက္သည္။ အတိုင္းအဆက တိက်သည္မို႔ အကန္ခံလိုက္ရသူမွာ ဓားတျခား၊ လူတျခား လူ႔ေလာကႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းထဲကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ အေျခအေနမေကာင္း၊ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အေဒၚႀကီးမွာ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ လဲေနသလို သူ႔သမီးဟု ထင္ရသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ လူဆိုး ၂ ေယာက္ကလဲ ပိုးလိုးပက္လက္ လဲေနၾကသည္။ လူထြားႀကီးက သူလုပ္ေနသည့္ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ေက့ကို ရန္ျပဳရန္ ေျပးလာသျဖင့္ ေျခာက္လုံးျပဴးႏွင့္ ထိုးခ်ိန္လိုက္မွ ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားသည္။

“ရပ္ … ရွင္တို႔အားလုံးကို က်ေနာ္ ဖမ္းလိုက္ၿပီ။”

ေစာေစာက ကန္လိုက္တာ တေယာက္အပါ လဲေနတာက သုံးေယာက္၊ လူထြားႀကီးက ေသနတ္ေျပာင္းဝမွာ။ တေယာက္ေပ်ာက္ေနသလိုပဲ …

“ဒုတ္” “အ”

ေနာက္စိမွ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ ေကေခါင္းမွာ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို လက္က ေသနတ္လဲ လြတ္က်သြားသည္။ သတိမလြတ္ေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္နဲ႔ တ႐ုတ္ကေလးတေကာင္၊ လက္မွာ ဓားလြတ္ကိုင္ထားသည္။ ေက့ကို အထင္ေသးၿပီး ဓားေႏွာင့္ႏွင့္ ခပ္ဖြဖြေလးပဲ ေဆာ္လိုက္တာ သူကံဆိုးသြားသည္။ တခ်က္တည္း ပုံက်မသြားသျဖင့္ ေက့ကို မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္ေနသည့္ တ႐ုတ္ရင္ခြင္ထဲ ေကဝင္ေျပးကာ ပခုံးႏွင့္ ေဆာင့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား လုံးေထြးၿပီး ၾကမ္းေပၚက်သည္။ အေလ့အက်င့္ မျပတ္သည့္ ေကက ဓားလြတ္ကိုင္လက္ကို လိမ္ကာ တ႐ုတ္၏ ေက်ာကို ဒူးျဖင့္ ေထာက္၍ ထိန္းထားလိုက္ၿပီး ဓားကိုယူ၍ လည္ပင္းမွာ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ငါးေယာက္၊ ျပည့္ၿပီ။ သူ႔လူသူ လာမကူရဲေတာ့ေသာ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ လူထြားႀကီးကိုလဲ ေက မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

“ဒုတ္” “အင့္” “ခြၽင္”

ဇက္ပိုးေပၚ က်လာေသာ လက္ဝါးေစာင္းခ်က္ေၾကာင့္ ေက့လက္ထဲမွ ဓားလြတ္က်သြားသည္။ မျမင္ရေသးေသာ ရန္သူကို မွန္ဆ၍ လက္ျပန္႐ိုက္လိုက္သည္။ ဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္မသိ၊ ရန္သူကို ထိရမည့္အစား ရန္သူက ေက့လက္ကို ဖမ္း၍ လိမ္ခ်ိဳးသည္။ ေကက အညံ့မခံ၊ ေျခကြက္ေျပာင္းကာ အတင္း႐ုန္းေသာ္လည္း ဒီရန္သူက ေက့ထက္ ပိုျမန္ေနသျဖင့္ ႐ုန္းလို႔မရ။ ေက့ေျခေထာက္ေတြ ျဖတ္႐ိုက္ခံရသျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေကေဘးတိုက္ ပစ္က်သည္။ ရန္သူသည္ က်င္လည္လွေသာ သိုင္းသမားျဖစ္သည့္အျပင္ တကြက္လည္း ဦးသျဖင့္ ခဏအတြင္းပင္ ေကလက္ျပန္ႀကိဳး အတုပ္ခံလိုက္ရေလသည္။

“မိန္းကေလးကြ … ပညာကေတာ့ မေသးဘူး။ ငါ့လက္ဝါးေစာင္းထိတာေတာင္ ျပန္တိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ တ႐ုတ္၊ မင္းေျပာတဲ့အထဲမွာ သူမပါပါလား။”

“မတိဘူး ဆရာကီး၊ ဟိုေကာင္မကို ေဆးေကြၽးတာ မရလို႔ လာေခၚတာ။”

ဆရာႀကီးဟု အေခၚခံရသူ ဝိဇၨာနက္သည္ ေဗဒါရီဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး တစုံတခုကို သတိရသည့္ဟန္ႏွင့္ …

“ေၾသာ္ … သူကိုး”

ဟု ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေရ႐ြတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ ၿငိမ့္ရင္း ဖိုးနီ၊ မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ ေက့လက္ခ်က္ႏွင့္ ေမွာက္ေနသူတို႔ကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး ဖိုးနီႏွင့္ မ်ိဳးေဇာ္တို႔၏ လက္ဖဝါးမ်ားကို ဖိညႇစ္ေပးလိုက္ရာ ေငါက္ကနဲ ျပန္ထထိုင္ၾကသည္။

“ဒီေကာင္ကေတာ့ တညလုံး အိပ္မွာပဲ၊ မင္းငါ့ကို လာေခၚလိုက္လို႔၊ ႏို႔မို႔ဆို မင္းတို႔အားလုံး ကိစၥတုံးမွာပဲ။”

“တီညလုံး ဆိုေတာ့ … တီေကာင္မေတြကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆရာကီး၊ ဟိုတီခါလိုပဲလား”

“မင္းတို႔ … အဲဒါ ခက္တာပဲ။ မင္းတို႔က အတိုင္းမသိ၊ အရွည္မသိ။ လုပ္ခ်င္တာ တခုပဲ သိတယ္။ မင္းတို႔ အလုပ္ေကာင္းလို႔ အရင္တခါက ေဈးေကာင္းမရဘူးေလ။”

တ႐ုတ္ေျပာသည့္ ဟိုတခါဆိုသည္မွာ စပါယ္ဦးမွာတုန္းကလို လိုးပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲၾကဖို႔ ျဖစ္မွန္း ေကရိပ္မိသည္။

“အယုတ္တမာ … မုဒိန္းေကာင္ေတြ”

ဝိဇၨာနက္က ေက့ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေက့ေရွ႕မွာ မုဆိုးထိုင္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး …

“မင္းနာမည္ ဘယ္သူ”

“ေစာရွင္ေကေသာ္”

“အလိုတူရင္ မုဒိန္းမႈ မေျမာက္ဘူးကြဲ႕၊ ခဏေနက်ရင္ မေစာရွင္ေကေသာ္ ကိုယ္တိုင္ သိလာမွာပါ။”

“ရွင္ … ဆုေတာင္း …”

ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ျပန္ပက္သည့္ ေက့စကား မဆုံးမီ ဝိဇၨာနက္က ေက့ပါးကို ညႇစ္ကာ ပီယေဆးလုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို တဆက္တည္း ညႇစ္လိုက္သျဖင့္ ေက ေဆးလုံးကို ၿမိဳခ်လိုက္မိသည္။

“ဆုေတာင္းရမွာက မင္းကြဲ႕။ ခဏေနက် လိုးမဲ့သူ မရွိပဲ ျဖစ္ေနလို႔ လိုးေပးပါ၊ လိုးေပးပါလို႔ ဆုေတာင္းရမွာ”

ထို႔ေနာက္ ဝိဇၨာနက္က သတိေမ့ေနေသာ ေဗဒါရီကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး …

“လ်န္ယြီ … ဟန္ဆုေဝကို မင္းေက်နပ္ေအာင္ ျပဳစုေပးလိုက္၊ ဟို ၃ ေယာက္ … ေကာင္မေလးေတြ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ထား၊ ဒါေပမဲ့ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ ထိမယ္ မႀကံနဲ႔။ မေစာရွင္ေကေသာ္ ေတာင္းဆိုရင္ေတာ့ … ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ေပါ့ကြယ္။”

… ဟု ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ေျပာရင္း ေလွခါးေပၚ တထစ္ခ်င္း တက္သြားေတာ့သည္။

အခန္း ၅

ျမဴေတြ ရစ္သိုင္းေနသည့္ ယာယီတဲနန္းႀကီးထဲက သလြန္ေပၚမွာ ေဗဒါရီ တင္ပလႅင္ေခြလွ်က္ ထိုင္ေနသည္။ ဒီတဲနန္းကို ျမင္တာႏွင့္ သူမ အိပ္မက္မက္ေနတာျဖစ္မွန္း ေဗဒါရီ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ထူးဆန္းလွေသာ အိပ္မက္ေတြ ဒီရက္ပိုင္း ခပ္စိတ္စိတ္ မက္ေနသည္။ အခန္း တေနရာတြင္ ေၾကးမုံျပင္ အႀကီးႀကီးတခ်ပ္ ေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ မွန္ႀကိဳက္တတ္သူပီပီ ေဗဒါရီ သလြန္ေပၚမွ ထကာ ေၾကးမုံျပင္အနားသို႔ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ သူမ၏ ကိုယ္တြင္ နန္းဝတ္နန္းစား ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ေတြ ဆင္လွ်က္သား ေတြ႕ရသည္။ နန္းတြင္းသူ အဝတ္အစားေတာ့ မဟုတ္၊ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ မင္းေယာက္်ားတေယာက္၏ အဝတ္အစားမ်ိဳး။

ေၾကးမုံျပင္တြင္ သူမ၏ ႐ုပ္သြင္အစား သူမ အိပ္မက္ေတြထဲ ပါေနက် ဝတ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လုလင္ပ်ိဳကို ေတြ႕ရသည္။ သူမသည္ လုလင္ပ်ိဳ၊ လုလင္ပ်ိဳသည္ သူမ။ ေၾကးမုံျပင္အတြင္းရွိ လုလင္ပ်ိဳ၏ ပုံရိပ္က သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းကို ထပ္ခ်ပ္မကြာ တုပေနသည္။ တဲနန္းႀကီး အျပင္ဘက္မွ တူရိယာ တီးမႈတ္သံေတြကို ၾကားရျပန္သည္။ လုလင္ပ်ိဳက ေၾကးမုံအတြင္းမွ ေဖာက္ထြင္း၍ တဲနန္းအျပင္ဘက္ကို ဟန္ပါပါႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာကို ေတြ႕ရသည္။ ေဗဒါရီကလဲ ထူးဆန္းေသာ အိပ္မက္အေၾကာင္း ေသခ်ာသိခ်င္သည္မို႔ လုလင္ပ်ိဳေနာက္က ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး လိုက္ပါသြားေတာ့သည္။

တဲနန္းအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ့မွ သစ္လုံးေတြႏွင့္ ဝင္းခတ္ထားေသာ ၿခံက်ယ္ႀကီးအတြင္းတြင္ ဒီလိုတဲေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ေဗဒါရီေတြ႕ရေတာ့သည္။ ေဗဒါရီ ထြက္လာခဲ့ေသာ တဲက အႀကီးဆုံးႏွင့္ အလွဆုံးပဲ။ လုလင္ပ်ိဳကို အနီးရွိ စစ္သည္၊ ရဲမက္မ်ားက ဒူးေထာက္ အ႐ိုအေသေပးၾကသည္။ တဲနန္းႀကီး၏ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ခ်ဴးပန္း ခ်ဴးႏြယ္ေတြႏွင့္ တန္ဆာဆင္ထားေသာ မွန္စီေ႐ႊခ် ေဝါယာဥ္တစင္း။ လုလင္ပ်ိဳေရွ႕ကို အဝတ္ျဖဴဝတ္ထားသည့္ ဘရေသ့က လာေရာက္ ဒူးေထာက္ခစားသည္။ ဘရေသ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးႏွင့္ တမ်ိဳးဆန္းေနသည္။

“ဗားဆရာႀကီး … ရပါတယ္၊ ထၿပီးေျပာပါ။”

“မင္းသားရဲ႕ ဦးရီးေတာ္က မင္းသားနဲ႔ စစ္မက္မျဖစ္ပြားလို၊ ေရွးယခင္ကလိုပဲ သမက္ေတာ္ႏွင့္ ေယာကၡမေတာ္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးလိုသည့္အတြက္ သူ႔ရဲ႕ သမီးေထြးကို အပို႔အဆက္ ျပဳသအပ္ပါတယ္။ မဂၤလာပြဲ ဆင္ယင္က်င္းပဖို႔အတြက္ မင္းသားကိုယ္တိုင္ ဆင္ယဥ္၊ ျမင္းယဥ္မ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဝင္ရန္ အမွာေတာ္လဲ ပါးလိုက္ပါတယ္။”

“ပသို႔ထင္သနည္း၊ ဗားဆရာ”

“ေလွ်ာက္တင္အပ္ပါသည္ အရွင့္သား။ ဦးရီးေတာ္သည္ … ေရွးကလဲ သမီးမ်က္ႏွာမွ မေထာက္၊ သမက္ေတာ္ အရွင့္သားအေပၚ သစၥာမထား၊ အေလးဂ႐ုမျပဳမူခဲ့၊ ယခု သမီးေထြးကို ပို႔ဆက္ျပန္သည္။ ပဇာကို ႀကံစည္သည္မသိ၊ ေျဖာင့္မည္မထင္၊ ထို႔ျပင္တ၀ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္း ေတာတန္းကေလးမွာ ဆင္သံ၊ ျမင္းသံ အုပ္အုပ္သဲသဲလဲ ရွိသည္။ မဂၤလာကို သစ္တပ္မွာပဲ ျပဳသင့္ေၾကာင္းပါ။”

“ေတာက္ … ဗားဆရာႀကီး ေကာင္းမည္ ထင္သလို စီရင္ေစ”

xxx xxx xxx

ဒီတခါ တဲနန္းႀကီးထဲတြင္ ျမဴေတြ မဆိုင္း၊ မအုံ႔ေတာ့။ ေသယစ္ေနေသာ မင္းသားသည္ ၾကင္ယာေတာ္မ်ား ၿခံရံလွ်က္ တဲနန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာသည္။ ၾကင္ယာေတာ္ႏွစ္ပါးက ႐ုပ္ခ်င္းဆင္သည္၊ ညီအစ္မမ်ား ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ ညီမငယ္က မင္းသားကို ေၾကာက္႐ြံ႕သည့္ဟန္ရွိသည္။ အစ္မႀကီးက မင္းသားကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ရွိေသာ္လည္း မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းရသည့္ႏွယ္။ က်န္ၾကင္ယာေတာ္တပါးကေတာ့ အေတာ္ပင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည္။ မင္းသားကို ယိုင္လဲမသြားရေအာင္ သူကပင္ ဂ႐ုတစိုက္ ေဖးမကာ ယုယုယယ တြဲထားေပးသည္။

႐ုတ္တရက္ ျမင္းခြာသံမ်ား ျမင္းဟီသံမ်ားႏွင့္ သစ္တပ္တခုလုံး သဲသဲညံသြားသည္။ ျမင္းခြာသံမ်ား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ ေသြးစြန္းေသာ အဝတ္၊ ဓား၊ ကိုယ္တို႔ျဖင့္ ဗားဆရာႀကီး တဲနန္းအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည္။

“ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ အရွင့္ ဦးရီးေတာ္မွာ နတ္႐ြာနန္းမွာ စံေပ်ာ္ေၾကာင္းပါ။”

ေဗဒါရီႏွင့္ သက္တူ႐ြယ္တူ လုံမပ်ိဳ၊ အသက္ ၂၀ ပင္ မျပည့္တတ္ေသးသည့္ မိန္းကေလး၏ မ်က္ဝန္းတြင္ နာက်င္ျခင္းေတြကို ေတြ႕သည္။ ေနာက္ … ဖုံးကြယ္အပ္ေသာ ရတနာေ႐ႊၾကဳတ္မွ နာက်င္မႈကို မင္းသား၏ ရင္ခြင္အတြင္း မ်က္ႏွာဝွက္ကာ အံႀကိတ္၍ ရႈံ႕မဲ့ေနေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာကေလး … ၿပီးေတာ့ ဘုရားထီးတင္ပြဲမွာ ဆုေတာင္းေနေသာ သူမ …

“ဘဝတေကြ႕တြင္ ဗားဆရာကို က်မလက္ႏွင့္ သတ္၍ မင္းသားကို ပန္းဦးေခြၽရသူ ျဖစ္ရပါေစ။”

ဘရေသ့၊ ေက်ာင္းသခၤန္း၊ အစြမ္းမရွိသည့္ ဝိဇၨာနီဝတ္စုံႏွင့္ ေဗဒါရီ၊ ေတာေပ်ာ္ႀကီး၊ ဝိဇၨာနက္ …

“သမီး … သူ႔ေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ရလိမ့္မယ္”

ဘရေသ့၏ စကားအဆုံးတြင္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ဘရေသ့ကို ဓားျဖင့္ ခုတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“ဘရေသ့ … ”

“ျမန္ျမန္ေက်ေအာင္သာ ဆပ္၊ သမီး … ေဗဒါရီ”

“ဘရေသ့ကို ေပးထားတဲ့ ကတိတည္ႏိုင္ဖို႔ အေႂကြးေတြက တားဆီးေနတယ္။”

“သတၱိေမြးပါ၊ … သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ။ ဆပ္စရာရွိတဲ့ အေႂကြးေတြ အားတင္းၿပီး ျမန္ျမန္သာ ဆပ္လိုက္ပါ၊”

xxx xxx xxx

သူမ အိပ္ခန္းထဲမွာ ေဗဒါရီ လန႔္ႏိုးလာသည္အထိ ဘရေသ့၏ စကားသံမ်ားက သူမနားတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနတုန္းပါ။ ဒါ … အိပ္မက္ဆိုးတခုလား၊ ေဒၚႀကီး … ေဒၚႀကီးကို သတိရေတာ့ ေဗဒါရီ ခ်က္ခ်င္း ထထိုင္သည္။ သူမ အိပ္ခန္းေတာ့ သူမ အိပ္ခန္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ တခုခုေတာ့ ထူးျခားေနသည္။ ျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ၊ နီရဲရဲ ၾကက္ေသြးေရာင္ ရင့္ရင့္ ဇာခန္းဆီးေတြ အုပ္ထားသလိုမ်ိဳး၊ ျမင္ရသည့္  မိုးစက္ေတြကလဲ ေလမွာ တြဲလဲ ခိုေနၾကသည္။ အခန္း တံခါးမွလဲ အျပင္ကို မျမင္ရ၊ ပိတ္စနီႀကီး အုပ္ထားသလိုမ်ိဳး။ ႐ုတ္တရက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အနက္၊ ရွမ္းအက်ီ အနက္ႏွင့္ မဟူရာသားႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ပုတီးတကုံးကို လည္မွာဆြဲထားသည့္ လူတေယာက္ ထြက္လာသည္။ ဆံပင္ရွည္ကို ေသွ်ာင္မထုံးပဲ ဖားလ်ားခ်ထားသည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစႏွင့္၊ ဝိဇၨာနက္။

“ … ”

ေအာ္မည္ႀကံခါမွ အသံကလဲ မထြက္။ ေၾကာက္ေသာ္လည္း ဝိဇၨာနက္ႏွင့္ သူမ ရင္ဆိုင္ရမည္။ သတၱိေမြးဖို႔ ဘရေသ့ မွာသြားသည္ မဟုတ္လား။ ေနဦး … ဘရေသ့က အေႂကြးဆပ္ဖို႔လဲ မွာသြားသည္၊ ဝိဇၨာနက္အေပၚ သူမ ဘာအေႂကြးတင္ေနသည္ကို သိလိုက္ရၿပီျဖစ္သျဖင့္ အေႂကြးအေၾကာင့္ သတိရမိေသာအခါ ေဗဒါရီ မ်က္ႏွာကေလး ရဲကနဲျဖစ္ကာ ေခါင္းငုံ႔သြားသည္။ ၿပီးမွ အားတင္းကာ …

“ဒါ … ဒါ ဘယ္ေနရာလဲ၊ က်မ ဘယ္ကို ေရာက္ေနတာလဲ။”

“ဘယ္ေနရာလဲလို႔ ေမးတာထက္စာရင္ ဘယ္အခ်ိန္လဲလို႔ ေမးသင့္တယ္ ေကာင္မေလး။ အင္း … မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔က ေရစက္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပဲ၊ ဒါလဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါပဲေလ။ ကဲ … ဘယ္အခ်ိန္လဲ မသိခ်င္ဘူးလား။”

ဝိဇၨာနက္ကလဲ ေအာက္လမ္း၊ ေမွာ္ပညာတြင္ အဆင့္တခုမွာ ရပ္တည္ေနသူျဖစ္သျဖင့္ ေဗဒါရီႏွင့္ သူတို႔ ဘာဇာတ္လမ္းရွိခဲ့သည္ကို သူ႔ပညာႏွင့္ သိတန္သေလာက္ သိသည္။ ေဗဒါရီထံမွ သူလုယူထားေသာ ဘူးသီးေျခာက္ထဲက ေရေတြမွာလဲ ပီယေဆးေတြ ေဖာ္တာႏွင့္ ကုန္ၿပီျဖစ္ရာ ေဗဒါရီကို မယားအျဖစ္ သိမ္းပိုက္လိုက္လွ်င္ တဘဝလုံး ဘူးသီးေျခာက္မွာ ေရခမ္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ခပ္ေကာင္းေကာင္းဟု ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ သူမသိသည့္အခ်က္မွာ သူ၏ ေရွးက ဆုေတာင္းက ပန္းဦးေႁခြရန္သာျဖစ္သျဖင့္ ေဗဒါရီကို တသက္လုံး သူ႔မယားအျဖစ္ ထား၍ ရခ်င္မွ ရမည္ဆိုတာျဖစ္သည္။

ေဗဒါရီက ေရစက္အေၾကာင္း ထပ္ၾကားရမွာ နားရွက္တာမို႔ စကားလမ္းလႊဲရန္ ႀကိဳးစားသည့္ အေနႏွင့္…

“က်မ ဘယ္အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနတာလဲ။”

“နတ္ျပည္မွာ တရက္ဟာ လူ႔ျပည္မွာ ႏွစ္တေထာင္ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။”

ဝိဇၨာနက္က လိုရင္းကို မေျပာပဲ စကားေတြ ေဝ့ေနျပန္သည္။

“ဒီလိုပဲ လူ႔ျပည္က တရက္ဟာ ငရဲျပည္မွာ ႏွစ္တေထာင္ၾကာတယ္။ အခု မင္းေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေဒသအားျဖင့္ေတာ့ မင္းရဲ႕ အိပ္ခန္းပါပဲ၊ ကာလအားျဖင့္ေတာ့ ငရဲျပည္ရဲ႕ အခ်ိန္ေပါ့။ မင္းနဲ႔ ခ်စ္ၾကဖို႔ ငါေလာဖို႔ မလိုပါဘူး။ အခ်ိန္ တညလုံး ရွိတယ္၊ အဲ လူ႔ျပည္ရဲ႕ တညလုံး … ရွိတာ။ ဒီမွာ ၄ - ၅ ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမွ လူ႔ျပည္မွာ စကၠန႔္ပိုင္းပဲ ကုန္ဦးမွာ။ ဒီေတာ့ မင္းအသင့္ ျဖစ္ရင္ေျပာ၊ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ငါမေလာပါဘူး၊ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီအခန္းထဲကေတာ့ မင္းအျပင္ထြက္လို႔မရဘူး၊ ထြက္သြားမိရင္ မင္း လူ႔ျပည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာလို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ … အသင့္ျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ေခၚလိုက္၊ ဟုတ္ၿပီလား။”

ဘုရားေရ … သူ႔ကို ပန္းဦးဆက္ဖို႔ ေဗဒါရီကပဲ ေတာင္းဆိုရဦးမည္တဲ့၊ ေဝးေသး။ ေနာက္ၿပီး မေဝ၊ မင္းသားရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ လုံမပ်ိဳ၊ သူတို႔ေတြ ေအာ္ဟစ္၊ ႐ုန္းကန္ေနၾကတာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ ၾကားဖူးတာက ေယာက္်ားႏွင့္ ခ်စ္ၾကလွ်င္ အရမ္းနာသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ အဲဒီေနရာက အသားႏုႏုေလးေတြက သူမ လက္ႏွင့္ ေရခ်ိဳး၊ သန႔္စင္တုန္း ျငင္ျငင္သာသာ ထိတာေတာင္ အေတာ္ေအာင့္တာ၊ ေစာေစာက မေဝကို ဟိုတ႐ုတ္ႀကီး လုပ္သလို လုပ္လွ်င္၊ ေဗဒါရီ ဆက္မေတြးရဲေတာ့။

ဒါေပမဲ့ ဘရေသ့၏ စကား၊ အေႂကြးေတြ ဆပ္ဖို႔၊ ျမန္ျမန္ဆပ္ဖို႔။ မေကာင္းသူပယ္၊ ေကာင္းသူကယ္ဖို႔ တားဆီးေနသည့္ အေႂကြးေတြ။ သတၱိေမြးဖို႔၊ အားတင္းၿပီး အေႂကြးေၾကေအာင္ ဆပ္ဖို႔။ ဘရေသ့ေျပာတဲ့ သတၱိဆိုတာကို သူမ သတိရသည္၊ လုပ္သင့္သည္ကို ဘာေတြပဲ ရင္ဆိုင္ရပါေစ လုပ္ရဲတာ၊ မလုပ္သင့္သည္ကို ဘယ္သူေတြ ဘာေတြပဲ ေျပာၾကပါေစ မလုပ္ပဲ ေနရဲတာဟာ သတၱိပဲဟု ဘရေသ့ ေျပာဖူးသည္။ ဘရေသ့ ဘာအတြက္ သူမကို သတၱိေမြးဖို႔ မွာသြားသည္ကို သူမ နားလည္ေသာ္လည္း သတၱိက ဟုတ္တိပတၱိ ထြက္မလာပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ီတုံခ်တုံႏွင့္ ေဗဒါရီ အၾကာႀကီး ထိုင္ေနမိသည္။

တကယ္ေတာ့လဲ သူမ ေျပးလို႔မွ မလြတ္ႏိုင္တာပဲ၊ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ဒီဝဋ္ေႂကြးေတြကို ေတြ႕ႀကဳံရမွာ။ အခ်ိန္ဆြဲေနလဲ ေနာက္ဆုံးရလာဒ္က အတူတူပဲဆိုတာ ေဗဒါရီ သေဘာေပါက္လာသည္။ ေခါင္းေလးကိုငုံ႔၍ တိုးတိုးေလး ဝိဇၨာနက္ကို လွမ္းေျပာသည္။

“ဝိဇၨာနက္ … ရွင္ … ရွင့္အလိုကို က်မ လိုက္ပါ့မယ္။”

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ဝိဇၨာနက္က ကုတင္ေပၚတက္ကာ ေဗဒါရီ၏ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ေဗဒါရီထင္သည္မွာ သူမ အဝတ္ေတြ အကုန္ဆြဲခြၽတ္၍ သူမ၏ အခ်စ္ပန္းဦးကို ဆြတ္ယူေတာ့မည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီ၏ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သူပီပီ အလ်င္မလို၊ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဗဒါရီပခုံးကို အသာဖက္ၿပီး …

“ရင္ေတြ ခုန္ေနလား၊ ေကာင္မေလး … စိတ္ေအးေအးထားေနာ္။ အရင္တုန္းက အကို႔ကို ေမးတာေလ၊ ‘ေတာေပ်ာ္ႀကီး၊ ေတာထဲမွာ သူေယာင္မယ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးတုန္း’ ဆို။ အခု သူေယာင္မယ္ေလးေနရာကေန ကိုယ္ေတြ႕သိရေတာ့မယ္။ မေၾကာက္နဲ႔၊ စိတ္ေအးေအးထားေနာ္။” … ဟုပင္ အားေပးလိုက္ေသးသည္။ ငယ္စဥ္က ဘရေသ့၏ ေက်ာင္းမွာ ေဗဒါရီ ေတာေပ်ာ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႕လွ်င္ ေတာထဲမွာ ေတာေပ်ာ္ႀကီး ဘာလုပ္လဲဟု ေမးတတ္သည္။