ဝိဇၨာနီ အပိုင္း ( ၂ ) ဇာတ္သိမ္း
••••••
#Creditသက္ဆိုင္သူအားလံုး
ေမးတိုင္း သူေယာင္မယ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္တာေပါ့ဟု ေတာေပ်ာ္ႀကီးက ျပန္ေျဖတတ္သည္။ သူေယာင္မယ္နဲ႔ ဘယ္လို ေပ်ာ္တာတုန္းဟု ဆက္ေမးလွ်င္ ေတာေပ်ာ္ႀကီးက မေျဖေတာ့၊ ၿပဳံးစိစိသာ လုပ္ေနတတ္သည္။
“ဟင့္အင္း၊ ဝိဇၨာနက္ … က်မ ေၾကာက္တယ္” ဟု ေဗဒါရီက ျပန္ေျဖေတာ့ …
“မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ အကိုလို႔ ေခၚေလ၊ လင္မယားေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီ ဥစၥာ။ လာ အကို႔ကို ဖက္ထား”
ေဗဒါရီကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အေခၚအေဝၚေျပာင္းဖို႔ ႏႈတ္က မရဲေသး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ၊ သူ႔ကိုသာ အသာဖက္ထားလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ သူက ေဗဒါရီ႕နဖူးကို နမ္းသည္၊ ပါးကို နမ္းသည္။ အပ်ိဳ႐ိုင္းကေလး ေဗဒါရီမွာ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထရသည္။ ပါးအို႔ေလးေတြလဲ နီရဲေနရသည္။ ပါးကိုနမ္းၿပီးေနာက္ သူမ နား႐ြက္ကေလးကို ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ ဆက္နမ္းသည္။ အဆန္းေတြခ်ည္း၊ ၿပီးေတာ့ နား႐ြက္ဖ်ား၊ နားသံသီးေလးကို အငုံခံရေတာ့ ေဗဒါရီ ေခါင္းကေလး ပုထားမိသည္။ တကိုယ္လုံး ဘယ္လိုပဲ က်ဳံ႔ထားထား အဖိုဓာတ္နဲ႔ ထိတာမို႔ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ညဝတ္ တီရွပ္ေလးေအာက္ကေန တျဖည္းျဖည္း ေခါင္းေထာင္ထလာေတာ့သည္။
အဖိုဓာတ္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို ေတာင့္မခံႏိုင္သည့္အဆုံး ေဗဒါရီ ဇက္ကို ဆက္ပုမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းကေလး ေမာ့သြားသည္။ သူသိသြားမွာလဲ ရွက္တာမို႔ သက္ျပင္းေမာေလးကို ခိုးကာခ်ခါမွ အင္း ဟင္း ဟင္း ဟု အသံထြက္သြားတာ အက်ယ္ႀကီးလိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဝိဇၨာနက္၏ အဆင့္မွာ မိန္းမက်မ္း ေက်သည္ဆိုသည့္ လ်န္ယြီထက္ပင္ အဆေပါင္းမ်ားစြာထက္ပင္ ပိုေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ေဗဒါရီလို မႏူးမနပ္ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ကာမခလုတ္ေတြ အကုန္ပြင့္ေစႏိုင္သည့္အျပင္ လိင္ကိစၥကို အ႐ူးအမူး စြဲလန္းသြားသည္အထိ ကြၽမ္းက်င္သူျဖစ္သည္။ အခုလဲ အကြက္ေ႐ႊ႕မွန္သျဖင့္ တခဏအတြင္းပင္ ေဗဒါရီ ႏို႔သီးေခါင္းေတြ ေထာင္လာသည္အထိ ျဖစ္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။
ဝိဇၨာနက္၏ လက္ေတြက အၿငိမ္မေန၊ ေထာင္ထလာေသာ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို မထိတထိျဖစ္ေအာင္ တီရွပ္အေပၚမွ အသာပြတ္ေပးေနသည္။ တဟင့္ဟင့္ ျဖစ္ေနေသာ ေဗဒါရီ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို တလွည့္စီ ငုံေပးသည္၊ ပြင့္ဟလာေသာ ေဗဒါရီ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသို႔ သူ႔လွ်ာကို ျငင္ျငင္သာသာ ထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္လုပ္သည္။ ေယာင္ယမ္း၍ ေဗဒါရီ သူ႔လွ်ာကို သၾကားလုံးစုပ္သလို စုပ္နမ္းမိသည္၊ ထိုမွ သူႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့၍ တုံ႔ျပန္အနမ္းမ်ား ေခြၽတတ္လာသည္အထိ ေဗဒါရီ တေယာက္ အဆင့္တက္သြားသည္။ အနမ္းေတြကို မတုံ႔ျပန္လို႔လဲမရ၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းေနမွ သူ႔လက္ေတြက ေပးေသာ အခ်စ္အရသာေတြမွ ေဗဒါရီ သက္သာရာရသည္ေလ။
တီရွပ္ကို လွန္တင္လိုက္တာေတြ၊ ခါးမွာ ဝတ္ထားတဲ့ ထမီေျပသြားၿပီး သူမခါးမွာ ပတ္႐ုံေလး ပတ္၍ ေအာက္ပိုင္း ဗလာက်င္းသြားတာေတြ ေဗဒါရီ မမွတ္မိ။ ႏို႔ေတြကို တလွည့္စီ ငုံထားရင္း လွ်ာဖ်ားႏွင့္ လ်က္ေပးေနရင္းက သူမ ပိပိေလးကို လက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္ခံရေတာ့မွ ေဗဒါရီ သတိဝင္လာမိသည္။ နာမွာ ေၾကာက္၍ မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳံ႔သည္အထိ အတင္းညႇစ္ထားလိုက္ေသာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းႀကီးက တိုးဝင္မလာ၊ လက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္႐ုံသာ ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၿခံက အသားေတြကို မထိတထိ ဆြေနသည္။ သက္ျပင္းေမာေတြ ခိုးမခ်ႏိုင္ေတာ့၊ ေပၚေပၚတင္တင္ပင္ တဟင္းဟင္း ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
“အဟင့္ ဟင္း … ဝိဇၨာ ဟင္း ဟင္း … အကိုႀကီးရယ္၊ သမီးမေနတတ္ပါဘူး။ အဟင္း … ဟင္း”
အကြဲေၾကာင္းေလးကို လက္ဖ်ားေလးေတြႏွင့္ ထိလိုက္ေတာ့လဲ မ်က္လုံးကို တအားမွိတ္၍ နာေလမလားဟု တကိုယ္လုံးကို က်ဳံ႔ထားလိုက္မိေသးသည္။ ထင္သေလာက္ မနာ၊ အသားႏုသည္မို႔ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ေနရခက္သလိုလိုသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အၾကာႀကီးလဲ မီးထြက္ေအာင္ ပြတ္သည္မဟုတ္၊ တခ်က္ထိ၊ ႏွစ္ခ်က္ထိႏွင့္ အရည္ေတြ ႐ႊဲလာေတာ့မွ ျဖည္းျဖည္း ပြတ္သည္မို႔ ေဗဒါရီ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ အရသာေတြ႕စ ျပဳလာသည္။ ဝိဇၨာနက္ကလဲ ေကာင္မေလးကို တခ်ီတည္းနဲ႔ ေၾကာက္သြားေအာင္ တနပ္စား မႀကံပဲ တသက္လုံးအတြက္ သိမ္းပိုက္ခ်င္သည္မို႔ လက္ဖက္ေကာင္းစားခ်င္လွ်င္ ပေလာင္ေတာင္တက္ ေႏွးရသည္ဆိုသလို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသာ ခရီးႏွင္သည္။ သူ၏ ကြၽမ္းက်င္မႈႏွင့္ စိတ္ရွည္မႈတို႔ေၾကာင့္ ေဗဒါရီမွာလဲ ကာမ အရသာကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ အဆင့္တက္ရန္ ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္းအား မရွိျဖစ္ရသည္။
အခုလဲ ၾကည့္ေလ၊ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေဆာ့ကစားရင္း ဝိဇၨာနက္ေခါင္းက သူမ ပိပိေလးနားကို ေ႐ြ႕သြားေတာ့ နာေတာ့မည္ပဲ ထင္ကာ ေဗဒါရီ မ်က္ႏွာကေလး ရႈံ႕မဲ့ၿပီး ဝိဇၨာနက္ ဘာလုပ္မလဲဟု ရင္ထိတ္ေနမိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အရမ္းႏူးညံ့လြန္းတဲ့ လွ်ာနဲ႔ ပိပိေလးကို ျငင္ျငင္သာသာ လ်က္ေပးတာမို႔လို႔ အသည္းေတြ ေအးသြားေလာက္ေအာင္ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သလို၊ ေလထဲမွာ ပ်ံေနရသလို အိပ္ယာႏွင့္ အထိအေတြ႕ အဆက္အသြယ္ လုံး၀ မရေတာ့ပဲ ၿငိမ့္ကနဲ ၿငိမ့္ကနဲ ျဖစ္ေန၍ ႏႈတ္က မညည္းတတ္၊ ညည္းတတ္ႏွင့္ ေအာ္ညည္းလိုက္ရသည္ေလ။
“အဟင့္ဟင့္၊ အဟင္းဟင္း၊ အဟင့္၊ အင့္ … အဟင္း … အဟင့္ဟင့္ အကိုႀကီး … အကိုႀကီးရယ္”
လုံး၀ မနာမက်င္တာေတာ့ မဟုတ္၊ တသက္လုံး အထိအေတြ႕နည္းလာသည့္ အသားႏုေလးမ်ား ျဖစ္သည္မို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျငင္သာပါသည္ေျပာေျပာ ေအာင့္သလိုလို၊ နာသလိုလိုေတာ့ ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေအာင့္တာ၊ နာတာက သပ္သပ္၊ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ေဝဒနာက သပ္သပ္မွာ ေဝဒနာက ပို၍ သူမအာ႐ုံမွာ ထင္ရွားေနတာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
“သမီး … အကို ထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္။”
အသံၾကားမွ သတိဝင္ကာ ေဗဒါရီ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ သူမက ၾကက္ေကာင္လုံးကင္ႀကီးလို ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ၿဖဲထားလွ်က္သား၊ သူမ ေပါင္ၾကားမွာ ေနရာယူထားသည့္ ဝိဇၨာနက္။ သူ႔ပစၥည္းႀကီးက ေထာင္မတ္ေနသည္။ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့သည့္ လ်န္ယြီထက္ မႀကီးဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္ ငယ္မေန၊ လ်န္ယြီက ပိုတုတ္ေကာင္း တုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဝိဇၨာနက္က အနည္းငယ္ပိုရွည္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေသခ်ာတိုင္းၾကည့္မထားသျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသူကေလး ေဗဒါရီ တပ္အပ္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ပါ။ “ဟုတ္” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ဒီတခါေတာ့ နာၿပီဟု စိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာ ထင္မိသျဖင့္ မ်က္လုံးေတြကို အတင္းမွိတ္၊ လက္သီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကာ ဖင္ကိုလဲ အတင္းရႈံ႕ထားလိုက္သည္။
ဝိဇၨာနက္၏ လီးက ေဗဒါရီထင္သလို ခ်က္ခ်င္းတိုးဝင္မလာ၊ အဝမွာ ေတ့ထားလွ်က္က အေပၚကို ေခ်ာ္ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ပိပိေလးကို ပြတ္ေနသလို ျဖစ္သျဖင့္ နာက်င္မႈအစား အမ်ိဳးအမည္မသိ ေဝဒနာေတြ တက္လာျပန္သလို ေဗဒါရီလဲ အံႀကိတ္ထားရာမွ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အဝနားမွာ ျပန္လာေတ့ထားေတာ့ ေဗဒါရီ မ်က္လုံးကို မရဲတရဲ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူမကို စိတ္ၾကည့္ေနေသာ ဝိဇၨာနက္။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသည္ႏွင့္ ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီအထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည္။
“အဟင့္ဟင့္ … အင္းးးး၊ အားးးးးးး အိ အိ အဟီးဟီး”
ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ တရစ္ခ်င္း တိုးဝင္လာရာမွ တခ်က္ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေဗဒါရီ အသံကုန္ အားကနဲ ေအာ္လိုက္မိသည္။ အသားႏုႏုေလး ၿပဲသြားတာဆိုေတာ့ စပ္လဲ စပ္၊ နာလဲ နာသည္။ ေနမထိ၊ ေလမထိဖူးေသးသည့္ အသားႏုေလးေတြမို႔ ၿပဲသြားသည့္ ေနရာကလဲ အရမ္းနာသည္၊ မၿပဲသည့္ေနရာကလဲ ထိတိုင္းနာသည္၊ နာသည္ဆိုတာထက္ ေအာင့္ၿပီး ေနရခက္သည္။ ေဗဒါရီ အသက္ပင္ မရွဴႏိုင္၊ အသက္ရွဴလိုက္လွ်င္ နာမွာေၾကာက္သျဖင့္ အသက္ေအာင့္ထားမိသည္။ တဟင္းဟင္းခ်သည့္ သက္ျပင္းေမာအစား ေဆာင့္ထုတ္သည့္ ေလေတြ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ထြက္လာသည္။
“ဟင့္ … အဟင့္ … ဟင့္”
ဝိဇၨာနက္က တခ်က္တည္းႏွင့္ အဆုံးထိ ဝင္ေအာင္မသြင္း၊ တဝက္ေလာက္သာ သြင္းၿပီး ျပန္ထုတ္သည္၊ ျပန္ထည့္သည္။ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ကယ္သူမဲ့ေနရွာေသာ ေဗဒါရီမွာ အခ်က္တိုင္း ဘုရားတေနရသည္။ အံကိုႀကိတ္၍ မ်က္လုံးကိုလဲ စုံမွိတ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဖင္ကိုလဲ ဝင္မလာေအာင္ တအားရႈံ႕ထားသည္။
“ဟင့္ … အဟင့္၊ အဟာ့၊ အင့္၊ အဟင့္ဟင့္၊ အဟင့္၊ အိ”
ခက္တာက ဖင္ကို ဘယ္လိုပင္ ႐ုံ႔ထားထား လီးဝင္လာတာကို မဝင္ေအာင္ ညႇစ္ထားလို႔မွ မရႏိုင္တာပဲ၊ ပိုဆိုးတာက ေစာေစာက ဆြထား၊ ႏႉးထား၊ ႏွပ္ထားတာေၾကာင့္ ေဗဒါရီကိုယ္တိုင္လဲ အရည္ေတြ ထြက္ေနသည္။ ဒီေတာ့ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ ဝင္လာၿမဲ ဝင္လာသည္ပင္။ တအားညႇစ္ထားေတာ့ ေဗဒါရီအတြက္ ပိုေနရခက္သည္သာ ထူးသည္။ ဝိဇၨာနက္အတြက္ကေတာ့ ဒီလို ညႇစ္ေပးတာ သေဘာက်ပုံရသည္၊ မရဲတရဲ ခိုးၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေယာင္သန္းသလိုလို ထင္မိသည္။ ေနာက္ ၄ - ၅ ခ်က္ တဝက္ေလာက္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနၿပီး အဆုံးထိ ထိုးခ်လိုက္တာ ဆီးခုံခ်င္း ထိမိခ်ိန္မွာ အထဲမွာ ဒုတ္ကနဲေတာင္ ျမည္သည္၊ အင့္ကနဲ ေအာ္သံႏွင့္အတူ သူမ အသက္ရွဴရပ္သြားခဲ့ပါသည္။
“အင့္ … အဟင့္ ဟင့္”
“စိတ္ေအးေအးထားေလ၊ အတင္းညႇစ္ထားရင္ ပိုနာလိမ့္မယ္။”
ေျပာေနရင္း အဆုံးျပန္ထုတ္ကာ ျပန္ဝင္လာျပန္သည္။ ဒုတ္ကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ သူမႏႈတ္က အင့္ကနဲ အသံထြက္သြားရျပန္သည္။ ေဗဒါရီ အသက္မရွဴႏိုင္၊ စပ္သည္၊ နာသည္၊ ေနရခက္သည္၊ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ေဝဒနာ။ သူမအေပၚက အုပ္မိုးေနသည္ ဝိဇၨာနက္ကို ၾကည့္ရင္း ေဗဒါရီ မ်က္ဝန္းမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာသည္။
ေနာက္တခ်က္ … ဒုတ္၊ အင့္ကနဲ အသံႏွင့္အတူ ေဗဒါရီ႕ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။
႐ူးမတတ္ျဖစ္ေအာင္ လႈိက္ဖိုရေသာ အေတြ႕အႀကဳံသစ္တို႔ကို ဘယ္လိုမွ မခံယူႏိုင္သည့္အဆုံး တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ရႈိက္ကာ ငိုေနေသာ အပ်ိဳ႐ိုင္းကေလး ေဗဒါရီကို ဝိဇၨာနက္က လုံးဝ မညႇာတမ္း တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္လိုးေနပါသည္။ အခ်က္ ၄၀ ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးမွ လီးကို ျပန္ထုတ္ကာ ခဏနားသည္၊ ေဗဒါရီကို မ်က္ရည္သုတ္ေပးသည္။ ဒါကလဲ ဝိဇၨာနက္၏ နည္းစနစ္တခုျဖစ္သည္။ အလံခိုးရသည့္ မိန္းကေလးကို က်ိဳးႏြံလာေအာင္၊ သူ႔ကို ျပန္မလွန္ဝံ့ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္သည့္ နည္းစနစ္။ ဒီနည္းစနစ္ျဖင့္ အလံခိုးရၿပီးသည့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ အျခားအရာအားလုံးကို စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေတာ့ပဲ ဝိဇၨာနက္၏လီးကိုသာ တန္းတန္းစြဲ တပ္မက္၍ သူ၏ ကာမေက်းကြၽန္ဘဝကို သက္ဆင္းၾကရေလသည္။ ယခုလဲ တဟင့္ဟင့္ႏွင့္ ရႈိက္ငိုေနလွ်က္ကပင္ ေဗဒါရီမွာ ဝိဇၨာနက္လီး၏ ညိဳ႕ကြက္အတြင္း သက္ဆင္းရေလၿပီ၊ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဝိဇၨာနက္ကို ေဗဒါရီ ခ်စ္မိလာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္
“ေတာ္ခ်င္ၿပီလား သမီး”
… ဟု ဝိဇၨာနက္က ေသြးတိုးစမ္း ေမးလိုက္ေသာအခါ …
“ဟင့္အင္း၊ အကိုႀကီး … သမီး ရပါတယ္။ ဆက္လိုးပါ။”
… ဟု ျပန္ေျဖလိုက္မိျခင္းကို ေဗဒါရီကိုယ္တိုင္ပင္ မယုံႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဝိဇၨာနက္ကေတာ့ သူ႔လီးကို ေဗဒါရီ႕အဝမွာ ျပန္ေတ့ကာ တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္လိုးေနသည္။ ေဗဒါရီမွာ အဆုံးထိ ဝင္လာတိုင္း ဒုတ္ကနဲ ျမည္သည္ကို သိသည္၊ အင့္ကနဲ ေအာ္ရင္း သူမကိုယ္လုံးေလး ေခါင္းရင္းဘက္ ေ႐ြ႕သြားသည္ကို သိသည္၊ အိပ္ယာခင္းကိုတလွည့္ ေခါင္းအုံးစြန္းေလးကို တလွည့္ အတင္း ဆြဲဆုပ္ထားမိသည္ကိုလဲ သိသည္၊ ေနာက္ၿပီး ရႈိက္ရႈိက္ငိုရင္း ဝိဇၨာနက္ကို ပို၍ ပို၍ ခ်စ္မိသည္ကိုလဲ သိေနမိပါသည္။
အလံခိုးရင္း အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ကုန္သြားသည္ကို ေဗဒါရီ မသိေတာ့၊ အိပ္ယာခင္းေတြ၊ ေခါင္းအုံးစြန္းေတြကို ဆြဲဆုတ္ဖို႔ေတာင္၊ ရႈိက္ငိုဖို႔ေတာင္ သူမမွာ အားမရွိေတာ့ပဲ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သည့့္အခါက်မွ ခါးမွာ လိပ္တက္ေနသည့္ သူမ ထမီေလးေပၚ ဝိဇၨာနက္ လရည္ေတြ ပန္းထည့္လိုက္တာပဲ မွတ္မိပါသည္။
အခန္း ၆
ေစာရွင္ေကေသာ္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွႀကီး ေတြ႕ေနၿပီ၊ ေခြၽးေတြလဲ ပ်ံေနၿပီ။ ရာသီဥတု ပူျပင္းေသာေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ဆံပင္ရွည္တို႔မွာ မိုးေရေတြ ႐ႊဲေနသျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္လွ်င္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနတာသာ ျဖစ္သင့္သည္။ ဝိဇၨာနက္ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ကာ ပီယေဆးေကြၽးသြားသည့္ ေက့ကို မ်ိဳးေဇာ္တို႔ လူစုက ဒူးတုပ္ထိုင္ခိုင္းထားသည္။
သူမ၏ မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္တြင္က လ်န္ယြီႏွင့္ မဟန္ဆုေဝတို႔ စုံတြဲ။ တတိယအခ်ီ အျဖစ္ ဆိုဖာခုံေပၚ ထိုင္ေနသည့္ လ်န္ယြီ႕ကို ေက်ာေပးလွ်က္ ဆိုဖာလက္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေျခတင္ကာ အိမ္သာတက္သလို ကားယားႀကီး ထိုင္ေနသည့္ မေဝကို လ်န္ယြီက ေအာက္က ပင့္လိုးရင္း လက္ကလဲ အစိႏွင့္ ႏို႔ေတြကို အားရပါးရ ပြတ္နယ္ေပးေနသည္။ ေခြၽးေတြ အပီအျပင္႐ႊဲေနေသာ မေဝက ကာမခ်မ္းသာကို အျပည့္အ၀ မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းရင္း ေအာ္ဟစ္ခံစားေနသည္။
ေမွာ္ပညာႏွင့္ စီရင္ထားသည္ျဖစ္သျဖင့္ ပီယေဆးစြမ္းက ခ်က္ခ်င္းျပသည္၊ ရမၼက္စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္မွာ လႈပ္မရ၊ ရွားမရ သူမ်ားေတြ ခ်စ္ပြဲဝင္သည္ကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနရသည့္ ေက့အျဖစ္က ဆိုးလွသည္။ ေက အာေခါင္ေတြေျခာက္၊ ေရေတြငတ္ကာ ကတုန္ကရင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
“ဆရာႀကီးရဲ႕ ေဆးက စြမ္းပါတယ္၊ ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးလိုက္လို႔ ရေနပါၿပီ။”
ဒါက ဖိုးနီ၏ အသံ။ သို႔ေသာ္လည္း မ်ိဳးေဇာ္က ခ်က္ခ်င္း ႀကိဳးေျဖမေပးလိုက္ခ်င္၊ ႂကြက္ကို ေၾကာင္က ကစားသလို ကစားခ်င္ေသးသည္။ ေစာေစာက အထိနာထားသည့္ တ႐ုတ္ကလဲ သူႏွင့္ တသေဘာတည္း။
“ၾကည့္လုပ္ဦး၊ ဆားပုလင္းမက ေတာ္ၾကာ အလိုမတူဘူးဆိုၿပီး မုဒိန္းမႈနဲ႔ ဖမ္းေနမယ္။”
“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္။ ေကာင္မ … နင္ အလိုးခံခ်င္လား၊ ခံခ်င္ရင္ ခံခ်င္တယ္ ေျပာ။”
ေက ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ ျပန္မေျပာမိေအာင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသူ ကိုက္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ပီယေဆးက စြမ္းသည္မို႔ ေခါင္းကို ၿငိမ့္ျပမိသည္။
“ေခါင္းၿငိမ့္၊ ေခါင္းခါ မလုပ္နဲ႔။ ပါးစပ္က ေျဖ”
ေျပာေနရင္း မ်ိဳးေဇာ္က သူမေခါင္းက ဆံပင္စည္းထားသည္ကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ ခါးလည္အထိ ရွည္ေသာ သန္စြမ္းလွသည့္ ဆံႏြယ္ေတြက ဝဲကနဲ က်သည္။ ဖိုးနီထံမွ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ႐ႊီကနဲ ထြက္လာသည္။
“ဟုတ္ … ကဲ့ … ”
ပါးစပ္ကို ႀကိဳးစားေစ့ထားေသာ္လည္း ပီယေဆး၏ အလိုကို သူမ လိုက္ေနရသည္။
“အဲ … လုပ္ … လာလုပ္ေပး၊ က်ေနာ္ … က်ေနာ္ … ဟိုဒင္း ခံ … မယ္။”
“အလိုးခံခ်င္လို႔ လာလိုးေပးပါရွင္ လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာေလ။”
“အလိုးခံခ်င္လို႔ လာလိုးေပးပါရွင္”
ေကကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့ၾသသြားသည္။ အရင္ကေတာ့ ေစာရွင္ေကေသာ္သည္ ဒီလို အင္း၊ အိုင္၊ လက္ဖြဲ႕ ကိစၥရပ္မ်ားကို အယုံအၾကည္မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယခု ဝိဇၨာပညာရပ္၏ အစြမ္းကို နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕၊ အို … သူမ၏ ေမြးရာပါေလးႏွင့္ပါ ေတြ႕ရေတာ့မည္။
ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ မ်ိဳးေဇာ္က ဖိုးနီကို ေမးဆတ္ျပသည္။ အေဆာင္သူေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနဖို႔ ဆရာႀကီးက ေသခ်ာမွာသြားသျဖင့္ သုံးေယာက္လုံးေတာ့ ေကႏွင့္လာကဲလို႔ မရ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ေသာ ဖဲတထုတ္ကို ကုလားဖန္ထိုး၍ ၂ ခ်ပ္စီ ဆြဲၾကသည္။ မ်ိဳးေဇာ္က ၉ ႏွစ္ခ်ပ္၊ ၈ တခ်က္၊ တ႐ုတ္က ကုလားတခ်ပ္၊ ၇ တခ်ပ္၊ ဖိုးနီက ကုလားတခ်ပ္၊ ၁၀ တခ်ပ္။ ဖိုးနီႏိုင္သည္။
“နင္ခ်ည္းပဲ ႏိုင္ေနတာပဲ” ဟု တ႐ုတ္က မေက်မနပ္ ေျပာသည္။ မ်ိဳးေဇာ္ကလဲ သိပ္မေက်နပ္ေပမဲ့ ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သူတို႔ စည္းကမ္းအရ ဖိုးနီ စိတ္ႀကိဳက္ ဆုံးျဖတ္ရမည္။ ခဏစဥ္းစားၿပီး …
“မင္းကို ႀကိဳးေျဖေပးမယ္၊ ႀကိဳးေျဖေပးၿပီးရင္ မင္း အဝတ္အစားေတြကို ဆက္ဆီက်ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခြၽတ္ျပရမယ္။ အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ၿပီးရင္ ငါ့ကို လီးစုပ္ေပး၊ ၿပီးတဲ့ အထိ စုပ္ေပးလို႔ အခ်ိဳးေျပရင္ မင္းကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လိုးေပးလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းမ်က္ႏွာေပၚပဲ ပန္းၾကလိမ့္မယ္။ အဆုံးသတ္မွာ ငါလာလိုးမယ္။ ေက်နပ္လား။ ငါတို႔ကို မုဒိန္းမႈနဲ႔ ဖမ္းမွာလား။”
“ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့၊ ေက် … ေက်နပ္ပါတယ္ရွင့္။”
ျပာျပာသလဲႏွင့္ ေခါင္းလဲ ၿငိမ့္၊ ႏႈတ္ကလဲ ေျပာေနေသာ ေက့ကို ဖိုးနီပင္ နည္းနည္း သနားမိသြားသည္။ ႀကိဳးျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကက ဒူးတုပ္လွ်က္ႏွင့္ပင္ ဂ်င္းဂ်ာကင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းခြၽတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ားသစ္မေလးလို ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၃ ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဖိုးနီအနား ေလွ်ာက္လာသည္။ ဖိုးနီ ဒူးကို လက္ျဖင့္ ေထာက္၍ မတ္တပ္အထတြင္ ေက ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္ရာ ေက့တကိုယ္လုံး အားကစားလုပ္သည့္ ဘရာဇီယာ စြတ္က်ယ္ႏွင့္ ပန္တီျဖဴေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။ စြတ္က်ယ္ကေလးကို ဖိုးနီက တခ်က္တည္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေကက ခါးကို လႈပ္ရမ္းရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္ခ်ကာ ပန္တီကို ခြၽတ္ျပန္သည္။ ေနာက္ ဖိုးနီကို တက္ခြၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့နမ္းသည္။ ဖိုးနီ၏ လည္တိုင္မ်ားကို နမ္းသည္၊ ႏို႔သီးေလးေတြကို ဖြဖြေလး ကိုက္ကစားသည္။ ဖိုးနီက ေက့ကို တြန္းဖယ္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ကာ ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္၊ ေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာခ်လိုက္ေတာ့ သူ႔ ဖြားဖက္ေတာ္က ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထသည္။
ၾကမ္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္လွ်က္သား ျဖစ္ေနေသာ ေကက ဖိုးနီ၏ ဖြားဖက္ေတာ္ကို ငုံလိုက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထုတ္၍ တေခ်ာင္းလုံးကို လွ်ာႏွင့္လွ်က္ျပန္သည္၊ ဥေလးေတြကိုလဲ လက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း တခ်က္တခ်က္ ငုံေပးသည္။ ဒီလို အျပဳအစုေတြ ေက အရင္က လုပ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးရာ ဒီလို ကြၽမ္းက်င္ေနသည္ကို ေက အံ့ၾသရျပန္သည္။ ေကာင္မေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာ မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ တ႐ုတ္တို႔ကေတာ့ ေကာင္းစားေနၾကေသာ ဖိုးနီကိုတလွည့္၊ လ်န္ယြီ႕ကို တလွည့္ မေက်မနပ္ႏွင့္ ၾကည့္ရင္း သူတို႔ အလွည့္ကို ေစာင့္ေနၾကေလသည္။
ဝိဇၨာနက္တို႔ တဂိုဏ္းလုံးမွာ စံခ်ိန္မီ ပစၥည္းရွင္ေတြခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ လ်န္ယြီက အတုတ္ဆုံး၊ ဝိဇၨာနက္က အရွည္ဆုံး ျဖစ္ေသာ္လည္း က်န္သူမ်ားမွာ ေသးေနၾကသည္ မဟုတ္။ ဖိုးနီ၏ ဖြားဖက္ေတာ္ အေခ်ာင္းတုတ္တုတ္ႀကီးကို ေက့ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေအာင္ ေက့ခမ်ာ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဟ၍ စုပ္ရသည္။ ဒူးေထာက္ ျပဳစုသည့္ ေက့ ပုေလြအစြမ္းမွာ နစ္ေမ်ာေနေသာ ဖိုးနီမွာ ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ မ်က္စိေလး ေမွးရင္း တအားအားႏွင့္ တခ်က္တခ်က္ ေအာ္ညည္းရင္း ဇိမ္ယူလွ်က္ ရွိသည္။
ဆယ္မိနစ္မွ် ျပဳစုအၿပီးတြင္ ေျခေတြ လက္ေတြ ေတာင့္တင္းလွ်က္ ဖိုးနီတေယာက္ ဆိုဖာခုံကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေက့ပါးစပ္ထဲမွာပင္ ေလာကနိဗၺာန္သို႔ တက္လွမ္းသြားေတာ့သည္။ ေကကလဲ တာဝန္ေက်ပြန္စြာ ထြက္လာသမွ် လရည္အားလုံးကို အငမ္းမရ ၿမိဳခ်ေလသည္။
ဖိုးနီ အလွည့္ၿပီးၿပီျဖစ္သျဖင့္ မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ကို ေက ဒူးေထာက္လွ်က္သား ေစာင့္ေနသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ လ်န္ယြီက တ႐ုတ္ကို တစုံတခု လွမ္းေျပာသည္။ တ႐ုတ္က ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပသျဖင့္ မ်ိဳးေဇာ္က ဘာေျပာတာလဲကြဟု ေမးသည္။ တ႐ုတ္က …
“ေကာင္မက အရပ္ရွည္တယ္၊ မတ္တပ္လိုးလို႔ ေကာင္းမဲ့အမ်ိဳးတဲ့”
ရမၼက္စိတ္ေတြလဲ ထန္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ခႏၵာကိုယ္ကို ဒီလိုႀကီး တစ္တစ္ခြခြ အေျပာခံရေတာ့ ေက ရွက္စႏိုးျဖစ္ကာ ေခါင္းငုံ႔ထားမိသည္။ လိုခ်င္ေနပါသည္ဆိုမွ ဒီႏွစ္ေယာက္ကလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မ်ိဳးေဇာ္တို႔က ေက အငမ္းမရျဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္ေကာင္းသျဖင့္ ျဖည္းျဖည္း တမင္ေလွ်ာက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကမရေတာ့။
“က်ေနာ့ကို ျမန္ျမန္လာလိုးပါ”
… ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ သတိဝင္ၿပီး ရွက္သြားမိျပန္သည္။
ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ေက့တကိုယ္လုံး ရမၼက္ေဇာႏွင့္ ေခြၽးေတြ ႐ႊဲလို႔ေနသည္၊ ေမြးရာပါေလးက ေနရ အရမ္းခက္ေနၿပီေလ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ေကလိုခ်င္တာကို ခ်က္ခ်င္း မေပးေသး …
“နင္ ငါတို႔ကိုလဲ စုပ္ေပးဦးလီ”
ေကကလဲ တတက္စားလဲ ၾကက္သြန္၊ ႏွစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္မို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနေတာ့ပါ၊ ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္းအား (အထူးသျဖင့္ သူမ၏ ရမၼက္စိတ္ေတြကို သူမကိုယ္တိုင္ ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္းအား) လဲ မရွိေတာ့ၿပီမို႔ မ်က္ႏွာနား ေရာက္လာေသာ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တလွည့္စီ စုတ္ေပးလိုက္ရာ တခဏအတြင္း တ႐ုတ္ႏွင့္ မ်ိဳးေဇာ္တို႔ အာေငြ႕ႏွင့္ တုတ္ခိုင္ ေထာင္မတ္လာေတာ့သည္။
တ႐ုတ္၏ တုတ္ႀကီးကို ေက အားရပါးရ စုပ္ေနတုန္း မ်ိဳးေဇာ္က ေက့ကို ခါးမွ အသာဆြဲသည္။ ေကက တ႐ုတ္ဟာကို အစုပ္မပ်က္ ထရပ္လိုက္ရာ ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ဒါကို ေက့ေနာက္က ၾကည့္ရင္း မ်ိဳးေဇာ္က ေက်နပ္ေနသည္။ ေကက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ တင္လုံးလုံး၊ ရင္စြံ႕စြံ႕ႏွင့္ ႂကြက္သားေတြ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ရွိသူ ျဖစ္သျဖင့္ အေနာက္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ရႈမဝသည့္ ပန္းပု႐ုပ္ တ႐ုပ္လို ျဖစ္ေနေလရာ မ်ိဳးေဇာ္မွာ တံေတြးပင္ ေယာင္ယမ္း၍ မ်ိဳခ်မိသည္။
ေကကေတာ့ ဒါကို မသိ၊ ေရွ႕က တုတ္ႀကီးကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ ျပဳစုေနသည္။ သူမ၏ ေမြးရာပါေလးကို မ်ိဳးေဇာ္၏ တုတ္ႀကီးက ေခါင္းလာေခြ႕ေသာအခါမွ မ်ိဳးေဇာ္ ဘာလုပ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဒါသည္ သူမ ဘဝ၏ ပထမဆုံး အႀကိမ္၊ ပထမဆုံး အႀကိမ္က မ်ိဳးေဇာ္လို ဒုစ႐ိုက္သမားနဲ႔တဲ့လား။
မ်ိဳးေဇာ္က ေကာ့ထိုးလိုက္ေတာ့ ေက့အတြင္းသို႔ တခ်က္တည္း ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ရမၼက္ေဇာေတြႏွင့္ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနသူျဖစ္၍ ထူးၿပီး နာက်င္တာေတြ မရွိလွ။ ေက့ ပါးစပ္ကေတာ့ အြန္း ဟု သံရွည္ဆြဲၿပီး အသံထြက္လာသည္။ ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းထည့္ၾကည့္အၿပီးတြင္ မ်ိဳးေဇာ္ ေက့ကို စည္းခ်က္ မွန္မွန္ေလး စ လိုးေတာ့သည္။
“ေျဖာင္း” … “အြန႔္” … “ေျဖာင္း” … “အု” … “ေဖာင္း” … “အြန္း” … “ေဖာက္” … “အြန႔္”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တြဲ၍ လုပ္ေနက်မို႔လားမသိ၊ အတြဲမိေနၾကသည္။ တ႐ုတ္က ေက့ ေခါင္းကို အသာကိုင္ကာ ထိန္းထားေပးသည္။ တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ေက့မွာ တံက်င္အလ်ိဳခံေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးေဇာ္က ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေက့ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေရွ႕သို႔ ယိုင္သြားၿပီး တ႐ုတ္၏ တုတ္ကလဲ ေက့လည္ေခ်ာင္းဝအထိ ဝင္ဝင္လာသည္။
မ်ိဳးေဇာ္က ေက့ထက္ နည္းနည္း အရပ္ပိုရွည္သျဖင့္ အေပၚစီးမွ ေဆာင့္သလိုလို ျဖစ္ေနေလရာ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေက့ဗိုက္နံရံေတြကို ထိမိသည္။ ထိခ်က္က ေက့ကို ေဆြမ်ိဳးပင္ ေမ့မတတ္ ျဖစ္ေစသည္၊ ေျခေထာက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြေစသည္။ ဒီအရသာကို ေက ႀကိဳက္တာလား၊ မႀကိဳက္တာလား မေဝခြဲႏိုင္။ မခံစားႏိုင္သည္ကေတာ့ အမွန္၊ ဒါေၾကာင့္ သက္သာလို သက္သာျငား ေက ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ရပ္သည္။ နည္းနည္းေတာ့ ေလ်ာ့သြားသလိုလို ရွိေပမဲ့ သိပ္ မထူးျခား၊ ေဝဒနာေတြက ေလ်ာ့မသြားပဲ စုစုလာသည္။ ေကေပါက္ကြဲေတာ့မည္ ထင္သည္။ ေက ေအာ္သည္၊ တ႐ုတ္ရဲ႕တုတ္ကို ငုံလွ်က္ ေက ေအာ္သည္။
“ဖတ္” … “အား” … “ဖုတ္” … “အင္း” … “ဖတ္” … “အာ့ … ခဏ” …
တ႐ုတ္ကို ေက ဆက္ မျပဳစုႏိုင္ေတာ့၊ သူ႔ တုတ္ကို အျပင္ထုတ္၍ မ်ိဳးေဇာ္ကို စကား လွမ္းေျပာရန္ ေက ႀကိဳးစားသည္။ မ်ိဳးေဇာ္က ေက့ကို လုံး၀ အလြတ္မေပး၊ ဆက္တိုက္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေဆာင့္သည္။
“ေျဖာင္း” … “ေန … ဦးဆို” … “ဖုန္း” … “အား မရေတာ့ဘူး … မရေတာ့ဘူးးးး”
ေက့ အသံေပ်ာက္ကာ တ႐ုတ္ေပါင္ကို တအားဖက္ကာ ဒူးေတြ ေခြက်သြားေတာ့မွ မ်ိဳးေဇာ္ လႊတ္သည္။ တ႐ုတ္ ေျခရင္းတြင္ ေက ဒူးေထာက္က်သည္။ ေက ေမာေနသည္။
“မင္း ၿပီးသြားတာလား။”
မ်ိဳးေဇာ္က ေမးသည္။ ေက သူ ဘာေျပာမွန္း မသိ၊ ေမာတာရယ္၊ ေပါက္ကြဲတာရယ္ပဲ သိသည္။ ရမၼက္ေတြကေတာ့ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမၿငိမ္၊ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း လိင္ကို ဆာေလာင္စိတ္ေတြ ဒီေရအလား တိုးတက္လာျပန္သည္။
“တန္ခ်င္း … မင္းတလွည့္ လုပ္ေလ၊ ေဟ့ … ဟိုဘက္လွည့္ေပးလိုက္ေလ”
ေက ျပန္မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒူးေထာက္ကာ ေလးဘက္ကုန္း၍ တ႐ုတ္ဘက္ လွည့္ေပးလိုက္သည္။ မ်ိဳးေဇာ္က သူမေရွ႕တြင္ မုဆိုးထိုင္ လာထိုင္သည္။ သူမ ေမြးရာပါက ထြက္သည့္ အရည္ေတြကို ေက ျမည္းစမ္းရသည္၊ တ႐ုတ္၏ တုတ္အစြမ္းကလဲ မေသးသည္မို႔ ေျပာင္ေနေအာင္ ေကစုပ္လိုက္မိသည္။ တ႐ုတ္က တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ တုတ္စြမ္းျပေတာ့ ေက့ခမ်ာ မ်ိဳးေဇာ္ကိုေတာင္ ဆက္မျပဳစုႏိုင္ေတာ့ပဲ အယုတၱ၊ အနတၱေတြပဲ ေအာ္ေနရသည္။
“ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” …
“အား … ေကာင္းလိုက္တာ၊ အင့္ ေစာက္ … အင့္ တ႐ုတ္ … လိုးတာ ေကာင္းလိုက္တာ … အား”
“ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” …
“ငါနဲ႔ မ်ိဳးေဇာ္ ဘယ္စူ ပိုေကာင္းလဲ”
“ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” …
“အင့္ … မသိဘူး၊ အီးးးးးး … အင့္ အင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အာ့ အ … ႏွစ္ေယာက္လုံး ေကာင္းတယ္”
“ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” … “ေျဖာင္း” …
“လိုး လိုး ... အားးးးး ... နာနာေလး ဖိ ... အင့္ ... ဖိလိုး”
ခဏအၾကာတြင္ မ်ိဳးေဇာ္က ေက့ကို တလွည့္လိုးျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ တ႐ုတ္က ေလွခါးႏွစ္ထစ္ေလာက္ တက္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။ သူ႔တုတ္ကို ေကက လွမ္းငုံေတာ့ ေစာေစာကေလာက္ မကုန္းရေတာ့။ ဒီအေနအထားေလးမွာ မ်ိဳးေဇာ္က တုတ္တဝက္ေလာက္ဝင္႐ုံေလး လိုးတာျဖစ္သည္။ ေစာေစာတုန္းက ထိခ်က္လိုပဲ၊ ဒီတခါ ေျခဖ်ားေထာက္လို႔လဲ သက္သာရာ မရေတာ့၊ ကိုယ္က မတ္ေနသျဖင့္ တည့္တည့္ႀကီး ထိေနသည္။ ေက မခံႏိုင္ေတာ့၊ မခံႏိုင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္တာေပါ့။
“အင့္ … အင့္ … က်ေနာ္ … မရေတာ့ဘူး။ အားးး … ေကာင္းတယ္၊ အရမ္း အားးး အရမ္းေကာင္း” …
“မင္း ၿပီးခ်င္ျပန္တာလား”
“ဟုတ္ … အား အားးး … ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီ အာ့ အာ့ … အီးးးးးးးးးးးးးးး က်ေနာ္ ၿပီးၿပီ”
တုတ္အထဲကို ဝင္၍ ၿပီးသည့္ အရသာမွာ အစိကို ပြတ္ခံရ၍ ၿပီးတာႏွင့္ မတူ။ အစိ ပြတ္ခံရ၍ ၿပီးလွ်င္ လုံး၀ ထပ္အထိ မခံႏိုင္ေတာ့၊ ယခု ေကၿပီးသလို တုတ္ဝင္၍ ၿပီးတာက တခါၿပီးၿပီးလွ်င္ ဆက္လုပ္၍လဲ ရသည္၊ ေနာက္အႀကိမ္ေတြလဲ ထပ္အၿပီးလြယ္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေက တခါၿပီးတခါ ဆက္ၿပီးေနတာ။
တကယ္က ဒီလိုၿပီးထားၿပီးလွ်င္ မတ္တပ္ရပ္၍ ဆက္ခံဖို႔ဆိုတာ ေတာ္႐ုံ မိန္းကေလး မလုပ္ႏိုင္၊ သက္လုံေကာင္းဖို႔ လိုအပ္သလို တခါၿပီးၿပီးလွ်င္ ဒူးေတြေခ်ာင္ၿပီး မတ္တပ္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေကကေတာ့ အားကစား လိုက္စားသူျဖစ္လို႔ တေၾကာင္း၊ ပီယေဆးတန္ခိုးနဲ႔မို႔ တေၾကာင္း မတ္တပ္ဆက္ရပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အားကစားလိုက္စားသူတိုင္းလဲ ေမာ္ေတာ္ဆပ္လို႔ မလြယ္၊ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းဖို႔ လိုေသးသည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးက ရခဲသည္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ လ်န္ယြီက တ႐ုတ္ကို ေစာေစာက သတိေပးျခင္း ျဖစ္သည္။
ေကကေတာ့ ဒါေတြ မသိ၊ ဆိုဖာေပၚ လက္ေထာက္ ကုန္းကာ ရပ္ရင္း တ႐ုတ္တုတ္စြမ္းကို ႀကံ့ႀကံ့ခံလွ်က္ ရွိသည္။ တဖုန္းဖုန္း၊ တေဖာင္းေဖာင္း အသားခ်င္း ႐ိုက္ခတ္သံေတြ၊ ေက့ေအာ္သံေတြကေတာ့ မိုးသံေလသံကိုပင္ တခါတရံ ေဖာက္ထြင္း၍ ထြက္ေပၚေနေလသည္။ ေနာက္ထပ္ ၄ ခါထပ္ၿပီးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေက ဆက္ၿပီး မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ၃ ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံေပၚမွာ ေက့ကို ပက္လက္ အိပ္ခိုင္းၿပီး မ်ိဳးေဇာ္က ဇိမ္ဆြဲလိုးသည္။ ကိစၥၿပီးေတာ့ ေက့မ်က္ႏွာေပၚ လရည္ေတြ ပန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ တ႐ုတ္အလွည့္၊ ေက့ေျခေထာက္ ရွည္ရွည္ေတြကို ပခုံးေပၚထမ္းၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုးသည္။ မ်ိဳးေဇာ္၏ လရည္ေတြက ေက့မ်က္ခုံးႏွင့္ ဆဲပင္ေတြမွာ ေျခာက္ၿပီး ကပ္ေနၾကသည္။ ကိစၥၿပီးေတာ့ ဖိုးနီ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ေက့မ်က္ႏွာေပၚပဲ ပန္းသည္။ ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္သည့္ ဖိုးနီ ဂ်ဴတီအၿပီးတြင္ေတာ့ ေက အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မေခ်ာတေယာက္ ကိုယ္သုံးေယာက္ ခ်စ္ပြဲႀကီးမွ ရရွိေသာ ကာမအရသာကို မိန္းေမာခံစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။
အခန္း ၇
“အဟင့္ အင့္ ဟင့္ … အဟင္းဟင္း အင့္ … အင္း အင့္ ဟင့္”
မ်က္လုံးေလးကို စုံမွိတ္ကာ ျမင္းထိုင္ပုံစံမ်ိဳး ခပ္နိမ့္နိမ့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနသည့္ ေဗဒါရီကို ဝိဇၨာနက္က ေအာက္မွ ပင့့္လိုးေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ အဝတ္မပါ၊ ကိုယ္လုံးတီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေလွ်ာကနဲ ေလွ်ာကနဲ သြက္သြက္ႀကီး ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျဖစ္ေနသည့္ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ဒူးေတြေခ်ာင္ေနေသာ္လည္း လီးအဝင္ အရမ္း မနက္ေစရန္အတြက္ ေဗဒါရီခမ်ာမွာ မ်က္ေမွာင္ေတြ က်ဳံ႔ၿပီး အံေတြႀကိတ္ကာ ကိုယ္ကို ေအာက္သိပ္ နိမ့္မသြားရန္ ေတာင့္ခံေနရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၾကာရွည္ေတာ့မရ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဝိဇၨာနက္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းစုတ္လိုက္ရသည္။
ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီ၏ ကိုယ္လုံးကေလးကို ဖက္ထားရင္း ထထိုင္ကာ ေလွႀကီးထိုးပုံစံကို ျပန္ေျပာင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္မွန္မွန္ ဆက္လိုးသည္၊ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ေဗဒါရီရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလး ေခါင္းရင္းဘက္ကို ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕မသြားေစရန္ သူမ၏ ပခုံးကို ထိန္းကိုင္ၿပီး လိုးျခင္းျဖစ္သည္။ ေဗဒါရီ မခံႏိုင္၊ အသည္းေတြ ေျပာင္းဆန္ကုန္ၿပီလား မွတ္ရသည္။ တဆုံးဝင္လာတိုင္း ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ။
“အာ … ဟင့္ … ဘယ္လိုႀကီးလဲ … အင့္ ဟင္း ေမေမ့ … ေမေမႀကီးေရ႕ … ဟင္း … အကိုႀကီးရယ္ … အင့္”
စကားေတြေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ကာမအရသာ သက္သာလို သက္သာျငား ေဗဒါရီ ေခါင္းကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ခါရမ္းရင္း ဝိဇၨာနက္ကို အလံခိုးေနရပါသည္။ စစခ်င္းကလို ရႈိက္ငိုရသည္အထိ အေျခအေန မဆိုးေတာ့ေသာ္လည္း အ႐ိုင္းႏွင့္ အယဥ္ မယွဥ္ႏိုင္သည္မို႔ အလူးအလိမ့္ပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဝိဇၨာနက္၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမို ျမန္ဆန္လာၿပီး ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲအသားခ်င္း ႐ိုက္သံမ်ားပင္ ထြက္ေပၚလာသည္၊ သူၿပီးလုၿပီဆိုတာ ေဗဒါရီ သိလိုက္သည္။
ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္လုနီးနီးတြင္ ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီ႕ကို လႊတ္၍ သူမကိုယ္လုံးေပၚ ခြကာရပ္လိုက္သည္။ သူမ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ပူေႏြးေစးကပ္ေသာ အရည္မ်ား က်ေရာက္လာသည္ကို ေဗဒါရီ အမႈမထားႏိုင္အားပါ၊ ေခါင္းအုံးစြန္းကို အတင္းဆြဲထားရင္း အသက္ကို ဝေအာင္ ႀကိဳးစားရွဴေနရပါသည္။
“ေသာက္ဦးမလား”
ဝိဇၨာနက္ ကမ္းေပးသည့္ ခြက္ကို လက္ကာျပရင္း ေဗဒါရီ သူမ မ်က္ႏွာေပၚရွိ လရည္မ်ားကို အနားမွာေတြ႕သည့္ ထမီစႏွင့္ပင္ ဆြဲသုတ္လိုက္သည္။ ဝိဇၨာနက္ လက္ထဲက ခြက္ထဲရွိ အရည္မ်ားမွာ အသူရာနတ္တို႔ ေသာက္သုံးတတ္သည့္ သူရာရည္ေခၚ နတ္အရက္မ်ားျဖစ္သည္။ နတ္ၾသဇာ အဆီအႏွစ္မ်ားျဖင့္ ခ်က္လုပ္ထားသျဖင့္ သာမာန္လူတို႔ ေသာက္သုံးလွ်င္ အာဟာရကို ျဖစ္ေစသည္။ ေသာက္လိုက္တိုင္း တကိုယ္လုံး အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးလာေစေသာ သူရာရည္ကို ေသာက္လိုက္၊ အလံေတြခိုးလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္ကိုေတာင္ ေဗဒါရီ မမွတ္မိေတာ့၊ သူရာ တအိုးပင္ ကုန္ၿပီ။ လက္က်န္ သူရာရည္မ်ားကို ဝိဇၨာနက္က တက်ိဳက္ထဲ ေမာ့လိုက္ၿပီး အဝတ္ပင္ ျပန္မဝတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ေဗဒါရီအနီးတြင္ ဝင္လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။။
xxx xxx xxx
ျမဴေတြ၊ ျမဴေတြ ထူထပ္စြာ ရစ္သိုင္းေနသည္။ ေဗဒါရီ ရပ္ေနေသာေနရာက ေနေရာင္လဲ မဟုတ္၊ မီးေရာင္လဲ မဟုတ္ေသာ အလင္းေရာင္ေတြ မ်က္စိက်ိန္းေလာက္ေအာင္ လင္းထိန္ေနသည္။
“ေဗဒါရီ … သမီး”
ဒါ ဘရေသ့ အသံ။
“ဘရေသ့ … ဘရေသ့ … ဘယ္မွာလဲ၊ သမီးကို ကယ္ပါဦး။”
“အဘကို သမီး မေတြ႕ႏိုင္ေသးဘူး။ စိတ္ခ်၊ သမီးကို အဘ ကူညီမွာပါ။ ကူညီခ်င္လို႔လဲ အဘ ဒီကို လာတာ။ ဒါေပမဲ့ သမီးဘယ္ေရာက္ေနလဲ အဘကို အရင္ေျပာျပပါဦး။ သမီးကို အဘ ရွာမေတြ႕ဘူး။”
“သမီး … သမီး အိပ္ခန္းထဲမွာ။ ဟို … အခ်ိန္ေလ … အခ်ိန္က ငရဲျပည္ရဲ႕ အခ်ိန္မွာတဲ့။”
“အင္း … ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ေဒသ၊ လူ႔ကာလမွာ တင္ခဲ့တဲ့ အေႂကြးက လူ႔ေဒသ၊ လူ႔ကာလမွာပဲ ဆပ္လို႔ ကုန္မွာ။ သမီး ေရာက္ေနတဲ့ ေဒသ၊ ကာလမွာ ဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ဘူး။ ဝိဇၨာနက္ကလဲ သိပုံရတယ္။ ေၾသာ္ … ပညာေတြ ေတာ္သေလာက္ လူက မလိမၼာရွာဘူး၊ ႏွေမ်ာစရာပဲ။”
“အဘ … သမီး ဒီအိပ္ခန္းထဲက ထြက္လို႔မရဘူး။ အဘ … သမီးကို ကယ္ပါ၊ သမီးကို သူ … သူ ျပဳစားထားတယ္ ထင္တယ္။ သမီး … သူ႔ကို … သူ႔ကို အရမ္းစြဲၿပီး ဟိုေလ … ခ်စ္ … ခ်စ္မိေနၿပီ ထင္တယ္။
“အိမ္း … ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံဆိုတာက ဒီလိုပဲ စြဲလန္းတတ္၊ ညိတြယ္တတ္တဲ့ သေဘာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ေတာ့လဲ ျမန္ျမန္ မညိတြယ္တတ္ပါဘူး။ မွန္းစမ္း … အဘ ၾကည့္စမ္းမယ္။”
ေဗဒါရီ႕အနားမွာ အလင္းေရာင္ေတြ ပိုၿပီး စူးရွလာသလိုလို၊ အလင္းေတြ လွ်ပ္ျပက္သလို လင္းသြားသည္။
“ေၾသာ္ သူက သမီးရဲ႕ အဂၤါမွာ စက္တခု သြင္းထားတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးစိတ္က ယိမ္းယိုင္ရတာ။”
“သူ႔စက္ကို အဘ ႏႈတ္ေပးလို႔ မရဘူးလား”
“အဘ ႏႈတ္ေပးလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူး သမီး။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ကိစၥမရွိပါဘူး။ သမီး ဘူးသီးေျခာက္ထဲက ေရနဲ႔ ေခါင္းကို ေလာင္းေဆးလိုက္ရင္ အဲဒီ စက္ ေပ်ာက္သြားၿပီး သမီးစိတ္ေတြလဲ ပုံမွန္ ျပန္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။”
ဘူးသီးေျခာက္က ဘယ္ေနမွန္းမသိေသး၊ အခု ဘာလုပ္ရမလဲက ပို၍ အေရးႀကီးေနသည္။
“အဲဒါဆို … သမီး အခု ဘာလုပ္ရမလဲ။”
“သမီး လူ႔ျပည္ကို အျမန္ဆုံး ျပန္ရမယ္။ ဒီအတိုင္း သူနဲ႔ဆက္ေပါင္းေနရင္ သိပ္မၾကာခင္ သူ႔ပညာေၾကာင့္ သမီးစိတ္ေတြ ေဖာက္ျပန္ၿပီး ကာမေက်းကြၽန္လုံးလုံး ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။”
“အဘရယ္၊ သမီး … မျပန္တတ္ဘူး၊ အဘ သမီးကို လမ္းျပ ေပးပါလား။”
“အဘ လမ္းျပေပးလို႔ မရဘူး သမီး၊ အင္း … သူေခၚလာတာဆိုေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းရမွာပဲ။”
“ … ”
“အင္း … သမီးကလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မျပန္တတ္၊ အဘကလဲ လမ္းမျပေပးႏိုင္ေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ျပန္ပို႔ခိုင္းရမွာ။ ခက္တာက ၾကာၾကာလဲ အခ်ိန္ဆိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ၾကာေလေလ သမီးက သူ႔အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ တြယ္ေလေလ ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္က်ရင္ သမီး … အင္း … သမီး သူ႔ကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။”
“ဒါဆို သမီး ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဟင္”
“ပရိယာယ္ သုံးရမွာေပါ့။”
ဘရေသ့က ေဇာ္ဂ်ီ၊ ဝိဇၨာေတြ ကာမဂုဏ္ မွီဝဲရာတြင္ လက္စြဲအျဖစ္ ေလ့လာအသုံးျပဳတတ္ေသာ ကာမ ဝိဇၨာ က်မ္းႀကီးထဲမွ အခန္း တခန္း၏ အမည္ကို ေဗဒါရီ႕ကို ေျပာျပသည္။ ထိုအခန္းမွ နည္းစနစ္မ်ားကို အသုံးျပဳရန္မွာ လူ႔ဘုံ၊ နတ္ဘုံစေသာ အထက္ကာမဘုံမ်ားတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိေနမွသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။
“တခုေတာ့ ရွိတယ္ သမီး … ”
ဘရေသ့က စကားဆက္ရန္ ခက္ေနဟန္ျဖင့္ ရပ္ေနသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ အဘ … ေျပာပါရွင့္”
ဘရေသ့က ခ်က္ခ်င္း မေျပာေသး၊ ေနာက္မွ မေျပာ၊ မသိတာပဲ ပိုေကာင္းသည္ဟု ေတြးမိ၍လားမသိ၊ သက္ျပင္းခ်ကာ ေခါင္းကို ရမ္းလိုက္ၿပီး …
“သတၱိေမြးပါ၊ … သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ။ ဆပ္စရာရွိတဲ့ အေႂကြးေတြ အားတင္းၿပီး ျမန္ျမန္သာ ဆပ္လိုက္ပါ၊”
xxx xxx xxx
ေဗဒါရီ႕စကားကို ၾကားေတာ့ ဝိဇၨာနက္ပင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔ အႏႉးအႏွပ္မ်ားေၾကာင့္ လူးလြန႔္ေနရွာသည့္ ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးကို သိမ္းက်ဳံးၾကည့္ရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ၿပဳံးသည္။ ရွက္စိတ္ႏွင့္ …
“အိုး … ဘာၾကည့္တာလဲ”
ဟု ျပန္ရန္ေတြ႕ေသာ ေဗဒါရီကို ဝိဇၨာနက္က ၿပဳံးစစႏွင့္ …
“မင္း … ေသခ်ာတယ္ေနာ္”
ဟု ျပန္ေမးသည္။ ကာမ ဝိဇၨာက်မ္းပါ နည္းလမ္းမ်ားကို အသုံးျပဳဖို႔ ထပ္ဆင့္ အတည္ျပဳသည့္သေဘာ။
“ေသခ်ာတယ္၊ အရမ္းကို ေသခ်ာတယ္။”
ေလထဲမွာ လက္ကို ေဝွ႔ယမ္း၍ အင္းကြက္ေတြ ဆြဲေနရင္း ဝိဇၨာနက္၏ ႏႈတ္မွလဲ မႏၲာန္ေတြ ႐ြတ္ေနသည္။ ေဗဒါရီ၏ အိပ္ခန္းကေလးကား အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေအာ္သံမ်ားႏွင့္ ေလတိုက္သလို၊ မိုးၿခိမ္းသလို အသံက်ယ္ႀကီးမ်ားကိုလဲ ၾကားရသည္။ ဝိဇၨာနက္၏ ေ႐ြ႕လ်ားမႈမွာ ျမန္လြန္း၍ လက္ေတြ အမ်ားႀကီး ေပါက္ေနသလို ျဖစ္လာသည္။ ႏႈတ္မွ ႐ြတ္ေနေသာ မႏၲာန္ကိုလဲ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရေတာ့။ ခဏေနေတာ့ ဝိဇၨာနက္၏ ေ႐ြ႕လ်ားမႈမ်ားမွာ ျမန္လြန္း၍ ရိပ္ရိပ္ေလးပဲ ျမင္ရေတာ့သည္။ အားလုံး ၿငိမ္သြားေတာ့ ေဗဒါရီ၏ နံေဘးမွာ ဝိဇၨာနက္ ႐ုတ္ျခည္း ျပန္ေပၚလာသည္။ အျပင္မွာ မိုးေတြ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ႐ြာေနတုန္း၊ ႏွစ္ေယာက္လုံး လူ႔ျပည္ကို ျပန္ေရာက္ၾကၿပီ။
“သမီး … လာ၊ ဒီမွာ လာစုပ္”
သူျပေနသည္က သူ႔ အဂၤါေခ်ာင္းႀကီး။ တဝက္တပ်က္ ေထာင္မတ္ေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးေပၚတြင္ လက္ညိဳးႏွင့္ အင္းကြက္ေတြ ေရးရင္း ပါးစပ္ကလဲ ဂါထာေတြ တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ေနသည္။ ေဗဒါရီ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီး၏ ထိပ္ဖူးႀကီးမွာ မႈိပြင့္ႀကီးကဲ့သို႔ ပြင့္အာ ႀကီးထြားလာသည္။ အေခ်ာင္းတေလွ်ာက္တြင္လဲ ကုလားပဲျခမ္းေစ့ေလာက္၊ ပဲဝါေလးေလာက္ အ႐ြယ္စုံ အဖုေလးေတြ ပါးပါးေလး ေဖာင္းတက္လာသည္။ ဒီလို ျဗဳတ္ေတြထၿပီး ထိပ္ဖူးႀကီးလာတာမ်ိဳး ေဗဒါရီ အရင္က မျမင္ဖူးခဲ့။ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအၾကားသို႔ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ေဗဒါရီလက္ႏွင့္ ကိုင္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထည့္လိုက္သည္။ အရင္အေခါက္ေတြထက္ ပိုႀကီးေနသလိုပဲ၊ မဆန႔္မၿပဲ -- မနည္းဝင္ေအာင္ ငုံယူရသည္။
တကယ္ေတာ့ ဘရေသ့ ေျပာလိုက္သည့္ အခန္းက တိရစာၦန္ေတြ၏ ခႏၶာေဗဒကို တုပလုပ္ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ဆိုင္သည့္ အခန္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ တိရစာၦန္ေတြ၏ လိင္အဂၤါေတြကို တုပ၍ ကာမဂုဏ္ ခံစားသည့္ အခန္း။ ဆင္၊ ျမင္းစသည့္ သတၱဝါႀကီးေတြအထိ ႀကီးမားေအာင္လဲ လုပ္လို႔ ရေသာ္လည္း တသက္လုံးစာ ဘူးသီးေျခာက္ ေရျဖည့္ေပးမည့္ ေဗဒါရီကို ေသသြားမည္စိုးသျဖင့္ သိပ္ၿပီး လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မလုပ္တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ သူဖန္တီး ေျပာင္းလဲထားေသာ အေခ်ာင္းႀကီးက ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ေဂၚလီ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ သိပ္မဆန္းလွ။ ေဂၚလီမျမင္ဖူး၊ က်ားအဂၤါကို ဝိဇၨာနက္၏ အေခ်ာင္းတခုတည္းသာ ျမင္ဖူးေသာ ေဗဒါရီအဖို႔ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္တိုက္ေနေသာ ျဗဳတ္ဖုေလးေတြကို အံ့ၾသေနမိသည္၊ မႈိပြင့္ႀကီး အာေခါင္ေထာက္သည္အထိ အသြင္းအထုတ္ ျမန္ျမန္လုပ္ၿပီး ဝဋ္ေႂကြးေတြ ကုန္ေအာင္ ေဗဒါရီ သြက္သြက္ေလး ႀကိဳးစားေနပါသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီကို သူ႔ကို ေက်ာေပးလွ်က္ ကုတင္စြန္းမွာ ဒူးတင္ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ေစသည္။ ခ်က္ခ်င္း အေနအထားက မမွန္တာလား၊ ဝိဇၨာနက္ စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္တာလား မသိ၊ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို တေပခြဲေလာက္ ခြာခိုင္းၿပီး တံေတာင္ဆစ္မ်ားကို အိပ္ယာေပၚမွာ ေထာက္ထားေစသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ခါးေသးေသးေလးကို အသာဖိခ်၍ ဖင္ကို ေကာ့ကာ ေနာက္သို႔ ပစ္ခိုင္းသည္။ ေဗဒါရီကေတာ့ အေႂကြးေတြေက်ၿပီး ဘရေသ့ႏွင့္ ေဒၚႀကီးတို႔အတြက္ လက္တုံ႔ျပန္ဖို႔သာ ေခ်ာင္းေနသည္။ သူခိုင္းသမွ် ခ်က္ခ်င္း လိုက္လုပ္ေပးသည္။
သူ႔ထိပ္ဖူးႀကီး ပ်ားရည္အိုးဝကို လာေတ့ေတာ့ ေဗဒါရီ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဝိုင္းသြားသည္။ တရစ္ရစ္ႏွင့္ တိုးကာဝင္လာေသာ ထိပ္ဖူးႏွင့္ အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြကို ပြတ္သပ္သြားသည့္ ျဗဳတ္ေလးေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးစင္းသြားရသည္၊ ႏႈတ္မွလဲ အင္းးး ဟု သံရွည္ဆြဲကာ ညည္းသံ ထြက္လာသည္။ ဆိုဒ္ကြာလွ်င္ ထိခ်က္ျပင္းတတ္တာ သေဘာေပါက္သြားရသည္၊ လန႔္ၿပီး အတင္း ညႇစ္ထားေသာ္လည္း မရေတာ့။ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက ဝင္လာၿမဲ၊ ဝင္ဆဲပင္။
“ဟာ … ဟင့္ … ေမ … ေမ့ … အဟင့္ဟင့္ … အင့္ ေမေမႀကီး ေမေမႀကီးးးး ေရ႕ … အာ … ဟင့္ အင္း”
ေဗဒါရီမွာ ထိပ္ဖူးႀကီးႏွင့္ ဘုသီးေလးေတြကို မခံစားႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူမညႇစ္ထားတာကို ဝိဇၨာနက္ကေတာ့ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနသည္။ တဆုံးထိ ဝင္လာၿပီး ခဏနားကာ မႏူးမနပ္ကေလး ညႇစ္ေနတာကို အရသာခံေနလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။
“အီးးး … ဟင္း ဟင္းးး … အင္းးးးးးးး အကိုႀကီးရယ္ …”
ဆြဲထုတ္လိုက္တာ အူေတြ၊ အသည္းေတြ သူ႔အေခ်ာင္းႏွင့္ ကပ္ပါသြားသလား ထင္လိုက္ရသည္။ နာသည္၊ ေအာင့္သည္၊ ယားသည္၊ ရွိန္းသည္၊ ဖိန္းသည္၊ က်ဥ္သည္။ ေဗဒါရီ ေခါင္းေလး စိုက္က်သြားသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဝိဇၨာနက္ကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တဆုံးထည့္သည္၊ တဆုံးထုတ္သည္။ အစပိုင္းမွာ ခပ္ေႏွးေႏွး၊ ခဏေနေတာ့ ခပ္မွန္မွန္။ ေဗဒါရီအဖို႔ကေတာ့ အစပိုင္းမွာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္၍ တဟင္းဟင္း၊ တဟြန္းဟြန္း ႏွာသံေလးႏွင့္ ေအာ္ညည္းေနရာမွ ေဆာင့္ခ်က္က ခပ္မွန္မွန္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ဝိဇၨာနက္ကို တၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ညည္းေနရသည္။
“ဟင္း … ငင္င္င္ … ဟင္း၊ အကိုႀကီး … အင္း အင္း၊ အကိုႀကီးရဲ … အ ဟင္း ဟင္း၊ အင္း ဟင့္ အကို႔”
ေဗဒါရီ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနရသည္မွာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္၊ ယခု သူမ ေက်ာေပးကာ ခံေနရသည့္ ဝိဇၨာနက္မွာ သာမည မဟုတ္၊ သက္လုံ၊ သဘာ၊ ပညာႏွင့္ ျပည့္စုံေနသူ တေယာက္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာထဲ ေတာင္ထဲ လွည့္လည္သြားလာေနက်၊ တိုက္ပြဲအလီလီ တိုက္ခိုက္ေနက်ျဖစ္၍ သူ႔သက္လုံမွာ လူငယ္ေတြထက္ မသာလွ်င္ေတာင္ ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္သည္။ လူငယ္ေတြႏွင့္ ကြာတာက မိန္းမကိစၥမွာ သဘာရင့္ေနသူ ျဖစ္သျဖင့္ ထိမိတာႏွင့္ မီးပြင့္သြားတာမ်ိဳး သက္လုံကုန္မသြား၊ တက္ထြက္လဲ ျဖစ္မသြား၊ ခြန္အားကို ထိန္း၍ သုံးတတ္သျဖင့္ လူငယ္ေတြထက္ ပိုၾကာၾကာ လုပ္ႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင့္ ဟိမဝႏၲာေတာထဲက သူေယာင္မယ္ေတြအျပင္ ဝိဇၨာမယ္ေလးမ်ားအစ၊ ဥစၥာေစာင့္မေလးမ်ား အလယ္၊ အဆင့္နိမ့္ နတ္သမီးငယ္မ်ားအဆုံး ရလွ်င္ ရသလို ျဖဳတ္ေနက်ျဖစ္၍ မိန္းကေလးေတြအထာကို ေကာင္းေကာင္းသိၿပီး မိန္းမက်မ္းေက်ေနသူ၊ လိင္ကိစၥ၊ လိင္ပညာကို တဖက္ကမ္းခတ္ေနသူ ျဖစ္ေနသည္။
သူျပဳသမွ် ႏုေနရသည့္ ေဗဒါရီကေရာ … သက္လုံ၊ ပညာ၊ သဘာ ဘာဆို ဘာမွ် မရွိသည့္ ၁၉ ႏွစ္အ႐ြယ္၊ အခ်စ္ ေက်ာင္းသူ ေပါက္စ၊ မိန္းကေလးငယ္ တေယာက္မွ်သာ။ ၿပီးေတာ့ အေနအထားက ေျခကာ၊ လက္ကာႏွင့္ တြန္းလွန္၊ ေတာင့္ခံ ျငင္းဆန္ႏိုင္သည့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထား မဟုတ္ပဲ လိုးသူစိတ္ႀကိဳက္ ျပဳသမွ်ႏုရမည့္ ေလးဘက္ကုန္း အေနအထားမွာ။ ခံရသည့္ ပစၥည္းကလဲ ဝိဇၨာပညာျဖင့္ မန္းမႈတ္စီရင္ထားသျဖင့္ ျဗဳတ္ထေနသည့္ ေမွာ္ဝင္ အေခ်ာင္းႀကီး။ ဒီေတာ့ အခ်က္တိုင္းမွာ ေခါင္းပင္ မေဖာ္ႏိုင္ပဲ အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆုပ္ရင္း အသက္ရွဴေတြ ဆက္တိုက္ မွားရတာ အဆန္းမဟုတ္။
“ဟင္း … အင့္ ဟင္း … အကိုရယ္ … အဟင္း ဟင့္ ဟင့္ … အင္ အကို႔ … အင့္ ဟင့္ ဟင္း”
ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီ ညည္းေနတာကို အမႈမထားပဲ လက္တဖက္က သူမခါးကို ထိန္းကိုင္ရင္း သူမ၏ ကာမေသာ့ခ်က္ ေနရာေတြကို အခ်က္တိုင္းထိေအာင္ ေသခ်ာ ခ်ိန္႐ြယ္၍ တခ်က္ခ်င္း ျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္ေပးေနသည္။ ေနာက္လက္တဖက္ကမူ ေဗဒါရီ၏ အရသာေစ့ေလးကို ဖိထားသည္။ ေဗဒါရီခမ်ာမွာ ထိခ်က္ေတြ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနရာမွ သိပ္မၾကာမီပင္ ခရီးဆုံးကို ေရာက္သြားေတာ့သည္။
“ေမေမ … ေမေမ ေမ ေမ ႀကီးေရ႕ … အင္း ဟင္း ဟင္း … ယားတယ္၊ အရမ္းယားတယ္။ ေမေမ့ အီးးးးး”
အီးကနဲ အသံရွည္ဆြဲေအာ္ၿပီး ခါးႀကီးကုန္းထကာ အတင္း႐ုန္းသည့္ ေဗဒါရီ ဝိဇၨာနက္လက္မွ ႐ုန္းမလြတ္ပါ။ ဒူးတဖက္ကို ေထာင္ကာ မုဆိုးထိုင္ထိုင္ၿပီး ကိုယ္လုံးဝိတ္ကိုသုံး၍ သူမေက်ာျပင္ကို ဖိထားသည္မို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ႀကိဳးစား႐ုန္း႐ုန္း မရ၊ ခါးက်ိဳးမွာေၾကာက္၍ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ျပန္ေနလိုက္ရသည္။
“ေတာ္ၿပီလား၊ သမီး။ ရပ္ရေတာ့မလား။”
“ဟင့္အင္း … ရတယ္။ အကို … ဆက္လိုးပါ”
ဝိဇၨာနက္ ေမးတိုင္း ေဗဒါရီ ဒီအတိုင္း ေျဖမိသည္၊ တဘက္က အေႂကြးေက်လိုသည့္အျပင္ တဘက္ကလဲ သူမအဂၤါစပ္မွာ ဂါထာ႐ြတ္ကာ ထည့္ထားေသာ စက္ရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ ဒီလိုပဲ ေျဖမိေနတာ ျဖစ္သည္။ ေဗဒါရီတေယာက္ အသက္ရွဴပင္ မမွန္ေသးခင္ ဝိဇၨာနက္က မုဆိုးထိုင္ အေနအထားႏွင့္ပင္ တခ်က္ခ်င္း အသြင္းအထုတ္ ျပန္လုပ္ျပန္သည္။ ဒီအေနအထားက ေစာေစာကထက္ ပိုခံရခက္သည္။ ဝိဇၨာနက္က သူမထက္ ပိုျမင့္ေနသျဖင့္ အေခ်ာင္းႀကီးက ေအာက္ကို စိုက္၍ ဝင္လာသည့္ အေနအထား။ အတြင္းပိုင္း ဝမ္းဗိုက္ဘက္ နံရံက အသားႏုေလးေတြကို အေခ်ာင္းထိပ္၊ အေခ်ာင္းလယ္၊ အေခ်ာင္းအဆုံး အားလုံးႏွင့္ ပြတ္တိုက္သြားသည့္ ဒီအေနအထားမွာ ေဗဒါရီအတြက္ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ေစသည္၊ နာသည္၊ ေကာင္းသည္၊ ယားသည္၊ က်ဥ္သည္။ တဖတ္ဖတ္၊ တေဖာင္းေဖာင္း အသားခ်င္း ႐ိုက္ခတ္သံႏွင့္အတူ ဝိဇၨာနက္ကို တၿပီး ရႈိက္ငို ေအာ္ညည္းသံေနသည့္ ေဗဒါရီ၏ အသံေတြ ညံေနသည္။
“အား … အကိုရယ္ … အဟင့္ အကို႔ … အကို … အကို … အား … ဟင္း … အကို … ဟင့္ … ကိုရယ္”
“အကို လိုးတာ ႀကိဳက္တယ္မလား သမီး။ ေျဖစမ္းပါဦး သမီးကို ဘယ္သူ လိုးေနတယ္ဆိုတာ။”
“အကို … အဟင္းးး … အကိုေနာ္ … အင့္ … ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ … ကိုရယ္ … ကိုရယ္ … ကို … ကို႔”
“ေျပာေလ … သမီးကို ဘယ္သူလိုးတယ္ဆိုတာ … ”
“အင့္ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ … အာ့ … ဟင့္ ကို … ကိုပါ … ကို ကို႔ … ကို ကို ကို … အားး ကိုပါ … ဆို”
ဝန္မခံခ်င္ေပမဲ့လဲ ဝန္ခံရေခ်ၿပီ။ ဝိဇၨာနက္က ေဗဒါရီ၏ စိတ္ကို တဆုံးခ်ိဳးႏွိမ္ဖို႔ တဆင့္တက္သည္။
“ဒါဆို တခ်က္လိုးတိုင္း ကိုလို႔ တခါ ေခၚ”
“အာ … ဟာ … ဟင့္ ဟင့္ … အင့္ အင့္” “ျဖန္း” “အားးး”
မေခၚပဲ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ေနသျဖင့္ တင္ပါးကို လက္ဝါးႏွင့္ အ႐ိုက္ခံရျခင္း၊ သူမ မ်က္ႏွာေပၚ ဖုံးေနသည့္ ဆံပင္ေတြ မ်က္ရည္ေတြ ႐ႊဲစိုသြားရသည္။ အသားနာသျဖင့္ ေဗဒါရီ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဇနီး အလိမၼာကေလး ျဖစ္သြားရသည္။
“ကို … ကို … ဟင့္ … အကို႔ … ကို … ကို … ကို … ကို … အာ ကို႔ …”
“ကို … ကို … ကို … ကို … ကိုရယ္ … အင့္ ကို … ကို … အာ့ … ကို႔ …”
“ကို … ကို … ကို … ကို … ကို … အင့္ … … … အင့္ ဟီးဟီးဟီး အဟင့္ဟင့္”
ဝိဇၨာနက္၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာလဲ စည္းခ်က္ သိပ္မညီပဲ သြက္လိုက္၊ ေႏွးလိုက္ႏွင့္ တခ်ီမွာေတာ့ အထဲသြင္းၿပီး ျပန္မထုတ္ေတာ့။ အထဲမွာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ၃ - ၄ ခါ လႈပ္သြားတာကို ေဗဒါရီ သိလိုက္သည္။ ေအာင့္ထားေသာ သက္ျပင္းကို တခါမက အခါခါ ရႈထုတ္လိုက္မွ အေမာေျပသလိုလို ရွိသြားသည္။ ဝိဇၨာနက္က သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္သြားေသာ္လည္း ေဗဒါရီမွာ တကိုယ္လုံး မ်က္ရည္ေတြ၊ ေခြၽးေတြ႐ႊဲကာ ေမွာက္ခုံ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထားမွ ျပန္မထႏိုင္ေသး။
အခန္း ၈
“သူရဲေကာင္း … ဝိဇၨာနီ၊ ဒါ အိပ္ေနရမဲ့ အခ်ိန္ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕။”
ဘရေသ့ အသံေၾကာင့္ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ေမွာက္ခုံႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ေဗဒါရီ ႏိုးလာသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ေခါင္းရင္း၊ ေျခရင္း ေဇာက္ထိုး။ ဝိဇၨာနက္လက္က လြတ္သည့္ အေနအထားႏွင့္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ျဖစ္ရမည္။ ဝိဇၨာနက္ကေတာ့ ကုတင္ ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏွင့္ ဝင္အိပ္ေနတာ ေဟာက္သံပင္ မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည္။ အျပင္မွာက လွ်ပ္စီးေတြလက္၊ မိုးေတြ သည္းေနတုန္း။
ေအာက္ထပ္က လူသံေတြ ၾကားရသည္။ အခန္းထဲ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ဝိဇၨာနက္၏ ပစၥည္းေတြႏွင့္အတူ သူမရဲ႕ ဘူးသီးေျခာက္ကေလးက အလွျပင္ခုံေပၚမွာ။ သူမ တကိုယ္လုံး ကိုင္႐ိုက္ထားသလို နာေနသည္၊ အထူးသျဖင့္ ေျခေထာက္ေတြ၊ ေပါင္ၿခံေတြ နာေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ပိပိေလး၏ အဝ၊ အျပင္ျခမ္း၊ အတြင္းျခမ္းေတြ က်ိန္းစပ္လို႔ေနသည္။ ဗိုက္ထဲကလဲ ေအာင့္ေနသည္။ နာတာေတြကို သည္းခံၿပီး အိပ္ယာေပၚကလူ မႏိုးေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ဘူးသီးေျခာက္ကို ေျပးယူသည္။ ဘူးသီးေျခာက္ထဲမွာ ေရတစက္မွ် မရွိ။ ေအာက္မွာ လူရွိသျဖင့္ ေအာက္ကိုလဲ မဆင္းဝံ့။
မိုးေတြ ႐ြာေနသျဖင့္ တံစက္ၿမိတ္က ေရေတြ ဒလေဟာ က်လို႔ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္က လွမ္းယူလွ်င္ ေရနည္းနည္း ရေလာက္သည္။ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ေျခေထာက္ေတြကို ႀကိဳးစားသယ္ကာ ျပတင္းေပါက္ကို ေရာက္ေအာင္ မနည္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေရ … ရၿပီ။ ဘူးသီးေျခာက္ထဲ ေရအနည္းငယ္ ေရာက္ၿပီ။ အျပည့္ေတာ့ မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိစၥမရွိ။ တစက္ရွိလွ်င္ပင္ ရၿပီ။ ဘူးသီးေျခာက္ကို စလြယ္သိုင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဗဒါရီ အသြင္ေပ်ာက္၍ ဦးထုပ္နီ၊ ျမစိမ္းေရာင္ ပုဝါပါးမ်က္ႏွာအုပ္၊ ရွမ္းအက်ီနီ၊ ဒူးဖုံး႐ုံ ရွမ္းေဘာင္းဘီနီႏွင့္ ခုံဖိနပ္ အနီရဲရဲကို ဝတ္ထားေသာ ဝိဇၹာနီအသြင္ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။
“ေဟ့ … ”
အသံလာရာဘက္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဝိဇၨာနက္၊ သူ႔လည္ပင္းမွာ ဆြဲေနက် အနက္ေရာင္ ပုတီးကို လွမ္းဆြဲေနသည္။ သူ႔ကို ခုခံဖို႔ ဝိဇၨာနီ အသင့္ျပင္သည္၊ သူမ၏ လွ်င္ျမန္မႈႏွင့္ ခြန္အားတို႔က ဝိဇၨာနက္ႏွင့္ ဘတျပန္၊ က်ားတျပန္ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ရန္ လုံေလာက္ပါသည္။
ဝိဇၨာနက္က သူမကို တိုက္ခိုက္ရန္ မႀကိဳးစားပဲ ပုတီးကုံးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ရင္း ဂါထာတပုဒ္ကို ႐ြတ္သည္။
“အာ … အဟင့္ … အင့္ … ကို … ကို … ကိုရယ္ … အင္း ဟင္း ဟင္း … ကို … ကို … ကို … ကို”
ဝိဇၨာနီ ဒူးေထာက္ကာ ေလးဘက္ကုန္း ျဖစ္သြားသည္၊ သူမ ကိုယ္ထဲရွိ ဝိဇၨာနက္၏ လရည္ေတြက စုေပါင္းကာ အ႐ြယ္အစား ႀကီးမားလာၿပီး ဝိဇၨာနက္၏ အေခ်ာင္းႀကီး အသြင္ကို ေျပာင္းသြားသည္ေလ။ အပင္းထည့္ထားသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက ဝိဇၨာနီကို အပီအျပင္ စလိုးေလေတာ့ရာ သူရဲေကာင္းမေလးမွာ ဝိဇၨာနက္ သင္ၾကားထားသည့္အတိုင္း အခ်က္တိုင္း သူ႔ကို ေအာ္ေခၚရင္း အလံခိုးေနမိေတာ့သည္။
“ေဟ့ … ရေသ့ႀကီး၊ ဒါက်ဳပ္တို႔ လင္မယားခ်င္း ကိစၥ။ ခင္ဗ်ား ဝင္မရႈပ္ပါနဲ႔။”
ဝိဇၨာနက္က ဂါထာ႐ြတ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ထေအာ္သည္။ ဝိဇၨာနီ ႐ုတ္တရက္ အသိဝင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာမခံ၊ ဝိဇၨာနက္က ဂါထာျပန္႐ြတ္သည္ႏွင့္ အပင္းေခ်ာင္းက သူမကို ျပန္လိုးသျဖင့္ ကို … ကို ဟု ေအာ္ရင္း အလံခိုးရျပန္သည္။
“ကိုရယ္ … အဟင့္ … ကို … ကို အာ့ အ … ကို … ကို”
“ရေသ့ႀကီး … ႏွစ္ခါျပန္ ေသခ်င္သလား။”
ဝိဇၨာနက္က ေအာ္ရင္း ေနာက္ကို လွည့္ကာ ဓားႏွင့္ ခုတ္ေနသည္။ ဝိဇၨာနီက ဘာမွ် မျမင္ရေသာ္လည္း ဝိဇၨာနက္ကေတာ့ လူတေယာက္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေနသည့္အလား သိုင္းကြက္နင္းကာ ဓားကစားေနသည္။ ဝိဇၨာနီက ရသည့္အခြင့္အေရးကို လက္လြတ္မခံပဲ “ဝိဇၨာနက္ ျပဳစားထားတဲ့ ပညာေတြ အကုန္ေပ်ာက္ပါေစ” ဟု ဆုေတာင္း၍ ဘူးသီးေျခာက္ထဲက ေရအနည္းငယ္ကို သူမ ေခါင္းေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္သည္။
ဒီတခါ ဝိဇၨာနက္ ဂါထာ ျပန္႐ြတ္ေသာ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့။ ေရေတြကို လက္ေပၚေလာင္းခ်ရင္း ဆုေတာင္းလိုက္ေတာ့ ဝိဇၨာနီ႔လက္မွာ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ သံလက္သီးေတြ ေပၚလာသည္။ ေဒါသတႀကီး ဝင္တိုက္ေသာ ဝိဇၨာနက္၏ ဓားခ်က္မ်ားမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ္လည္း ဝိဇၨာနီက ဟန္ခ်က္မပ်က္ပဲ အသာအယာပင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္သည္။ အခြင့္အေရးရလွ်င္ ရသလိုပင္ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္လိုက္ႏိုင္ေသးသည္။
တကြက္မွာေတာ့ ဝိဇၨာနက္ ေလာႀကီးသြားသျဖင့္ ဟာကြက္တကြက္ ေပၚလာရာ ဝိဇၨာနီ၏ သံလက္သီးကို ျမည္းစမ္းသြားရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဝိဇၨာနီ၏ လက္သီးခ်က္မ်ားက ဝိဇၨာနက္၏ ကိုယ္ေပၚ ခပ္စိတ္စိတ္ က်ေရာက္လာသည္။ ဝိဇၨာနက္က အေတြ႕အႀကဳံ သာေသာ္လည္း လွ်င္ျမန္မႈႏွင့္ ခြန္အားတြင္ ဝိဇၨာနီက သာသည္။ သက္က်ားအို ဝိဇၨာနက္ သက္လုံက်လာခ်ိန္တြင္ တက္သစ္စ ဝိဇၨာနီမွာ ဘူးသီးေျခာက္၏ အစြမ္းေၾကာင့္ လွ်င္ျမန္သန္မာဆဲ။ တိုက္ပြဲ၏ အေျဖက တျဖည္းျဖည္း ႐ုပ္လုံးေပၚလာသည္။
သိပ္မၾကာမီပင္ ဝိဇၨာနက္၏ ဓားကိုင္လက္ကို ဝိဇၨာနီ ဖမ္းမိသြားသျဖင့္ သူ႔လက္ကိုလိမ္ၿပီး ကိုင္ေပါက္ခ်လိုက္သည္။ ဝိဇၨာနက္ ဓားတျခား လူတျခား ျဖစ္သြားသည္။ ဓားကို ျပန္ေကာက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ ဝိဇၨာနက္ကို ဝိဇၨာနီ၏ ေျခကန္ခ်က္ ထိသည္၊ သိပ္မျပင္းေသာ္လည္း ခ်က္ေကာင္းကို ထိသည္မို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မထႏိုင္။ ဝိဇၨာနီက ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ပိုက္ကြန္တလုံးကို ဆုေတာင္း၍ ဝိဇၨာနက္ကို အုပ္ဖမ္းလိုက္ၿပီး ပညာေတြကို ခ်ဳပ္ရန္ ဘူးသီးေျခာက္ထဲမွ ေရႏွင့္ ဝိဇၨာနက္ေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္သည္။
xxx xxx xxx
ကြၽန္းတံခါးႀကီး မင္းတုတ္ျပဳတ္သြားသည္၊ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္သြားေသာ တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနသူက မိုးေရေတြ စက္စက္နစ္ေအာင္ စို႐ႊဲေနေသာ မိန္းမပ်ိဳတေယာက္။ ခပ္ပြပြ ရွမ္းအက်ီနီ၊ ရွမ္းေဘာင္းဘီနီတို႔က မိုးေရတို႔ေၾကာင့္ သူမ ခႏၶာကိုယ္မွာ ကပ္ေနသျဖင့္ မိန္းကေလးတေယာက္မွန္း ခ်က္ခ်င္း သိသာသည္။ မ်က္ႏွာမွာ စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ ပုဝါပါးျဖင့္ ဖုံးအုပ္ေနသျဖင့္ မည္သူ မည္ဝါမွန္း မသိရ။ လက္မွာ ဘူးသီးေျခာက္ ေရဘူးတလုံးကို ကိုင္ထားသည္။ တံခါးအျပင္ဘက္မွာ ဝိဇၨာနီ။
တံခါးပြင့္သြားေတာ့ ညဦးကတည္းက ခ်စ္ပြဲဆင္ေနေသာ ဟန္ဆုေဝႏွင့္ လ်န္ယြီတို႔ စုံတြဲေရာ၊ ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ဖိုးနီႏွင့္ အိပ္မႈန္စုံမႊား ေစာရွင္ေကေသာ္တို႔ စုံတြဲပါ လုပ္လက္စကို ေမ့ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ အားလုံးထဲမွာ ပထမဆုံး သတိဝင္လာသူက တ႐ုတ္။ ဝိဇၨာနီကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဆရာႀကိး၏ ေနာက္လိုက္ပီပီ ဝိဇၨာပညာရွင္တေယာက္မွန္း ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ဓားကိုကိုင္ကာ လက္ဦးမႈရေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဝင္သည္။ ဝိဇၨာနီ၏ လက္က ရိပ္ကနဲ ေဝွ႔ယမ္းလိုက္ေတာ့ ေျပးေနရင္း ေျခကို ျဖတ္႐ိုက္ခံရသလို ေဘးတေစာင္း လဲက်သည္။ တ႐ုတ္က လ်င္သည္၊ လဲေနရင္းကပင္ လက္ထဲက ဓားႏွင့္ ဝိဇၨာနီကို လွမ္းေပါက္သည္။
“ဝွစ္” … … … “ဇြပ္”
သူမဆီ တဟုန္ထိုး ေျပးဝင္လာေသာ ဓားဦးခြၽန္ကို ဝိဇၨာနီက ေျပာင္လက္လက္ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ လက္ျဖင့္ ဖမ္းၿပီး ဟန္ဆုေဝဘက္သို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ လ်န္ယြီ၏ ပခုံးမွာ ဓားက ထုတ္ခ်င္းေပါက္ စိုက္သြားသည္။ ဟန္ဆုေဝပင္ မလႈပ္ရဲေတာ့ပဲ ျဖစ္သြားရသည္။
“သြား … သူ႔ကို မႏိုင္ရင္ မလိုးေပးေတာ့ဘူး”
အနည္းငယ္ လူရည္လည္ေသာ ဖိုးနီက ဓားလြတ္တေခ်ာင္းကို ေက့လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး ရန္တိုက္လႊတ္သည္။ ႏွာထန္ေနေသာ ေကက ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ပင္ ဝိဇၨာနီထံသို႔ ေျပးဝင္လာသည္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ မ်ိဳးေဇာ္ကလဲ ညာသံေပးၿပီး ဓားလြတ္ကိုင္ကာ တက္လာသည္။ ဝိဇၨာနီက ေက့ဓားခ်က္ကို ေရွာင္ၿပီး ေက့ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ေဗဒါရီႏွင့္ ေကဆိုတာ သိုင္းပညာမွာ ယွဥ္ဖက္မဟုတ္ေသာ္လည္း ယခုက ေဗဒါရီ မဟုတ္၊ ဘူးသီးေျခာက္အစြမ္းႏွင့္ သန္စြမ္းေနေသာ ဝိဇၨာနီ။ ဒီေတာ့ မ်ိဳးေဇာ္၏ ဓားခ်က္ကို လြတ္ေအာင္ ေက့ကိုဖက္ထားရင္း ကိုယ္ကို ႏွစ္ပတ္၊ သုံးပတ္လွည့္ၿပီး ဆုတ္သြားလိုက္ႏိုင္သည္။ မ်ိဳးေဇာ္ ေနာက္တခ်က္ ထပ္အခုတ္မွာ ေက့လက္ကို ကိုင္၍ ဓားခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။
“ခြၽင္”
ဝိဇၨာနီက ေက့ကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ေနာက္က သိုင္းဖက္ထားရင္း မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ ဓားေရးယွဥ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ပါးသြားကေနသလို ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ လစ္ၿပီအထင္ႏွင့္ ညာဘက္က အတင္းဝင္လုံးရန္ႀကံသည့္ တ႐ုတ္ရဲ႕ မ်က္ခြက္ကို ခုံဖိနပ္စာ တခ်က္ ေကြၽးသည္၊ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ကိုေတာင္ ဓားျဖင့္ တြတ္လိုက္ရင္း ေက့ ဒူးေခါက္ေကြး အနားကို ဝိဇၨာနီ ခ်ိန္သားကိုက္ ကန္လိုက္ရာ ဘယ္ဘက္က ဝင္လာသည့္ မ်ိဳးေဇာ္ ေပါင္ခြဆုံကို ေက့ဒူးေခါင္းက ခပ္ျပင္းျပင္း မိတ္ဆက္သြားသည္။ ေလွခါးေပၚ တက္ေျပးရန္ႀကံသည့္ ဖိုးနီဆီသို႔ ေက့ကို တြန္းလႊတ္လိုက္ရာ ေလထိုး႐ုပ္ကေလးလို ေကတေယာက္ လြင့္သြားၿပီး ဖိုးနီႏွင့္ လုံးေထြးကာ လဲက်သည္။ ႏွာထန္ေနေသာ ေက့လက္မွ ဖိုးနီ မ႐ုန္းႏိုင္၊ ေက့ကိုယ္လုံးႀကီးႏွင့္ တက္ခြၿပီး အတင္းနမ္းခံရသျဖင့္ မေျပးႏိုင္ပဲ ျဖစ္ရသည္။ မ်ိဳးေဇာ္၏ ေျခဖမိုးကို ဝိဇၨာနီလက္မွ ဓားစိုက္သြားသည္၊ သူရပ္ေနရာ ေနရာမွ ေျခတဖဝါးမွ် မခြာႏိုင္ေတာ့။ ပြဲၿပီးၿပီ။
ဝိဇၨာနီ ဟန္ဆုေ၀ ကုန္းကြကြႀကီး ရပ္ေနရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလုပ္ထားသည္ကို သိေသာ ဟန္ဆုေဝက ေျခကာ လက္ကာႏွင့္ တစုံတခု ေျပာရန္ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ဘာမွ် မေျပာရေသးမီ ဝိဇၨာနီ၏ လက္ျပန္႐ိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ ဟန္ဆုေ၀ ၅ ေပေလာက္ လြင့္သြားၿပီး ၾကမ္းေပၚ ေခြက်သြားသည္။ ေဒါသႏွင့္ ဝိဇၨာနီ ဟန္ဆုေဝဆီ ေျပးသြားၿပီး ဆံပင္က ေဆာင့္ဆြဲ၍ ထူသည္။ ေနာက္တခ်က္ ႐ိုက္ရန္ လက္ကို ျပင္သည္။
“ဝိဇၨာနီ … သမီး၊ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးေလ။”
ဘရေသ့၏ အသံကို ၾကားမွ ဝိဇၨာနီ သတိဝင္လာသည္။ ဟန္ဆုေဝ၏ ဆံပင္ကို လႊတ္လိုက္သည္။ ဒူးေထာက္က်သြားေသာ ဟန္ဆုေဝထံမွ ရႈိက္သံတခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဝိဇၨာနီက ေက့အနီးသို႔သြား၍ ဘူးသီးေျခာက္ထဲမွ ေရႏွင့္ ေက့ကို ဖ်န္းေပးသည္။ ေကသတိဝင္လာေတာ့ ဖဲဝိဇၨာ ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဖိုးနီမွာ ရဲစခန္းသို႔ သံသယရွိသူေတြကို ဖိတ္ေခၚေမးျမန္းလွ်င္ ေကဧည့္ခံတတ္ေသာ လက္သီး၊ လက္ဝါး၊ တံေတာင္၊ ဖေနာင့္၊ ဒူး အစရွိေသာ မုန႔္မ်ိဳးစုံကို စိတ္ႀကိဳက္ ျမည္းစမ္းရေလသည္။
အေဆာင္သူေတြကို မ်ိဳးေဇာ္တို႔က ေစာင့္ၾကည့္ရ သက္သာေအာင္ ႏွစ္ဦးတတြဲ ႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ထားသည္။ သူတို႔တေတြ စုၿပီး ထိုင္ေနရာသို႔ ဝိဇၨာနီ သြားေရာက္၍ ပီယေဆးအစြမ္း ျပယ္သြားေအာင္ ဘူးသီးေျခာက္ထဲမွ ေရႏွင့္ ဖ်န္းေပးရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဟန္ဆုေဝ အလွည့္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ယုတ္မာတယ္ ေျပာေျပာ ယခုေတာ့ သူမရဲ႕ မိုက္ျပစ္ကို သူမကိုယ္တိုင္ ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။
xxx xxx xxx
“မေစာရွင္ … ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။”
ပခုံးကို ပုတ္၍ ေျပာလာေသာ စကားသံကိုၾကားမွ ေကလက္စသတ္သည္။ သူမဝတ္ေနက် ဂ်င္းအက်ီ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတို႔ကို ယူလာၿပီး ကမ္းေပးေနသူက သူမႏွင့္ အေဆာင္သူမ်ားကို ကယ္တင္ခဲ့ေသာ လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္သည့္ လူစြမ္းေကာင္းမေလး။ သူ … ဘယ္သူလဲ၊ သူက … ဘာလဲ။
“ရွင့္ ဘယ္သူလဲ၊ က်ေနာ့္နာမည္ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
“ဝိဇၨာနီ၊ က်မ နာမည္ ဝိဇၨာနီ။ ေဇယ်သီရိရဲ႕ သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ။ ဝိဇၨာဆိုတာ မသိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။”
“ … ”
“အေပၚထပ္မွာ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ကို က်မ ႀကိဳးတုတ္ခဲ့တယ္။ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔၊ အႏၲရာယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ပညာေတြ က်မ အကုန္ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ပါၿပီ။ အခု သူက သာမာန္ အဘိုးႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။”
အေဆာင္သူေတြကို ခ်ည္ထားခဲ့သည့္ ႀကိဳးႏွင့္ပင္ ဖိုးနီ၊ တ႐ုတ္၊ မ်ိဳးေဇာ္ႏွင့္ လ်န္ယြီတို႔ကို ေကခ်ည္ရသည္။ ဝဋ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ပင္ ေနာက္ဘဝကို မကူး၊ လြန္ခဲ့သည့္ နာရီပိုင္းကပင္ ဒီႀကိဳးႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြကို သူတို႔ ခ်ည္ၾကသည္။ ယခု သူတို႔ အခ်ည္အေႏွာင္ ခံရၿပီေလ။
ဝိဇၨာနီက မည္သို႔ အာမခံသြားေစကာမူ အေပၚထပ္ကို ေက သတိႀကီးႀကီးထား၍ တက္သြားသည္။ တကယ္ပဲ ႀကိဳးတုတ္လွ်က္သား ဝိဇၨာနက္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ ေပြ႕ခ်ီတက္သြားေသာ ေကာင္မေလးကို သူေပြ႕ေခၚသြားစဥ္ကအတိုင္း ေကဝင္လာခဲ့သည့္ အိပ္ခန္းထဲက ပန္းေရာင္ အိပ္ယာခင္းႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ ေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို အဘိုးႀကီး လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ တို႔လိုက္ရပုံ မေပၚ၊ ဝိဇၨာနီ အခ်ိန္မီ လာကယ္သြားပုံရသည္။
xxx xxx xxx
မိုးစင္စင္လင္း၍ မိုးေတြ စဲေသာအခါ ျမၾကာျဖဴ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ ေဇယ်သီရိ ရဲဌာနမွ တာဝန္ရွိသူေတြ ပ်ားပန္းခတ္မွ် ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကသည္။ ေကအပါအဝင္ အေဆာင္သူမ်ားေျပာသည့္ လ်ိဳ႕ဝွက္ဆန္းက်ယ္ ဝတ္စုံနီႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး လူစြမ္းေကာင္းအေၾကာင္းကို မည္သူမွ် မယုံၾကည္ႏိုင္ၾက။ ေဟာ္လိုစင္ႏိုဂ်င္ေခၚ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစေသာ ေဆးဝါးမ်ားကို လူကုန္ကူးသူမ်ားက အသုံးျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ထင္ခ်င္ရာ၊ ျမင္ခ်င္ရာ ျမင္ေနၾကသည္ဟုသာ သေဘာထားၾကသည္။
ေစာရွင္ေကေသာ္၏ အထက္အရာရွိက …
“မေက … မေက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂုဏ္ေဖာ္ၿပီး မေျပာခ်င္တာ၊ ေအးေအးပဲ ေနတတ္တာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအမႈကေတာ့ မေကရဲ႕ အားထုတ္မႈေၾကာင့္ ၿပီးျပတ္သြားရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းလဲ အသိ၊ ျငင္းမေနပါနဲ႔ေတာ့။ မႉးႀကီးကိုလဲ က်ေနာ္ မေက ရာထူးတိုးကိစၥ ဒီမနက္ပဲ ေျပာခဲ့တာ။ ကြန္ဂလက္က်ဴေလးရွင္းပါ … ဒုရဲအုပ္ ေဒၚေစာရွင္ေကေသာ္”
ေက ျပန္ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့။ ညတုန္းက သတိေမ့ေနသည့္ ေကာင္မေလးမွာ အေဆာင္ရွင္ အေဒၚႀကီး၏ ေမြးစား သမီးဟု သိရသည္။ တက္မတတ္၊ ခ်က္မတတ္ ငိုေနသည့္ မိန္းကေလးကို သြားေရာက္ ႏွစ္သိမ့္ခ်င္သျဖင့္ ေဗဒါရီရွိရာ အေဆာင္အတြင္းသို႔သာ ေလွ်ာက္ဝင္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
ပင္လယ္ ... ပင္လယ္ ... ပင္လယ္ ... ပင္လယ္ … က်ယ္ေျပာလိုက္တဲ့ ပင္လယ္ျပာႀကီး၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ဘယ္ဘက္ကိုၾကည့္ၾကည့္ အနားသပ္မျမင္ရေသာ ေရျပင္ျပာႀကီးပဲ ေတြ႕ရသည္။ ပင္လယ္ျပာႀကိး၏ အလယ္တြင္ ေရျပင္ကိုခြဲ၍ မေႏွးမျမန္ ပုံမွန္ ခုတ္ေမာင္းေနေသာ သေဘၤာတစင္း၊ သေဘၤာ၏ ေျခရာအျဖစ္ ႏွစ္လႊာကြဲသြားေသာ လႈိင္းျဖဴျဖဴေတြ က်န္ရစ္သည္။
သေဘၤာဦး ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ဂ်င္းဂ်ာကင္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး၊ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားက သေဘၤာဦးတည္ရာဘက္ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရႈေနသည္၊ မစည္းမေႏွာင္ပဲ ထားသည့္ သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြက ေလမွာ လြင့္ေနသည္။
ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ျပစ္ဒဏ္အရ တကြၽန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ရန္မွာ သူမလို ရဲအရာရွိမ်ားႏွင့္ မသက္ဆိုင္၊ ရဲ၏တာဝန္မွာ အက်ဥ္းဌာနမွ ဝရန္း အရာရွိလက္သို႔ အပ္လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သူမ လိုက္ပါေစာင့္ၾကပ္ရေသာ အက်ဥ္းသားက သာမာန္ အက်ဥ္းသားမ်ား မဟုတ္။ သူမကိုယ္တိုင္ ဝိဇၨာနီ၏ အကူအညီျဖင့္ လက္ရဖမ္းေပးခဲ့ေသာ အင္း၊ အိုင္၊ ခလွဲ႔၊ လက္ဖြဲ႕ႏွင့္ ဝိဇၨာပညာရပ္မ်ားကို တဖက္ကမ္းခတ္ တတ္ေျမာက္ေသာ ဝိဇၨာနက္၏ လူကုန္ကူးဂိုဏ္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ေနေစာင္းလာသည့္အခါ အက်ဥ္းသားမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ သေဘၤာဝမ္းဗိုက္အတြင္းသို႔ ေစာရွင္ေကေသာ္ ဆင္းလာခဲ့သည္။
က်ယ္ေျပာလွသည့္ ပင္လယ္ျပာႀကီးအတြင္းတြင္ အက်ဥ္းသားေတြကို တကြၽန္းပို႔ေပးသည့္ ေထာင္သေဘၤာတစင္းထဲ ရွိေနသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သိပၸံနည္းပညာမ်ားႏွင့္ စီမံေဆာက္လုပ္ထားေသာ ေရယာဥ္တစ္စင္းလဲ ရွိေနပါသည္။ ထိုေရယာဥ္ေပၚတြင္ လူ ၂ ဦးပါလာသည္၊ ေခ်ာေမာခန႔္ညားသည့္ လူ႐ြယ္တဦးႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေခ်ာသည့္ လူငယ္တဦး။ လူ႐ြယ္က လူငယ္ကို အမိန႔္ေပးသည္။
“နံပါတ္ ၃ … ေရဒီယို ဆိုင္းလန႔္ လုပ္ၿပီး ေစာင့္ေန၊ ပုတ္သင္ညိဳ ကိုယ္ေပ်ာက္ ဖန္ရွင္ကိုလဲ ဖြင့္ထား။ ဒီတခါ ငါကိုယ္တိုင္ သြားမယ္၊ တနာရီၾကာရင္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္။ ျပန္မလာရင္ေတာ့ မင္း လစ္လိုက္ေတာ့။”
ေရျပင္က်ယ္ႏွင့္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေဝးေသာ ေဇယ်သီရိ၏ ညေနခင္းမွာ သာယာလွသည္။ မၾကာမီ ညအေမွာင္ က်ေရာက္လာေတာ့မည္။ ညအေမွာင္၏ အကာအကြယ္ကိုယူ၍ ဒုစ႐ိုက္ေလာကသားမ်ား လႈပ္ရွားၾကေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕ကို ကာကြယ္ေပးမည့္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ ရွိေနပါသည္။ မိုးထိေအာင္ ျမင့္မားသည့္ တိုက္ေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ က်ားသစ္မေလးလို ေျပးလႊားေနသည့္ လူစြမ္းေကာင္းတေယာက္ ေဇယ်သီရိၿမိဳ႕မွာ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုလူစြမ္းေကာင္း၏ အမည္နာမကား … ဝိဇၨာနီ၊ ေဇယ်သီရိရဲ႕ သူရဲေကာင္း ဝိဇၨာနီ ျဖစ္ပါသည္။
(ၿပီးပါၿပီ)
Nite.Gal(အေတြးပင္လယ္ျပာ)